sτριπτίΖ

του Χάρη Μπόσινα

Μόνο όταν «βγεις απ’ τα ρούχα σου», σώζεσαι!

Μιλάμε με την σκηνοθέτιδα της παράστασης Πέπη Μοσχοβάκου για δύο απλούς, καθημερινούς ανθρώπους που η ανάγκη τους σπρώχνει να «βγουν από τα ρούχα τους». Είναι οι δύο ξεκαρδιστικοί ήρωες του «sτριπτίΖ» και είναι γεμάτοι εκπλήξεις και για τους ίδιους και για μας τους θεατές. Στο ξεκίνημα της περιπετειώδους πορείας τους θα είναι κοντά μας από 22 έως 31 Μαΐου, κάθε Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη για 6 μόνο παραστάσεις. Και φυσικά έπεται συνέχεια… 

Μίλησε μου για τους δύο ήρωες του έργου.

Οι δύο χαρακτήρες του έργου, η Μαρία και ο Γιάννης είναι άνθρωποι γύρω στα σαράντα που επιστρέφουν στην πόλη που μεγάλωσαν, την Καλαμάτα, προσπαθώντας να «φτιάξουν» την ζωή τους και να βγουν απ’ το αδιέξοδο των προηγούμενων αποφάσεων που πήραν. Ξαναβρίσκονται λοιπόν μετά από είκοσι χρόνια, σε μια περίοδο που αναθεωρούν τα πάντα και έχουν ανάγκη να ξαναγυρίσουν στην αφετηρία τους. Να θυμηθούν και οι ίδιοι, ποιοί ήταν για να δουν που πάνε. Μόνο που καμιά φόρα τα πράγματα πρέπει να γίνουν χειρότερα προτού καλυτερέψουν! Η Μαρία και ο Γιάννης θα φτάσουν στα άκρα, θα πουν ψέματα, θα κρυφτούν, θα εξαπατήσουν μέχρι να έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσουν την αλήθεια κατάματα.

Οι ήρωες του έργου φεύγουν για να επιβιώσουν. Πως εσύ αντιλαμβάνεσαι την επιστροφή πολλών Ελλήνων στους τόπους καταγωγής τους;
 Το έργο το έγραψε ο Χάρης Μπόσινας για την Μαρία Γουλά και τον Γιάννη Δρίτσα. Η Καλαμάτα ήταν από την αρχή το κοινό στοιχείο αρκετών συντελεστών. Είναι πολύ επίκαιρη αυτή η επιστροφή των ανθρώπων στα χωριά και στις πόλεις καταγωγής στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν. Ξέρω πολλούς συναδέλφους που τώρα καλλιεργούν τα χωράφια τους ή παράγουν μέλι ή κάνουν οτιδήποτε άλλο μπορούν για να επιβιώσουν στην επαρχία. Είμαι σίγουρη ότι έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα. Αυτή η επιστροφή σηματοδοτεί έναν επαναπροσδιορισμό. Επαναπροσδιορίζουμε τις προτεραιότητές μας, τις αξίες μας, τους στόχους μας, και διαπιστώνουμε, ίσως, ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για να είμαστε καλά.

Μίλησέ μου για τους συνεργάτες σου, για τα κριτήρια επιλογής τους  και τον τρόπο που δουλέψατε.

Με την Μαρία Γουλά έχω συνεργαστεί αρκετά τα τελευταία χρόνια και έχουμε συνυπάρξει σε μαθήματα και σεμινάρια. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, εργατικός και αφοσιωμένος και στηρίζει τους συνεργάτες της σε κάθε ευκαιρία. Θεωρώ ότι μόνο έτσι μπορεί μια δουλειά να ευδοκιμήσει. Με τον Γιάννη Δρίτσα έχουμε ξεκινήσει μαζί από την σχολή κι από την ομάδα ΝΑΜΑ, έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές, μιλάμε την ίδια γλώσσα. Με τον Χάρη Μπόσινα και την Αθηνά Αλεξοπούλου δουλεύω πρώτη φορά και τώρα διαπιστώνω πόσο ευφάνταστοι και δημιουργικοί είναι.

Ένα βασικό κριτήριο επιλογής των συνεργατών μου πλέον είναι να νιώθω ότι έχω να μάθω απ’ αυτούς κι αυτοί να θέλουν να μάθουν από μένα. Αν θεωρείς ότι τα ξέρεις όλα, χάνεις πιστεύω, το νόημα της τέχνης, της δημιουργίας και της συνεργασίας. Πρέπει να είσαι διατεθειμένος να διευρύνεις τα όριά σου. Προσπαθούμε λοιπόν να ακούμε πολύ ο ένας τον άλλο. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, όσο κι αν έχεις την πρόθεση. Συγκρούονται τα «εγώ», βγαίνουν οι πεποιθήσεις. Σιγά-σιγά όμως, αν έχεις πίστη και επιμονή τα πράγματα θα μπουν στην θέση τους. Κι όχι μόνο αυτό, εσύ θα βγεις καλύτερος απ’ την εμπειρία. Είμαι ευγνώμων για την ομάδα που δημιουργήθηκε γύρω απ’ αυτό το έργο. Πέρα από τους συνεργάτες που προανέφερα είναι κι ο Βασίλης Κλωτσοτήρας, η ομάδα WhARTever, ο Νίκος Κουρής, η Φωτεινή Μικρομάστορα, ακόμα και οι μαθητές μου από την Αθηναϊκή Σκηνή και το εργαστήρι της ΝΑΜΑ. Όλοι στήριξαν με αγάπη αυτή την προσπάθεια και έδωσαν παραπάνω απ’ το 100% τους.

Το κοινό στοιχείο της ομάδας μας, νομίζω, είναι ότι ο καθένας από μάς λειτουργεί με πολλές ιδιότητες στον καλλιτεχνικό χώρο. Όταν σκηνοθετείς και παίζεις και γράφεις κ.λ.π. σημαίνει ότι έχεις μια ανάγκη να δεις πιο σφαιρικά τα πράγματα, να εξερευνήσεις όλες τις πλευρές σου, να νιώσεις δημιουργός.

Ενδιαφέρον σε κάθε περίπτωση αλλά και χρήσιμο στις δύσκολες μέρες της κρίσης καθώς χρειαζόμαστε ακόμα κι απρόβλεπτες λύσεις.

Ναι γιατί είναι και θέμα επιβίωσης πλέον. Νομίζω ότι πρέπει να γίνουμε πολύ πιο δημιουργικοί για να μπορέσουμε να βγούμε απ’ αυτό που φαίνεται να είναι αδιέξοδο. Η κρίση μας έβγαλε κι απ’ την βολή μας και είμαστε πιο έτοιμοι να δοκιμάσουμε καινούργια πράγματα. Η αίσθηση της ασφάλειας ούτως ή άλλως είναι εμπόδιο στην τέχνη. Δεν θα πω ότι αυτό είναι το «καλό» της κρίσης γιατί απ’ την στιγμή που κάποιοι άνθρωποι υποφέρουν σε επίπεδο επιβίωσης, το «καλό» είναι πολύ μεγάλη λέξη.

Για ποιο λόγο επέλεξες αυτό το έργο, στα «χρόνια της χολέρας»;

Διανύουμε μια περίοδο που η υπομονή και η αντοχή μας δοκιμάζονται. Σε τέτοιες καταστάσεις το χιούμορ είναι σωτήριο. Το έργο έχει θέμα την κρίση αλλά καταφέρνει να δει την κατάσταση με αισιοδοξία. Είναι γεμάτο χιούμορ, μουσική και χορό. Το χιούμορ σου δίνει δύναμη και ενέργεια, σε βοηθάει να βγεις από το αδιέξοδο. Όπως λέει συνεχώς και ο Γιάννης μες στο έργο «Πρέπει να τη δούμε αλλιώς». Στην πρώτη παράσταση που κάναμε, ήρθε και μου μίλησε με πολύ πάθος ένας θεατής ο οποίος ανάμεσα σε άλλα μου είπε: «μην το βάζετε κάτω». Αυτή η φράση για μένα τα είπε όλα.

Πες μου την γνώμη σας για το «Επί Σκηνής»;

Μας αρέσει πολύ το Επί Σκηνής γιατί είναι δίπλα μας άμεσα, σχεδόν σε κάθε προσπάθεια που κάνουμε. Απ’ τα μεγαλύτερα θέματα των μικρών, κυρίως, ομάδων είναι το γεγονός ότι πρέπει να περάσει αρκετός καιρός μέχρι να γραφτεί κάτι για την παράσταση, αν τελικά γραφτεί. Πρέπει να συντηρείς μια παράσταση με πολύ κόπο και θέλει χρόνο μέχρι να βρεις το κοινό σου. Σας ευχαριστούμε πολύ που είστε δίπλα μας.

Τελειώνοντας θα μου πεις γιατί εν τέλει βγαίνουν απ’ τα ρούχα τους ο Γιάννης κι η Μαρία;

Οι χαρακτήρες «βγαίνουν απ’ τα ρούχα τους» για να επιβιώσουν. Μόνο όταν «βγεις απ’ τα ρούχα σου» σώζεσαι!

Μερικά λόγια για το έργο:

Ένα μπαρ στην Καλαμάτα, δύο απεγνωσμένοι παλιννοστούντες και μια σοκαριστική ιδέα συνθέτουν το σκηνικό του sτριπτίΖ. Δύο άνθρωποι στα πρόθυρα της εξαθλίωσης παίρνουν την απόφαση να γδυθούν μπροστά σε θεατές, χωρίς ποτέ να αποκαλύψουν την πραγματική τους ταυτότητα. Ψευδώνυμα, μάσκες, λαμπερά κοστούμια και αναπάντεχη δημοσιότητα είναι τα αποτελέσματα αυτής της απόφασης, ενώ παράλληλα ανθίζει ένας έρωτας με 20 χρόνια καθυστέρηση. Σε μια σειρά από κωμικές καταστάσεις και συγκρούσεις ο Γιάννης και η Μαρία καταφέρνουν να ανακαλύψουν το χαμένο εαυτό τους, να πάρουν γενναίες αποφάσεις και να επιβιώσουν μέσα στα «χρόνια της χολέρας».

Σκηνοθεσία: Πέπη Μοσχοβάκου 

Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Κίνηση: Αθηνά Αλεξοπούλου

Κοστούμια: Μαρία Γουλά

Μουσική επιμέλεια: Νίκος Κουρής

Videos:  WhARTever & Βασίλης Κλωτσοτήρας

Φωτογραφία: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Κολοκυθά, Μίλτος Τζώρτζης, Ελένη Χονδρογιάννη, Βαρβάρα Χριστοφή,Δήμητρα Ρουμπίνη

Παίζουν: Μαρία Γουλά

Γιάννης Δρίτσας

Γιώργος Χρανιώτης (video)

Παραστάσεις: Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη στις 22-23-24 και 29-30-31 Μαΐου στις 21:15

Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά με διάλλειμα

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ κανονικό- 8 ευρώ φοιτητικό

«Επί Κολωνώ»

(Σκηνή Φουαγιέ)

Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94

Κολωνός

Τηλέφωνο: 210 5138067

www.epikolono.gr

e-mail:   Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Μετρό: Στάση Μεταξουργείο

Το μπαρ του θεάτρου και η αυλή λειτουργούν τις ημέρες των εκδηλώσεων από το απόγευμα (μιάμιση ώρα πριν την έναρξη της εκδήλωσης) έως αργά το βράδυ.