Μιχάλης Σαράντης

Με πίστη στον εαυτό του

Ο Μιχάλης, ένας καθαρόαιμος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν, ξεχώρισε από σπουδαστής ακόμη, συμμετέχοντας σε παραστάσεις στο «υπόγειο». Έχει παίξει στο «Ένα Όνειρο κατά το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, στο «Εσύ μας χάρισες το ωραίο ταξίδι», αφιέρωμα στον Κάρολο Κουν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαῒτη, στις «Τρεις Αδερφές» του Άντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη,  στο «Βατρα-Χ», διασκευή του αριστοφανικού έργου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη στο «Παραμυθ…issimo» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Σύντομα θα τον δούμε στη «Δωδέκατη Νύχτα» του Σαίξπηρ, παράσταση που θα ανέβει στα τέλη Ιανουαρίου.

Στον κινηματογράφο έχει εμφανιστεί στην ταινία μικρού μήκους «Mesecina» της Σοφίας Εξάρχου ενώ σύντομα θα τον δούμε στην ταινία μεγάλου μήκους «Mamma» του Γιώργου Γκικαπέπα.

Βρέθηκε τυχαία στο θεατρικό χώρο, ακολουθώντας τα βήματα ενός φίλου. Αλλά αν κρίνουμε από τις ως τώρα επιδόσεις του, έχει πολλές πιθανότητες να μην βρίσκεται στο μέλλον, τυχαία εκεί.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο; 

Δεν θα πρωτοτυπήσω. Μια μέρα  γυρνάει και μου λέει ένας φίλος  ότι θα πάει να γραφτεί σε μια σχολή και του είπα ότι θα έρθω και εγώ για παρέα. Είχα συμμετάσχει μικρός σε σχολικές παραστάσεις αλλά δεν μπορώ να πω ότι το όνειρο μου ήταν να γίνω ηθοποιός. Κάπως έτσι, από το πουθενά, βρέθηκα να κάνω υποκριτική, ορθοφωνία, τραγούδι και ομολογώ ότι μου άρεσε πολύ… Πραγματικά ήταν θέμα τύχης, συγκυρίας και συμπτώσεων... Όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβάνομαι ότι είμαι άνθρωπος που του αρέσει να «εκθέτει» αυτά που σκέφτεται  και να «εκτίθεται» σε άλλους ανθρώπους, πράγμα που το θέατρο στο επιτρέπει σε μεγάλο βαθμό... Το θέατρο είναι μια αφορμή να ταξιδεύεις, να ανακαλύπτεις και να επαναπροσδιορίζεις το εγώ σου απέναντι στο εγώ του άλλου… Είναι σπουδαία τέχνη και χαίρομαι που τη μαθαίνω μέρα με την μέρα ενώ μαθαίνω παράλληλα και τον ίδιο μου τον εαυτό…

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Σίγουρα τα πρώτα χρόνια μόνο εύκολα δεν είναι. Η ανεργία είναι το πιο σύνηθες και ταυτόχρονα το πιο μεγάλο πρόβλημα ενός ηθοποιού ανεξαρτήτου ηλικίας. Όπως λένε και στον Ο.Α.Ε.Δ. είναι «εποχική» δουλειά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ενός νέου εν έτει 2010 πλέον, είναι η έλλειψη ταυτότητας, πράγμα που εν μέρει είναι και πολύ φυσιολογικό, καθώς τώρα βγαίνουμε από το αυγό... Όταν έχεις όμως τα κατάλληλα εφόδια ενώ παράλληλα έχεις και πίστη στον εαυτό σου, θεωρώ ότι τα καλά πράγματα αργά ή γρήγορα θα έρθουν... Το πιστεύω ακράδαντα αυτό… Από εκεί και πέρα το θέμα είναι το πώς θα τα διαχειριστείς.

Ποια κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Ένας νέος δημιουργός, ως νέος που είναι, πρέπει κατά την άποψή μου να έχει τα μάτια του ανοιχτά συνεχώς. Να είναι ανήσυχος, να μην επαναπαύεται στο εφήμερο... Οφείλει να έχει δομημένη προσωπικότητα, μόρφωση, πολιτική και καλλιτεχνική άποψη... Επίσης,  εκτός από ετοιμοπόλεμος, να είναι και κοινωνικά ενεργός.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Αν πάρουμε την έννοια του δάσκαλου στην κυριολεξία, προφανώς ο μεγάλος μου δάσκαλος ήταν αυτός που με έμαθε να γράφω και να διαβάζω στο δημοτικό. Αλλά χωρίς πολύ σκέψη, μου έρχονται άνθρωποι στο μυαλό που ούτε να διαβάζουν ξέρουν ούτε να γράφουν. Ζουν ανάμεσά μας, τους βλέπουμε κάθε μέρα και θα μπορούσαμε κι εμείς να είμαστε στην ίδια μοίρα. Έχω διδαχτεί κι απ’ αυτούς. Από εκεί και πέρα υπάρχουν και άνθρωποι αλλά και έργα ανθρώπων που με κάνουν να ίπταμαι, έστω και νοερά, πάνω από το έδαφος και αυτός είναι ένας λόγος που τους εκτιμώ αφάνταστα. Τσαρούχης, Τom Waits, Χατζιδάκις, Ηοckney, Ντοστογιέφσκι, ο πατέρας μου, οι φίλοι μου, ο Μοσχόπουλος που δουλεύουμε μαζί δυο χρόνια... Πάρα πολλοί. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μας εμπνέουν και μας κάνουν να ελπίζουμε.

Πώς επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Δεν πιστεύω ότι ένας νέος ηθοποιός έχει την ευχέρεια τα πρώτα χρόνια να έχει το δικαίωμα της επιλογής. Αρκετοί  συμφοιτητές μου προκείμενου να μην είναι άνεργοι προτιμούν να δουλέψουν στο θέατρο, κάνοντας πράγματα που δεν τους γεμίζουν. Εγώ είμαι αρκετά τυχερός, τουλάχιστον τώρα, στα πρώτα μου βήματα. Δουλεύω με ανθρώπους που θαυμάζω πολύ. Το ιδανικό σε μια συνεργασία είναι η επικοινωνία και ο κοινός στόχος. Δεν ξέρω κιόλας. Τώρα μαθαίνω το τι και το πώς.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Είναι πολύ όμορφο να μαζεύονται άνθρωποι που ταιριάζουν τα χνώτα τους και να κάνουν θέατρο. Ελπιδοφόρο όσο τίποτα. Μου βγάζει μια θετική αντίδραση. Πιστεύω πολύ στη γενιά μας. Και χαίρομαι που βλέπω ότι ομαδοποιούνται οι νέοι και σε άλλους χώρους. Όπως οι αρχιτέκτονες, οι μουσικοί και άλλοι. Σαν να βγάζουμε λίγο από τη μέση τα «εγώ» μας, και να ενωνόμαστε για να πετύχουμε έναν κοινό στόχο.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Να ερωτευτώ… Πάλι.