Σχετικά άρθρα
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΑΜΠΙΔΗΣ |
![]() |
![]() |
Συντάχθηκε απο τον/την Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης | |||
Τετάρτη, 15 Δεκέμβριος 2010 11:07 | |||
Γιάννης Τραμπίδης Μου αρέσουν οι υπέροχοι άνθρωποι
Ο Γιάννης Τραμπίδης είναι αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου (R.A.D.). Έλαβε μέρος σε πολλές θεατρικές, χοροθεατρικές παραγωγές αλλά και σε μιούζικαλ, στο Κ.Θ.Β.Ε., στο Εθνικό και ελεύθερο θεάτρο, (θίασος Μαριάννας Τόλη κ.ά.), ερμηνεύοντας ρόλους σε έργα Μολιέρου, Σαίξπηρ, Μπύχνερ, Όρτον, Μυσσέ, Σακελλάριου, Γιαννακόπουλου, Βυζάντιου, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Πλαύτου, Στρίντμπερκ, Ρακίνα, Λόρκακ.ά., με συμμετοχή σε πολλά φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έλαβε μέρος στην κινηματογραφική ταινία «Σαλομάνια». Στην τηλεόραση συμμετείχε στις «7 θανάσιμες πεθερές» στο Mega, στη σειρά εποχής «Η λίμνη των στεναγμών» στο Alter, και στα «Μαύρα μεσάνυχτα» στο MEGA. Έχει εργαστεί σε μεταγλωττίσεις για την ΕΡΤ και σε ραδιοφωνικές εκπομπές της ΕΡΑ.
Μετά τη λήξη της επίσημης πρεμιέρας του έργου «ΦΤΟΥ ΚΑΚΑ!» με τη Λαμπρινή Λίβα, που παίζεται κάθε Παρασκευή μεταμεσονύκτια στις 00.00 και κάθε Σάββατο απογευματινή στις 19.00, στο θέατρο STUDIO Κυψέλης, αφού είχε πια φύγει ο κόσμος, η συζήτηση με το Γιάννη Τραμπίδη –συγγραφέα και σκηνοθέτη της παράστασης- έγινε σε μια ατμόσφαιρα φορτισμένη από τη θετική ενέργεια του κοινού –και με μια γεύση καραμέλας φράουλα στο στόμα…
Ας ξεκινήσουμε με το καθιερωμένο «λίγα λόγια για το έργο». Τι πραγματεύεται;
Το έργο αποκαλύπτεται σε όλους αυτούς που θα έρθουν να το παρακολουθήσουν στην παράσταση, αλλά για να μη φανώ αγενής ή προκλητικός θα αναφερθώ σε όλα αυτά με τα οποία δεν ασχολείται. Έχουμε μια γυναίκα που δεν ξέρει απο internet, αλλά θυμάται ότι κάποτε αλληλογραφούσε, δε θέλει να ξέρει ότι μεγάλωσε, αλλά δε μπορεί να το αγνοήσει, της αρέσει το θέατρο ως έξοδος, άλλα δε μπορεί να καταλάβει ότι είναι απλά μια διαδικασία φυγής από την πραγματικότητα που ελοχεύει παντού. Δε θέλει να θυμάται αλλά δεν μπορεί να αγνοήσει ότι ξεχνάει. Αποδίδει την κόλασή της σε όλους τους άλλους, μα δε γίνεται να μην παραδεχτεί ότι ευθύνεται για πολλά. Ζει την εγκάταλειψη από το σύζυγό της για μιαν άλλη, νεότερη γυναίκα, μα δε μπορεί να μην παραδεχτεί ότι και η ίδια διεκδικεί τη φύση της με κάποιον άλλον άνδρα. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας πολύ συγκεκριμένης, ανάμεσα σε κόσμο πολύ διαφορετικό, μα και τόσο όμοιο. Όλοι κοιμόμαστε, όλοι ερωτευόμαστε, μα στη μοναδικότητά μας ξεκινάει η κατ΄οίκον ευτυχία. Και από κει η έξοδός μας για κάθε πράξη. Είναι ένα έργο για μια τσάντα σε μια καρέκλα, με πολλές καραμέλες! Υπάρχουν πάρα πολλά καλά θεατρικά έργα. Τι ήταν αυτό που σε απέτρεψε από το επιλέξεις να σκηνοθετήσεις κάτι ήδη έτοιμο και σε ώθησε να γράψεις κάτι δικό σου;
Ο γραπτός λόγος ξεκινάει πάντα από μια βασική πρόθεση να ιστορήσει ή να καταγράψει ανθρώπους και πράξεις. Το θεατρικό κείμενο είναι αυτό που αργότερα θα γίνει πρόζα, δηλαδή προφορά, ανθρώπινος ιδρώτας, κόπος, προσπάθεια, στοίχημα. Για να καταλήξει σε άλλους ανθρώπους και να τελειώσει με την αποχώρηση τους από την αίθουσα -να το πάρουν μαζί τους ή να το αφήσουν στην έξοδο. Υπάρχουν πάρα πολλά καλά θεατρικά κείμενα και έχω παίξει σε πολλά τέτοια, έχω παρακολουθήσει άλλα τόσα. Δε θα ήθελα να σταματήσω, όμως, εκεί. Υπάρχει πάντα χώρος για κάτι νέο. Νομίζω(!) -ή τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση- είχα την τύχη να γράφω από πάντα και, ταυτόχρονα, δεδομένου ότι χρόνια τώρα ζω τη ζωή του ηθοποιού, το κουράγιο να το επιχειρήσω. Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις κάτι, αλλά ξέρω από τη δουλειά μου πόσο βοηθά η εκπαίδευση, το γύμνασμα. Η τόλμη.
Βλέποντας κάποιος την παράσταση, αναγνωρίζει στην ηρωίδα τη μητέρα του, τη γειτόνισσα, τη διπλανή του. Πώς κατάφερες να προσεγγίσεις τόσο βαθειά τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και να πλάσεις έναν τόσο «εντός καθημερινής πραγματικότητας» χαρακτήρα;
Όπως προανέφερα, πολλά ξεκινούν από την εικόνα, την αντίληψη και τη δόκιμη χρήση της εμπειρίας. Όλοι μας έχουμε από μία μαμά, μία γειτόνισσα. Όλοι μας βλέπουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο γυναίκες που δεν είναι πια νέες, αλλά τολμούν να κυκλοφορήσουν με χρώματα και να αντιδράσουν με χαμόγελο στη δική σου καλή πρόθεση. Είχα την τύχη να συναντήσω και να συναστραφώ πολλές τέτοιες γυναίκες. Όταν το έγραφα, πολλές από αυτές ήταν δίπλα μου και μου μιλούσαν. Δουλειά μου ήταν να είμαι συνεπής σε ό,τι άκουγα. Και ακριβής στη δική μου διάθεση. Ξέρεις, οι γυναίκες που δεν είναι πια νέες έχουν την τόλμη στο ψέμα, αλλά και την ειλικρίνεια στην προσφορά! Είναι μεγάλο σχολείο. Σε δυσκόλεψε το ότι και έγραψες και σκηνοθέτησες το έργο;
Όχι! Στο θέατρο, όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί, η αρχή και το τέλος της παράστασης είναι το έργο, το κείμενο, ο λόγος. Οι σπουδές μου, αλλά και η περισσότερη εμπειρία μου στο θέατρο, ήταν κλασικές. Και τι εννοώ: οι δάσκαλοί μου (ο κος Βάγιας, η κα Λαμπράκη, η κα Χρονοπούλου, η κα Τριανταφύλλου, η κα Καψούλη) έπαιζαν σε ένα μεγάλο οργανισμό με πλούσιο ρεπερτόριο -το Κ.Θ.Β.Ε- άρα ήξεραν τι θα πει κείμενο, μετάφραση. Λόγος. Σε μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη, που είναι κυρίως λιμάνι. Συγκεντρωτική, αλλά με έξοδο. Τη θάλασσα. Αργότερα στη δουλειά είχα την τύχη να παίξω σε μεγάλες αίθουσες και φεστιβάλ με σκηνοθέτες (Βασίλης Παπαβασιλείου, Νίκος Σακαλίδη, Διονύσης Καλό, Ανδρέας Βουτσινάς) που ήξεραν να σωματοποιούν το λόγο. Πότε αλλάζοντάς τον και πότε εμπλουτίζοντάς τον. Άρα έμαθα να σέβομαι, αλλά να έχω και την απαιτούμενη απόσταση από το κείμενο. Στη διαδικασία της σκηνοθεσίας σπάνια θυμόμουν ότι το κείμενο το έγραψα εγώ. Το αντιμετώπιζα σαν κάποιου άλλου. Διότι στην πρόβα όλα είναι κάπως αλλιώς. Βέβαια, έτσι ανακαλύπτεις και πράγματα που δεν είχες φανταστεί.
Η Λαμπρινή Λίβα είναι μια εξαιρετική ηθοποιός. Πώς ένιωσες για τη συνεργασία σας αυτή;
Μου αρέσουν οι υπέροχοι άνθρωποι γενικώς. Με κάνουν να ξεχνάω όλα αυτά που δεν θέλω να θυμάμαι. Η κα Λίβα είναι μια γυναίκα με ιστορία και περιεχόμενο. Έχει την τόλμη του ανθρώπου που είδε το «έργο» της ζωής κι αλλιώς. Ήταν διαθέσιμη με όλο το οπλοστάσιο των τόσων χρόνων της στο θέατρο. Όταν άρχισε η δυσκολία, είχε το κουράγιο και το κέφι να συνεχίσει. Δεν είναι εύκολο πράγμα ο μονόλογος. Οφείλεις να μπορείς ακόμη και όταν δε γίνεται. Παλεύεις με τη μοναξιά σου σε έργο που η μοναξιά ορίζει τα πάντα. Είσαι μόνος και για μία ολόκληρη ώρα πρέπει να κρατήσεις και να κρατηθείς. Να μπορέσεις. Παρά την οικονομική κρίση, φέτος οι θεατρικές παραστάσεις είναι πολύ περισσότερες από προηγούμενες χρονιές. Πώς το ερμηνεύεις αυτό;
Η κρίση! Μια τόσο μικρή λέξη, μα τόσο τρομακτική στην απόδοσή της. Δε θα σχολιάσω την οικονομική κρίση. Αυτήν τη βλέπαμε όλοι να έρχεται. Και δεν κάναμε τίποτα! Θα μιλήσω για την άλλη την κρίσην την προσωπική -παρόλο που ζω κι εγώ μέσα στην οικονομική κρίση. Αυτή των τρομαγμένων ανθρώπων που δε ξέρουν. Η άγνοια είναι καλή όταν παραμένει τέτοια. Όταν ξέρεις ότι δεν ξέρεις, χρειάζεται πολύ δύναμη για να υπάρξεις. Να συνεχίσεις. Μου αρέσει που εφέτος, μέσα σε αυτή τη δίνη της κρίσης, γενικώς οι άνθρωποι επιχειρούν. Τολμούν. Τα θέατρα ανοίγουν. Αν είχαν κλείσει, θα τρόμαζα.
Πιστεύεις ότι κάτι γίνεται λάθος, γενικά, σ’ αυτή τη χώρα; Ότι, με κάποιο τρόπο, έχει χαθεί ο προορισμός; Ό,τι και να πιστεύω εγώ, όλα γύρω μας δείχνουν σχεδόν κατεστραμένα. Ποιος φταίει για την υπερθέρμανση του πλανήτη, ποιος ευθύνεται για την ανήληκη πορνεία, για το διαδυκτιακό πορνό; Σε τούτη ή σε άλλη χώρα δε συμβαίνει τίποτε. Προσπαθούμε όλοι να βρούμε το λυσάρι, όπως τότε στο σχολείο που αποστηθίζαμε τη μετάφραση και δε μπαίναμε στον κόπο να τη μάθουμε. Η εκπαίδευση ορίζει την άμυνα. Ο άνθρωπος που ξέρει τι δε θέλει, δεν πιστεύει στο πλαστικό χρήμα και τα εορτοδάνεια που τόσο απλόχερα μοίραζαν οι τράπεζες. Τότε, πριν μας έρθει η οικονομική ανέχεια και ο αυξημένος ΦΠΑ. Ζούμε σε μεγάλες πόλεις, μα λίγοι είναι αυτοί που το έχουν αποδεχτεί. Είμαστε ο ένας επάνω στον άλλον και δε τολμούμε να το παραδεχτούμε. Δεν ξέρω ποιος είναι ο προορισμός κι αν στο νου μου πρέπει να έχω την «Ιθάκη», αλλά ξέρω ότι ζω τούτη τη φέτα της ανθρώπινης ιστορίας και οφείλω να το κάνω. Να τη ζήσω.
Το όνειρο μπορεί να ελαφρύνει τη ζωή; Ποια είναι τα δικά σου όνειρα;
Μου αρέσουν τα όνειρα. Όλα. Ακόμη και οι εφιάλτες. Όταν κοιμάμαι. Επαγγελματικά περιμένουμε κάτι άλλο από σένα για τη θεατρική περίοδο που διανύουμε; Το «ΦΤΟΥ ΚΑΚΑ!» ξεκίνησε και εύχομαι να κινηθεί καλά. Μετά απο αυτό θα παίξω στη κωμωδία της Μέτης Καρατζά «Όι ΑΝ...ύποπτοι» που σκηνοθετεί η Σοφία Φιλιπίδου. Και το Μάρτιο θα επαναλάβω (σε νέα εκδοχή) το θεατρικό μονόλογο της Maura dell Sera, σε σκηνοθεσία Τερέζας Λουίζου, με θέμα το Nijinsky.
Με μία λέξη: τι σε ενθουσιάζει και τι σε απογοητεύει; Ενθουσιάζομαι σε κάθε νέο πρόσωπο. Απογοητεύομαι με ότι δε με γοητεύει πια!
|