ΡΩΜΑΙΟΣ ΕΓΩ Η ΙΟΥΛΙΕΤΑ

Αποσπάσματα από το δράμα του Σαίξπηρ Ρωμαίος και Ιουλιέτα μέσα από μια διαφορετική αισθητική και δραματουργική αντίληψη

Από την ομάδα «ΠΟΤΕ...?» με το δισήμαντο, ανάλογα που τονίζεις, όνομα, παρακολουθήσαμε ένα Σαιξπήριο δράμα τσέπης ή αλλιώς δωματίου ή και σύμφωνα με την κινηματογραφική ορολογία, μικρού μήκους. Μετά τις όπερες των ζητιάνων, την όπερα δωματίου, την Μήδεια μικρού μήκους της Τζίνας Παπαδοπούλου, τις αποδόσεις χορικών της τραγωδίας από τον Άρη Ρέτσο, μια σειρά προτάσεων για τον τρόπο αντιμετώπισης του επικού και πολυπρόσωπου θεάτρου μέσα από προσεγγίσεις στα «επί μέρους» ή στους βασικούς χαρακτήρες και τις κυρίαρχες δράσεις τους, έχουν προκαλέσει κυρίως το ενδιαφέρον νεαρών, πρωτοποριακών σχημάτων. Η ομάδα αυτή σε σκηνοθετική επιμέλεια του Κωστή Καπελώνη, διάλεξε ένα πολιτικό έργο του Σαίξπηρ με ερωτικό επίχρισμα και εκτυφλωτική σαφήνεια το οποίο από πολλούς καλλιτέχνες στην Ελλάδα και το εξωτερικό έχει παρουσιαστεί έξω από τα καθιερωμένα λόγω της διαχρονικότητάς του και ταυτόχρονα της πλατιάς του απήχησης στο κοινό.

Η ομάδα επέλεξε την ερωτική πτυχή του έργου αναδεικνύοντας την σχέση των δύο ηρώων πέρα από λογική, παράλογο και όρια. Ένα κορίτσι, μια γυναίκα ίσως, που μένει μόνη, βρίσκεται σε φάση μετακόμισης πιθανώς ή απλά κάπως θέλει να σκοτώσει κάπως το πληκτικό της σαββατόβραδο, κατεβάζει κούτες από το πατάρι για να ξεψαχνίσει τις αναμνήσεις της. Αντί μέσα στην κούτα να βρει δικές της παλιές φωτογραφίες και ημερολόγια, βρίσκει τις μαρτυρίες του έρωτα της Ιουλιέτας και του Ρωμαίου, το παλιό βιβλίο που περιγράφει την ιστορία τους, το δικό τους αναμνησιακό υλικό. Οι δύο ήρωες ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια της για να ξαναζήσουν την ιστορία τους κι εκείνη μέσα από τις σιωπές και τις αντηχήσεις του έρημου διαμερίσματός της, αφουγκράζεται την παλιά διήγηση ακούει τις παθιασμένες εξομολογήσεις τους κι ανακαλύπτει ξανά ξεχασμένα αισθήματα και συναισθήματα, τη βαθιά ηδονή της άσπιλης αγάπης, τον ερωτικό πόθο, τον φόβο και την οδύνη του αποχωρισμού, την θλίψη μπροστά στο ανέφικτο, τον σπαραγμό της απώλειας και τη μαγεία ενός σκληρού, σύντομου αλλά και γόνιμου πεπρωμένου. Το κορίτσι γίνεται η Ιουλιέτα, αρπάζει στην αγκαλιά του τον άντρα και βιώνει φαντασιακά όλα τα στάδια του καταδικασμένου έρωτα που δικαιώνεται από την χωρίς όρια, ελευθερία του. Ο λόγος του Σαίξπηρ στην ευέλικτη και δυναμική μετάφραση του Μπελιέ, λόγος ταυτόχρονα κλασσικός και σύγχρονος, ανακλά στο σήμερα για να τεκμηριώσει το αιώνιο.

Ποια είναι τελικά αυτή η ανώνυμη, μοναχική κοπέλα;

• Το παγιδευμένο στις ανασφάλειές του και στο σώμα του κορίτσι που μέσα από μία παράσταση (και εν δυνάμει ίσως κι από μια ταινία, ένα μυθιστόρημα ή ακόμα κι ένα σήριαλ) ταυτίζεται με την ιδανική αλλά και τραγική ηρωίδα για να καλύψει το συναισθηματικό του κενό, υιοθετώντας φαντασιωτικά αλλά και ψυχωτικά μια ξένη ζωή;
• Η γυναίκα που εξ αιτίας της ταύτισης με την θεατρική ηρωίδα επανεκτιμά τον κρυμμένο μέσα της εαυτό και τις πραγματικές του ανάγκες για να αφυπνιστεί κι ανοίξει την πόρτα προς τον έξω κόσμο;
• Ή μήπως η ίδια η Ιουλιέτα που ανακαλύπτει ξανά τον εαυτό της μέσα από ξεχασμένες αναμνήσεις, από θολές, κυτταρικές μνήμες κι από λησμονημένες μαρτυρίες και βρίσκει το θάρρος να διαπράξει την ύστατη ύβρη, να τολμήσει βιώσει τον απαγορευμένο έρωτα και να διεκδικήσει την ελευθερία, το αναφαίρετο αλλά εν τούτοις παραβιασμένο δικαίωμα του κορμιού και της ψυχής της, να υπάρξουν και να λειτουργήσουν με τον τρόπο που αυτή θέλει χωρίς δεσμεύσεις και κυρίως χωρίς φόβους;

Και οι τρεις εκδοχές συνυπάρχουν στην δραματουργική και σκηνοθετική αυτή σύλληψη, προσφέροντάς μας υλικό για νέα σκέψη πάνω σε παλιό αλλά και τρομακτικά διαχρονικό υλικό. Το ενδιαφέρον της περφόρμανς έγκειται επίσης στο γεγονός πως ορίζει το κλασσικό δράμα μέσα από μία νέα, πρωτότυπη εκδοχή του. Οι ηθοποιοί της παράστασης δεν επιχειρούν να ερμηνεύσουν τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν κάποιο μαθητικό τους απωθημένο αλλά εγείρουν νέα αξίωση πάνω στο έργο τοποθετώντας το ερμηνευτικά και δραματουργικά στην εποχή μας και διερευνώντας μέσα από τις δράσεις του την πανάρχαια διαδικασία ταύτισης και λύτρωσης που αποτελεί και την κατ’ εξοχήν δυναμική του αρχετυπικού θεατρικού «γίγνεσθαι». Οι ηθοποιοί ισορροπούν έντεχνα ανάμεσα στην αμεσότητα της εκφοράς του λόγου και στην ερμηνευτική και συναισθηματική του φόρτιση, αποδίδοντας τους ρόλους στο μεταίχμιο της θεατρικότητας με την αφοπλιστική, άμεση απεύθυνση.

Ενδιαφέρον επίσης έχει ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκαν το φουαγιέ του «Επί Κολωνώ» κι εκμεταλλεύτηκαν σχεδόν κάθε δυνατότητα που τους προσέφερε για να μοιράσουν τις δράσεις και να ορίσουν τα διαφορετικά «χωρόχρονα» χωρίς ταυτόχρονα να εμποδίζεται ο θεατής να τους παρακολουθήσει σε οποιοδήποτε σχεδόν σημείο του σκηνικού χώρου κι αν βρίσκονταν. Μια περφόρμανς ολοκληρωμένη και με άποψη που αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσετε.

Παίζουν: Γιώργος Τσακίρης

Ελένη Δούναβη

Δήμητρα Λημνιού.

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές

Σκηνοθετική επιμέλεια: Κωστής Καπελώνης

Κίνηση – Χορογραφίες: Χρυσή Λιατζιβίρη

Επιμέλεια κειμένου: Ελένη Δούναβη

Σκηνικά κοστούμια: Ομάδα ποτε...?

Επιμέλεια μουσικής: Μανόλης Κουτσάκης - Ελένη Δούναβη

Make up – μαλλιά: Αναστάσης Γαραγάνης

Bίντεο – φωτογραφία: Γιώργος Μηλιώτης