Λουίζα Ζούζια

Έρωτας για το θέατρο

Η Λουίζα Ζούζια γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αμερική. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια μένει μόνιμα στην Ελλάδα. Είναι αριστούχος απόφοιτος από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Γιώργου Αρμένη. Το 2007, όταν ήταν ακόμη στο πρώτο έτος της σχολής έπαιξε στην παράσταση «Εσωτερικαί Ειδήσεις» του Μάριου Ποντίκα, σε σκηνοθεσία του Χάρη Χαραλάμπους. Το καλοκαίρι του 2008 ήταν η κορυφαία χορού στις «Βάκχες» σε σκηνοθεσία του Λεωνίδα Λοϊζίδη και το καλοκαίρι του 2009 συμμετείχε στην παράσταση «Το Τερατώδες Αριστούργημα» του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου.

Φέτος παίζει στην παράσταση «Φρεναπάτη» του Πιέρ Κορνέιγ, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μαυρίκιου στο Εθνικό Θέατρο σε διπλή διανομή ως Ροζίνα/Νεαρή μητέρα.

Έχει κάνει δύο ταινίες μικρού μήκους: «Madonna Calls Fassbinder» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Αθανίτη και την «Κόκκινη Ζημιά» σε σκηνοθεσία του Βασίλειου Γαλουτζή. Στην τηλεόραση έχει παίξει στην σειρά «Η Οικογένεια Βλάπτει» του Αντώνιου Αγγελόπουλου.

Η νεαρή, όμορφη ηθοποιός πιστεύει πως ο δρόμος για την δημιουργία δεν περνάει μέσα από καλούπια αλλά είναι κάθε φορά μια καινούργια περιπέτεια. Απάντησε σε μερικές μόνο από τις ερωτήσεις μας κι επιφυλάσσεται να απαντήσει στις υπόλοιπες όταν θα έχει περισσότερη εμπειρία άρα και περισσότερες γνώσεις για την τέχνη που επιθυμεί να υπηρετήσει.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Όταν ήμουνα περίπου 6 ετών, η οικογένεια μου περνούσε μια δύσκολη περίοδο και γενικά θυμάμαι την αίσθηση του προβληματισμού που υπήρχε. Ένα βράδυ οι γονείς μου έβαλαν να δούνε μια κασέτα, τότε δεν υπήρχαν DVD, του Θανάση Βέγγου. Μετά από λίγη ώρα οι γονείς μου είχαν ξεκαρδιστεί στα γέλια και θυμάμαι το πόσο άναυδη είχα μείνει. Αυτό ήταν το ερέθισμά μου… Εκείνη τη στιγμή είπα μέσα μου «Θα γίνω και εγώ ηθοποιός να κάνω τους γονείς μου χαρούμενους!» Βέβαια μόνο χαρούμενους δεν τους έκανα όταν μετά από δέκα χρόνια το ξεστόμισα, αλλά εν τέλει με στήριξαν και με στηρίζουν ακόμη.

Ποιά κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Φαντάζομαι ότι τα δύο βασικά του προσόντα είναι ότι δεν έχει μπει σε «καλούπια» και έχει όρεξη και διάθεση να μάθει καινούρια πράγματα. Αλλά ίσως να μπορώ να απαντήσω με μεγαλύτερη σιγουριά και σαφήνεια σε αυτή την ερώτηση μετά από δέκα χρόνια…

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Αναμφισβήτητα το βιοποριστικό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Εξίσου, όμως, θεωρώ ότι είναι ο «φαύλος κύκλος» του βιογραφικού. Το οποίο βιογραφικό για να το αποκτήσεις, πρέπει να έχεις εμπειρίες στο χώρο. Για να έχεις όμως εμπειρίες στο χώρο πρέπει να έχεις ΗΔΗ το βιογραφικό! Και φτου κι απ’ την αρχή.

Πιστεύεις πως το θέατρο σε χρειάζεται τόσο όσο το χρειάζεσαι;

Πιστεύω πως το θέατρο χρειάζεται ανθρώπους που το έχουν πραγματικά ανάγκη. Εγώ το έχω κάνει πλέον τρόπος ζωής… το έχω ερωτευτεί. Και όπως σε κάθε ερωτευμένο ζευγάρι, πάντα ή σχεδόν πάντα, ο ένας από τους δύο είναι πιο ερωτευμένος απ’ ότι είναι ο άλλος. Αυτή τη στιγμή το μόνο σίγουρο είναι ότι εμένα με έχει βαρέσει κατακούτελα το δοξάρι του έρωτα για το θέατρο. Εύχομαι να έρθει η μέρα, μετά από σκληρή δουλειά, υπομονή και επιμονή που θα νιώσω ότι με χρειάζεται το θέατρο τόσο όσο το έχω ανάγκη, εγώ.