Σχετικά άρθρα
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΑΚΟΣ |
![]() |
![]() |
Συντάχθηκε απο τον/την Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης | |||
Σάββατο, 01 Οκτώβριος 2011 07:37 | |||
Βαγγέλης Στρατηγάκος Το μέλλον ανήκει στις ομάδες
Ο Βαγγέλης Στρατηγάκος αποφοίτησε από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης του Εθνικού Θεάτρου (έπαθλο «Λιλή Λουριώτη»). Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια και εργαστήρια στις Θερινές Ακαδημίες Θεάτρου με εισηγητές τους: Ελένη Βαροπούλου, Πέτρο Σεβαστίκογλου, Χάιντι Ντούρνινγκ και άλλους. Έλαβε μέρος σε σεμινάριο κίνησης, έκφρασης και υποκριτικής του Σοτιγκί Κουγιατέ. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα ορθοφωνίας-υποκριτικής με τη Ράσμη Τσόπελα, κλασικού τραγουδιού με τη Σόνια Θεοδωρίδου και το Ζάχο Τερζάκη, χορού-έκφρασης-κίνησης με την Κατερίνα Σκιαδά, φωνητικής στο εργαστήρι της Μίρκας Γεμεντζάκη, κιθάρας με τον κύριο Μπότση, σολφέζ και θεωρίας της μουσικής στο Παναρμόνιο Ωδείο.
Λίγα λόγια για τους «Κρήτες»;
Πρόκειται για έργο του Ευριπίδη, χρονολογούμενο περίπου από το 430 π. Χ. Έχουν διασωθεί σπαράγματα. Μόνη σκηνή που διασώζεται σχεδόν ακέραιη είναι η συνάντηση Μίνωα-Πασιφάης. Στους «Κρήτες», τα κεντρικά γεγονότα είναι η ένωση της Πασιφάης με τον ιερό Ταύρο, η γέννηση του Μινώταυρου και, τέλος, η αντίδραση του Μίνωα. Η σκηνοθεσία του κ. Ζαμπουλάκη, όπως κατά συνέπεια και ο τρόπος προσέγγισης του έργου από τους ηθοποιούς, άντλησε υλικό και χρησιμοποίησε σύμβολα από αρχέγονα και ακραία ένστικτα, όπως η ωμοφαγία, ο υβριδισμός, η κτηνοβασία, καθώς βέβαια και από το σύμβολο του λαβυρίνθου, στο εσωτερικό του οποίου αλλάζουν οι διαστάσεις του χώρου και του χρόνου. Στον λαβύρινθο επικρατεί το άχρονο. Γι’ αυτό και ένα από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα της παράστασης ήταν να γίνει εφικτό, και συνεπώς προσιτό στον θεατή, το αίσθημα αυτής της συγκεκριμένης α-χρονικότητας. Προσωπικά, θεωρώ ότι η παράσταση αυτή μου έδωσε τη μεγάλη ευκαιρία να φορέσω και να πειραματιστώ με τα εξαιρετικά προσωπεία του κ. Βόβολη. Με το συγκεκριμένο προσωπείο της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας εισέρχεσαι σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Είναι ένα μουσικό όργανο που σε βοηθά να συλλάβεις ένα μη κατανοητό σήμερα βασικό στοιχείο, ότι η αρχαία τραγωδία ήταν κατ’ εξοχήν ακρόαμα, γιατί ήταν κυρίως ένας λόγος «δημόσιος». Εκεί δεσπόζουν ο ήχος, η μουσική και οι παύσεις.
Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;
Διότι ήθελα μεγαλύτερο κοινό για τις ιστορίες μου.
Ποια είναι τα προβλήματα ενός νέου δημιουργού στον θεατρικό χώρο;
Πρώτα-πρώτα, θα ήθελα να αποσαφηνίσω τι σημαίνει για μένα νέος δημιουργός. Ο νέος δημιουργός, και πόσο μάλλον σήμερα στην εποχή αυτή όπου όλα βουλιάζουν με μεγάλη ταχύτητα, και όχι μόνο στην Ελλάδα, είναι εξ ορισμού καλλιεργημένος και όχι απλώς ενημερωμένος με πληροφορίες θνησιγενείς και εφήμερες. Διαθέτει ή μάχεται να αποκτήσει μια στερεή σκευή, κριτική σκέψη, αξιοπρέπεια και μετριοφροσύνη. Το κυριότερο, όμως, δεν επιτρέπει σε τίποτε να σταθεί εμπόδιο στην καλλιτεχνική του πορεία, στα όνειρά του. Ας κάνει διαφημίσεις, τηλεοπτικές σειρές, ας κάνει συμβιβασμούς, αλλά απλώς και μόνο για να εξοικονομήσει τα χρήματα και να βρει τις ευκαιρίες να πραγματοποιήσει τα δικά του έργα. Το σύστημα θέλει σύστημα και αν είσαι δυνατός και θωρακισμένος, αν έχεις τον απαραίτητο εξοπλισμό δεν μπορεί ούτε να σε αλώσει ούτε να σε αλλοιώσει. Εξάλλου, τον νέο δημιουργό τον αφήνουν αδιάφορο οι καθοδηγούμενες και υπαγορευμένες κριτικές, και τα ανόητα αστεράκια του όποιου «Αθηνοράματος» ποικίλης ύλης, παρεμπιπτόντως δε και θεατρικής. Ούτε αποσκοπεί ούτε προσβλέπει σε βραβεία, αξιόλογα ίσως κατά το παρελθόν, ευτελισμένα όμως δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, και δεν αποσκοπεί σε μια καταξίωση, με το σημερινό περιεχόμενο του όρου ούτε τον απασχολεί καθόλου να ενταχθεί και αυτός στην «αφρόκρεμα» του σημερινού ελληνικού θεάτρου. Στοχεύει, ωστόσο, στην ισορροπία του εαυτού του και στην ευτυχία που βιώνει όταν συμπορεύεται και συμβαδίζει χωρίς εκπτώσεις με το όνειρό του, με το δημιούργημά του χέρι –χέρι, στον ίδιο δρόμο. Έχει πια απορρίψει και απωθήσει αυτή την τόσο γνωστή στο χώρο του θεάτρου, και όχι μόνο, μιζέρια, τη δήθεν «καλλιτεχνική» σκοτεινιά, τη δήθεν απαραίτητη και αναγκαία αλλοπρόσαλλη ψυχική κατάσταση, την κατά παραγγελίαν κατάθλιψη και θέλει να δημιουργήσει ένα θέατρο φωτός. Ένα θέατρο αντίθετο ή απλώς «άλλο» απ’ αυτό που μέχρι τώρα δημιουργούσαν «μεγάλα ονόματα» σκηνοθετών και ηθοποιών. Όλοι αυτοί έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν, τους αποδίδουμε τον σεβασμό που αναλογεί στον καθένα, αλλά τώρα πρέπει να αφήσουν χώρο για τους νέους, που διαθέτουν την απαιτούμενη δύναμη να φέρουν τη χαρά της δημιουργίας, λησμονημένη δυστυχώς για μεγάλο χρονικό διάστημα σε αυτή τη χώρα. Όχι άλλη αρρώστια και άλλη μιζέρια που έχει εμποτίσει τα θέατρα, τις κινηματογραφικές αίθουσες και τα πάντα γύρω μας. Βέβαια, στην πορεία αυτή το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει ο νέος δημιουργός είναι το αίσθημα της μοναξιάς, ούτως ή άλλως πολύ έντονο σήμερα. Ωστόσο, ακόμα και τότε, αν ψάξει, αν μιλήσει, θα παρουσιαστεί μια αόρατη αδελφότητα γύρω του και με αυτή θα δημιουργήσει μια ομάδα ισχυρή, ασπίδα για όλες τις δυσκολίες που υπάρχουν και που έρχονται. Το μέλλον λοιπόν ανήκει στις ομάδες τέτοιων δημιουργών. Ομάδες ανθρώπων που δεν επαναπαύονται και δεν εφησυχάζουν. Δεν αρκούνται στο καταφύγιο της ευκολίας αλλά αντιθέτως βιώνουν συνεχώς μια τρυφερή αγωνία, μια αγωνία που οδηγεί στη δράση με καθαρό στόχο, κατακτώντας τελικά την αριστοτελική ηδονή μέσα από τη δημιουργία. Ποια τα θεατρικά σου όνειρα;
Δουλειά με την ομάδα!
Ποιοι δάσκαλοι διά ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;
Δυστυχώς, όλοι οι δάσκαλοι που με εμπνέουν δεν ζουν πια. Αλλά, όπως είχε πει κάποτε ο Μινωτής στα γεράματά του, όταν βλέπω στο κοινό να μου γνέφουν ο Ευριπίδης, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ηρεμώ και συνεχίζω… Πάντως, μας λείπουν οι πυλώνες, οι μεγάλες προσωπικότητες, μας λείπει ο Συρανό ντε Μπερζεράκ με το βιβλίο στο ένα χέρι και στο άλλο, το ξίφος…
Τι πιστεύεις για τη θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;
Μεγάλο θέμα και δεν θέλω να επαναλάβω όσα λέγονται και ακούγονται συχνά, με τον γνωστό τρόπο της σκληρής κριτικής, του μηδενισμού και της αυτολύπησης. Πάντως, θεατρική παιδεία και πολιτιστικοί θεσμοί δεν υπάρχουν. Τον μηδενισμό δεν τον απέφυγα τελικά! Το θέμα είναι λοιπόν τι κάνουμε. Οι νέοι δημιουργοί να έχουν επαφή με το εξωτερικό και με καλλιτέχνες με αξιόλογη πορεία. Κάποιοι έρχονται στην Ελλάδα για σεμινάρια. Σπάνια μεν, αλλά αν υπάρχει και η οικονομική δυνατότητα καλό είναι να τα παρακολουθούμε. Φυσικά, είμαι υπέρ των σπουδών στο εξωτερικό, αλλά η βάση να είναι πάντοτε η Ελλάδα. Ερχόμαστε πιο πλούσιοι εδώ και προσπαθούμε να κάνουμε καλύτερη την υπάρχουσα κατάσταση. Στην Ελλάδα, έχουμε έναν θησαυρό, την αρχαία ελληνική τραγωδία. Θα μπορούσε να υπάρξει μια Ακαδημία για ηθοποιούς, με δασκάλους και προσωπικότητες, που υπηρετούν την αρχαία ελληνική τραγωδία και έχουν παρακαταθήκη μακροχρόνιας έρευνας. Ναι, υπάρχουν, αλλά δεν εμφανίζονται συχνά και δεν κομπάζουν, απογοητευμένοι είναι και συνήθως καταλήγουν στο εξωτερικό. Αυτή λοιπόν η ονειρική Ακαδημία θα λειτουργούσε όπως παραδείγματος χάρη το θέατρο ΝΟ. Δυστυχώς, βρισκόμαστε μακριά από την υλοποίηση αυτής της ιδέας. Κάθε τόσο βλέπουμε παραστάσεις αρχαίου δράματος, Ελλήνων και ξένων σκηνοθετών, οι οποίες, αν μη τι άλλο, σε αφήνουν αδιάφορο. Ο χορός, συγκεκριμένα, της αρχαίας τραγωδίας που επιβιώνει ακόμα μέσα μας, σιγά-σιγά εξασθενεί, μαραζώνει, κι όμως ακόμη υπάρχουν πιθανότητες να ανασύρουμε τις αναμνήσεις μας από τα γονίδιά μας και να τις κάνουμε παράσταση. Οι μεταμοντερνισμοί και οι δήθεν καινοτομίες στο Αρχαίο Δράμα θα φανούν απαρχαιωμένες μέθοδοι όταν πια βρούμε τα ίχνη της προσωδίας, της μετρικής, της αρχαίας ελληνικής μουσικής, του προσωπείου, των γνώσεων που διέθεταν τότε στον τομέα της ακουστικής, πριν έρθουν οι Ρωμαίοι και ο μετέπειτα εκφυλισμός, η μετατροπή του θεάτρου σε θορυβώδη αρένα, κάτι που συναντάται και σήμερα.
Πώς επιλέγεις τις συνεργασίες σου;
Δεν πηγαίνω πια σε οντισιόν, ειδικά του Κρατικού και του Εθνικού διότι γίνονται με τρόπο ανεκδιήγητο, όσον αφορά την αντιμετώπιση στους ηθοποιούς και φυσικά επειδή η διανομή των ρόλων έχει ήδη γίνει στους γνωστούς άγνωστους. Αυτό το διάστημα συνομιλώ με δημιουργούς που εκτιμώ και με εκτιμούν με στόχο μια κοινή δημιουργική πορεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ποια η γνώμη σου για το διαδικτυακό περιοδικό «Επί σκηνής»;
Χαίρομαι που μέσω διαδικτύου γίνεται αυτή η προσπάθεια να υπάρξει ένας χώρος για κάτι, ελπίζω, διαφορετικό και συγχρόνως χρήσιμο. Θα το παρακολουθώ τώρα που γνωρίζω την ύπαρξή του. Προσωπικά, θα ήθελα να πω ευχαριστώ για τη συνέντευξη και τη δυνατότητα που μου δώσατε να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου. Εύχομαι καλή διαδικτυακή πορεία στο «Επί σκηνής».
|