Η ΝΕΚΡΟΦΟΡΑ

Ακουμιανάκη Σαββίνα- Γεωργία

Περίληψη έργου

Το έργο διαδραματίζεται την ιστορία τεσσάρων διαφορετικών προσώπων που παρά την φαινομενολογική τους διαφορά φαίνεται να έχουν κάποια κοινά. Αυτό όμως παραμένει ανομολόγητο γιατί φαντάζει σαν κουτί της πανδώρας. Ωστόσο ίσως χρειαστεί να το ανοίξουν μόνοι τους ξεπερνώντας τον κίνδυνο να αντικρύσουν μια καταστροφή αντί κάποιου δώρου. Κάθε πρόσωπο χρησιμοποιεί την οικογένεια, την δουλειά, τον έρωτα, την φιλία για να εξασφαλίζει άλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που τους κυριεύουν. Τα πρόσωπα παίζουν με την εξάρτηση σε υψηλά ιδανικά και αξίες, άλλα πολύ κι άλλα λιγότερο, άλλα συνειδητά και άλλα ασυνείδητα. Χρησιμοποιούν όποιον τρόπο έχει ο καθένας για να αποφύγουν τα ιδανικά που τους προκαλούν εξάρτηση. Έτσι ο ύπνος, η φυγή, τα όνειρα, η αυτοκτονία είναι το μαχαίρι για τον κάθε ένα που θα κόψει το νήμα που τους ενώνει με την εξάρτηση αυτή. Ποιος είναι όμως ζωντανός; Αυτός που πεθαίνει ή αυτός που δεν ακούγεται από κανέναν; Και ποιος είναι παράφρων αυτός που έχασε τα λογικά του ή αυτός που τα έχει χάσει όλα και παραμένει λογικός; Η ζωή και ο θάνατος εναλλάσσονται ανάλογα τις στερεοτυπικές απόψεις του καθένα γι’ αυτά. Κι η νεκροφόρα περιμένει ανοικτή.

ΖΩΗ

ΠΙΣΤΗ

ΟΡΦΕΑΣ

ΠΕΡΣΕΦOΝΗ

Ά ΠΡΑΞΗ

(Η Ζωή βρίσκεται στο διαμέρισμα της καθισμένη στην πολυθρόνα με μια εφημερίδα στα χέρια. Το βλέμμα της χάνεται έξω από το παράθυρο, χωρίς όμως να εστιάζει κάπου. Την ησυχεία της ταράζει το άκουσμα του κουδουνιού)

ΖΩΗ: Έρχομαι ένα λεπτό παρακαλώ (σηκώνεται κοιτιέται λίγο στον

καθρέπτη φτιάχνοντας βιαστικά τα μαλλιά και το πουκάμισο της και ανοίγει την πόρτα)

ΠΙΣΤΗ: Καλά τώρα ανοίγεις και τις πόρτες!...που είναι η κοπέλα

που είχεις;

ΖΩΗ: Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Ε καλά δεν την χρειάζομαι και

κάθε μέρα (η Πίστη την κοιτάζει περίεργα) Μονάχα ο θάνατος είναι αιώνιος.

ΠΙΣΤΗ: Ο θάνατος είναι χειρότερος από την αιωνιότητα. Με

εκνευρίζει ο θάνατος γιατι αλλάζει συνέχεια και ποτέ δεν μένει για να τον γνωρίσω. Ακόμα και νεκρός να είσαι σου είναι αδύνατον να τον συναντήσεις.

ΖΩΗ: Κι όμως τελικά υπάρχει αιωνιότητα. Ναι τελικά υπάρχει.

Τώρα που ήρθες εδώ μου φαίνεται σαν αιωνιότητα. Πόσο βαριέμαι την αιωνιότητα και μερικές φορές νιώθω ότι πρέπει να είμαι για πάντα μαζί της. Για πάντα…αιωνιότητα…τι βαρετές λέξεις και τι ανεπανόρθωτα βλαβερές σκέψεις.

ΠΙΣΤΗ: Πως; Όλοι θέλουν να ζήσουν μια αιωνιότητα κι ακόμα κι

αυτοί που πεθαίνουν, πεθαίνουν με την σκέψη ότι θα την βρουν εκεί που θα πάνε κι εσύ την απαρνείσαι; Τι μίζερη που είσαι Ζωή! Ώρες ώρες μου δίνεις την εντύπωση ότι λές κάτι διαφορετικό για να διαφέρεις για να σε θαυμάσουν οι άλλοι. Δεν μπορείς να δεκτείς ότι δεν αρέσεις σε όλους.

ΖΩΗ: Το λες αυτό γιατι με φθονείς που όλοι με θέλουν ακόμα κι

αυτοί που σε ήθελαν, πρώτα θέλησαν εμένα.

ΠΙΣΤΗ: Δεν σε αδικώ να βγάζεις τόση κακία. Φαντάζομαι ότι είναι

δύσκολο να …μια Ζωή να σε πλησιάζουν για να μάθουν πράγματα για τον θάνατο κι όχι για σένα, μια Ζωή να φεύγουν από κοντά σου για να πάνε να τον βρούνε.

ΖΩΗ:Ο θάνατος, ο θάνατος, ο θάνατος! Εγώ είμαι πιο ωραία από

αυτόν.

ΠΙΣΤΗ: Αν δεν σε ήξερα τόσο καλά θα πίστευα ότι είσαι

ερωτευμένη μαζί του Ζωή! Ή μήπως δεν σε ξέρω και τόσο καλά;..Κάνεις σαν ερωτευμένη με έναν καλύτερο και ομορφότερο από εσένα που της βγαίνει η ζήλεια γιατί αν συνειδητοποιήσει ο Άλλος αυτό που εμείς λέμε θα σε αφήσει.

ΖΩΗ: Ποτέ δεν με έχει αφήσει! Όλο από πίσω μου ξωτρέχει.

ΠΙΣΤΗ: Δεν τον αντέχεις τον ανταγωνισμό μαζι του Ζωή. Παράτα

τον πριν σε παρατήσει αυτός. Είναι δύσκολος άντρας. Είναι γοητευτικός, μπορεί να σε παρασύρει όπου κι όπως θέλει εκείνος. Άλλωστε εσύ ξέρεις καλύτερα.

ΖΩΗ: Το λες αυτό κι εσύ κι όλοι τους επειδή δεν τον ξέρουν. Είναι

μυστήριος ναι γιατι δεν μιλάνε πολύ μαζί του αλλά δεν είναι τίποτα παραπάνω. Αν τον γνωρίσεις δεν έχει τίποτα να σου πει.

ΠΙΣΤΗ: Κι όμως αυτός είναι δίκαιος με όλους κάτι που δεν έχουμε

καταφέρει εμείς Ζωή. Κι αυτό μας λείπει. Γι αυτό τον ζηλεύουμε. Είναι τόσο ακέραιος ακόμα και τώρα. Τόσο σταθερός. Μπορείς να βασιστείς πάνω του ενώ…σε τίποτα άλλο δεν μπορείς να βασιστείς Ζωή. …Ζωή;Τι διαβάζεις;

ΖΩΗ: Ε τίποτα σπουδαίο…εδώ διάβαζα τα σημερινά νέα.

ΠΙΣΤΗ: Α για φέρε την εφημερίδα.

ΖΩΗ: (Όρθια κοιτώντας έξω από το παράθυρο) Εκεί είναι στο

τραπεζάκι.

ΠΙΣΤΗ: Μα καλά εσύ σήμερα μαζί με την κοπέλα για το σπίτι, μου

φαίνεται έδιωξες και τους καλούς σου τρόπους…ούτε έναν καφέ δεν θα μου προσφέρεις;

ΖΩΗ: Έχεις δίκιο, συγνώμη. Πάω να φέρω τους καφέδες και να και

η εφημερίδα (ρίχνει την εφημερίδα στο τραπεζάκι κοντά στην φίλη της)…έρχομαι

ΠΙΣΤΗ: (Παίρνει την εφημερίδα και την ξεφυλλίζει γρήρορα ώστε

να φτάσει πίσω στα ζώδια και τα οποία διαβάζει γρήγορα από μέσα της, καθώς Η Ζωή πηγαίνει στην κουζίνα)…μμμ….μμ….ναι καλά…μμμ…σίγουρα!!(με ύφος ειρωνικό)…απρόσμενες συναντήσεις λέει για σένα ακούς;…και δεν είμαι εγώ…εμείς το χαμε κανονίσει!!!(γέλαει)

(μπαίνει μέσα η Ζωή με ένα δίσκο στα χέρια, το αφήνει στο τραπεζάκι και κάθεται)

ΖΩΗ: Ορίστε και το καφεδάκι.

ΠΙΣΤΗ: Λοιπόν τι τρέχει;…κάτι έχεις σήμερα.

ΖΩΗ: Όλα καλά, απλά είμαι κουρασμένη με το σπίτι που φτιάχνετε

ΠΙΣΤΗ: Με τον άντρα σου;

ΖΩΗ: Όλα καλά…είναι Αγγλία για αυτήν την δουλειά που σου λέγα.

ΠΙΣΤΗ: Ένα συνέδριο μου χες πει εσύ!

ΖΩΗ: Ε το συνέδριο έφερε κι άλλες προτάσεις, οι προτάσεις κι

άλλες δουλειές, και μιας και εδώ έχουμε κρίση, είπαμε να κάτσει να δει αν μας ενδιαφέρουν τελικά αυτές οι προτάσεις.

ΠΙΣΤΗ: Ευκαιρία να πάμε καμια βόλτα από την Αγγλία…να

ψωνίσουμε και τίποτα…να τον δω και εγώ επιτέλους…οκτώ χρόνια στην ίδια εταιρία και δεν έχω δει καν τον άντρα σου…

ΖΩΗ: Θα το κανονίσουμε!...

ΠΙΣΤΗ: Άντε…και…(διστάζει)

ΖΩΗ: Και τι;…τι ήθελες να πεις;

ΠΙΣΤΗ: Να βρε Ζωίτσα… …εδώ πώς να το πω

στεναχωριέμαι…είσαι μόνη

ΖΩΗ: (Διακόπτωντας) Δεν είμαι μόνη, έχω άντρα και παιδί.

ΠΙΣΤΗ: Καλά αυτοί είναι στην Αγγλία!

ΖΩΗ: Δεν είναι για πάντα είπαμε ο άντρας μου είναι σε συνέδριο

και η κόρη μου έχει να τελειώσει τις σπουδές της στην διοίκηση επιχειρήσεων!

ΠΙΣΤΗ: Καλά δεν εννοούσα αυτό…είναι πώς να στο πω εδώ η

περιοχή…τώρα που ερχόμουν. Έχει γίνει επικίνδυνη, το ξέρεις;

ΖΩΗ: Ε καλά αυτό είναι γενικό το πρόβλημα, παντού.

ΠΙΣΤΗ: Ναι αλλά εδώ πιο πολύ. Δεν νομίζω να μπορώ να

ξανάρθω. Και συ να προσέχεις…να δες και στην εφημερίδα (διαβάζει δυνατά) άγριο έγκλημα με θύμα μια γυναίκα, αιτία η ληστεία, οι δράστες κατέσφαξαν την γυναίκα για να πάρουν μόλις 100 ευρώ…κι όλα αυτά ξέρεις που;…δύο τετράγωνα πιο κάτω από εδώ…ελπίζω εσύ τουλάχιστον να χεις παραπάνω…μα τι ντροπή να σε σκοτώσουν για μόνο 100 ευρώ!χαχαχα

ΖΩΗ: Φέρε να δω την εφημερίδα (παίρνει την εφημερίδα και

αρχίζει να διαβάζει)..επιδημία φαίνεται να έχει πάρει η αυτοκτονία νέων ανθρώπων εξαιτίας της ανεργίας.

ΠΙΣΤΗ: Θα μπορούσαν να εκμεταλευτούν όλο αυτόν τον ελεύθερο

χρόνο αλλά έγω δεν βλέπω να γίνεται κάτι, άσε που δεν πιστεύω ότι δεν μπορεί κάποιος να βρει μια δουλειά, οποιαδήποτε. Άκου επιδημία, σε λίγο θα ανακοινώσουν και μέτρα πρόληψης και αποφυγής τα Μ.Μ.Ε

ΖΩΗ: Έχεις σκεφτεί ότι ίσως ένας από αυτούς τους άνεργους που

αυτοκτονούν μπορεί να είναι ένας από αυτούς που απολύσαμε; Ο Ορφέας ας πούμε!

ΠΙΣΤΗ: Που εσύ απολύεις θες να πεις!

ΖΩΗ: (εκνευρισμένη) Και συ το κάνεις…μάζι το κάνουμε!

ΠΙΣΤΗ: Εννοείται γλυκιά μου μα τι έχεις πάθει σήμερα! Πλάκα

κάνω!Χαλάρωσε ε!

ΖΩΗ: Θα φταίει που δεν κοιμήθηκα. Ίσως να φταίει ένα όνειρο που

είδα χθες…δηλαδή το βλέπω κάθε βράδυ εδώ και μια βδομάδα.

ΠΙΣΤΗ: Τι όνειρο;

ΖΩΗ: Είμαι σε μια πορεία. Την ακολουθώ.

ΠΙΣΤΗ: Τι πορεία;σαν αυτές που γίνονται επεισόδια;

ΖΩΗ: Δεν ξέρω…απλά έχει κόσμο, πολύ κόσμο, με πανό και πάνε

όλοι μαζί σε έναν δρόμο. Εκεί ανάμεσα είμαι κι εγώ μα δεν βλέπω τι λένε τα πανό, ούτε ακούω τι λέι ο κόσμος, το μόνο που ακούω είναι μια βουή, χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω τι λένε, ούτε καν μια πρόταση ούτε καν μια λέξη. Ρωτάω τους γύρω μου, δεν μου δίνει κανείς σημασία, είναι σαν να μην υπάρχω, σαν να μην με βλέπουν, να μην με ακούν…κι όσο πιο αόρατη γίνομαι εγώ τόσο πιο δυνατή γίνεται η βουή του πλήθους της πορείας. Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου να δω μέχρι που φτάνει το πλήθος, από πού ξεκινάει και που τελειώνει ή έστω μήπως δω ανάμεσα στο πλήθος κάποια γνωστή φυσιογνωμία…μα τίποτα, το πλήθος δεν έχει αρχή ούτε τέλος και εγώ δεν αναγνωρίζω κανέναν.

ΠΙΣΤΗ: Και μέτα τι κάνεις;

ΖΩΗ: Προσπαθώ να προχωρήσω να δω που πάνε…ίσως έτσι

καταλάβω που είμαι και γιατί είμαι!

ΠΙΣΤΗ: Και τελικά;…που είσαι; Και γιατί;

ΖΩΗ: Προχωράω και πάω από δω και από κεί, σπρώχνωντας

αυτούς που είναι πλάι μου και κλωτσώντας τους μπροστινούς μου

(Η Πίστη παίρνει ανάσα δείχνωντας ότι είναι έτοιμη να διακόψει την συζήτηση μα η Ζωή δεν την αφήνει)

ΖΩΗ: Μη περίμενε! Έχει και συνέχεια…

ΠΙΣΤΗ: Δηλαδή;

ΖΩΗ: Προχωράω, προχωράω, φαντάζει ατελείωτο το πλήθος, το

βήμα γίνεται πιο γοργό, όσο δεν βρίσκω άκρη τόσο πιο πολύ πεισμώνω…μετά νιώθω ότι δεν μπορώ να ανασάνω και θέλω να πάω ακόμα πιο γρήγορα να βρώ την αρχή του μίτου του πλήθους. Το πλήθος είναι εννιαίο …ναι…σαν μια γραμμή από μίτο που ξεδιπλώνεται…δεν ξέρω όμως ποιος είναι ο Θησέας σε αυτήν την περίπτωση, μήτε κι η Αριάδνη… Κι αν ο μινώταυρος παραμονεύει κάπου στην επόμενη στροφή;…κι αν εγω δεν τον αναγνωρίζω;…κι αν είμαι εγώ ο μινώταυρος που τρέχω σαν μαινόμενος ταύρος παρασέρνοντας τα πλήθη;

ΠΙΣΤΗ: Τα πανό είναι κόκκινα;

ΖΩΗ: (Χαμογελά) Τι σημασία έχει;…Είναι πράγματι άξιο απορίας

γιατί το κόκκινο να ξεσηκώνει έτσι τα πλήθη! Παντού!...στο δρόμο, στο γήπεδο ακόμα και στις αρένες των ταυρομαχιών!...Και να φανταστείς ότι οι ταύροι έχουν αχρωματοψία!

ΠΙΣΤΗ: Κι όμως ένα κόκκινο πανί μπορεί να τους ξεσηκώσει

ακόμα κι αν δεν το αναγνωρίζουν!

ΖΩΗ: Δεν βλέπω το χρώμα των πανό…λες να είμαι εγώ ο

μινώταυρος;…ωχ τι θα κάνω;

ΠΙΣΤΗ: Ψάξε να δεις αν έχεις κέρατα!

ΖΩΗ: (ψάχνωντας με τα χέρια της το κεφάλι της να ψάξει για

κέρατα)…θέου μου τα αγγίζω…είμαι ένα τέρας!

ΠΙΣΤΗ: (Σηκώνεται και την ψηλαφίζει στο κεφάλι) Δεν έχεις τίποτα

εγώ δεν πιάνω τίποτα.

ΖΩΗ: Τι χρώμα είναι η μπλούζα σου;

ΠΙΣΤΗ: Λευκή!

ΖΩΗ: Εγώ την βλέπω κόκκινη.

ΠΙΣΤΗ: Δεν θα έβαζα ποτέ κόκκινη μπλούζα. Δεν μου πάει.

ΖΩΗ: Γιατί;

ΠΙΣΤΗ: Με αγριεύει το κόκκινο, άσε που το κόκκινο δεν είναι για

μας είναι για τους άλλους. Το κόκκινο είναι το χρώμα της απελπισίας.

ΖΩΗ: Όχι το χρώμα της απελπισίας είναι άσπρο σαν τον αφρό του

μανιασμένου κύματος.

ΠΙΣΤΗ: Όχι δεν μπορεί να είναι λευκό. Εγώ λέω μαύρο σαν την

πίσσα που λιώνει στους δρόμους από την ζέστη και μου δεν φεύγει από πάνω μας σαν κολήσει.

ΖΩΗ: Άλλωστε όλα τα χρώματα είναι ίδια στο σκοτάδι!

ΠΙΣΤΗ: Φοβάμαι μην ξημερώσει απότομα καμιά ημέρα και δω την

διαφορά των χρωμάτων. Άραγε πόσα χρώματα διαφορετικά υπάρχουν; Δεν θα ήξερα ποιον να διαλέξω, θα μπερδευόμουν, θα…ωχ ευτυχώς είναι νύχτα ακόμα.

ΖΩΗ: Εμένα δεν με νοιάζει. Εγώ είμαι ταύρος, δεν βλέπω διαφορά

ειτε είναι μέρα είτε είναι νύχτα. Όλα μου φαίνονται ίδια. Βαρέθηκα! Τι γίνεται όμως με αυτούς που βλέπουν καθαρά; Τι παθαινούν άραγε αυτοί όταν έρχεται σκοτάδι και δεν μπορούν να διαχωρίσουν τα χρώματα;

ΠΙΣΤΗ: Μπερδεύονται!

ΖΩΗ: Τι; Τι μπερδεύεται; τα χρώματα μεταξύ τους ή μήπως αυτοί;

ΠΙΣΤΗ: Δεν έχει σημασία…είναι ούτως ή άλλως σκοτάδι!

ΖΩΗ: Φως και σκοτάδι!εχθροί ή φίλοι;….

Το φώς θαμπώνει τα μάτια μας

Και το σκοτάδι την ματιά μας

Την ημέρα χάνεται η όαση μας

καθώς ο ήλιος σβήνει την όραση μας

Και την νύχτα χάνεται η λογική

Καθώς η σελήνη φαντάζει μαγική.

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο…το σκοτάδι ή εσύ να μην βλέπεις ακόμα κι αν είναι μέρα;

ΠΙΣΤΗ: Δεν θα ήθελα να μην βλέπω, να είμαι τυφλή, να

ξέρω ότι όλοι οι άλλοι βλέπουν κάτι και εγώ δεν το βλέπω…δεν θα το άντεχα αυτό!

ΖΩΗ: Είδες λοιπόν!...αυτό νιώθω κι εγώ!...εγώ τα βλέπω τα κέρατα

είμαι ταύρος σου λέω και κανείς άλλος δεν τα βλέπει!...καταλαβαίνεις τώρα πως νιώθω;..και στο όνειρο εγώ τους βλέπω όλους αυτούς και κανείς τους δεν με βλέπει!...προσπαθώ να δω που πάνε και δεν βλέπω τίποτα…ώσπου….

ΠΙΣΤΗ: Ώσπου τι;

ΖΩΗ: Φτάνω στην αρχή του πλήθους.

ΠΙΣΤΗ: Για το όνειρο λες;

ΖΩΗ: Δεν είμαι τόσο σίγουρη ακόμα, θέλω να πω…ναι για το

όνειρο μιλάω.

ΠΙΣΤΗ: Και τι έχει λοιπόν στην αρχή;…τι ακολουθεί όλο αυτό το

πλήθος;

ΖΩΗ: Δεν μπορώ να σου πω, θα τρομάξεις!

ΠΙΣΤΗ: Με ένα όνειρο;

ΖΩΗ: Σου είπα ότι δεν είναι όνειρο. Τα όνειρα είναι γι αυτούς που

κοιμούνται.

ΠΙΣΤΗ: Τότε είναι εφιάλτης!...Πρέπει να κοιμάσαι καλύτερα.

ΖΩΗ: Κι αν θελήσω να ξυπνήσω;

ΠΙΣΤΗ: Μα γιατί να το κάνεις αυτό;!...το πρόβλημα είναι να

παραμένεις ξύπνιος όχι να κοιμάσαι!...το να κοιμάσαι είναι αυτό που επιδιώκουμε!...έχεις ακούσει ποτέ η υπνηλία να είναι διαταραχή;…η αυπνία είναι διαταραχή!

ΖΩΗ: Εγώ δεν θέλω να κοιμηθώ. Δεν νυστάζω άλλο!...Άσε

που…αν κοιμάμαι μπορεί να βλέπω μεγαλύτερης διάρκειας εφιάλτες και πιο πολλούς. Δεν θέλω να κοιμηθώ. Πρέπει να βρω έναν τρόπο να παραμείνω ξύπνια.

ΠΙΣΤΗ: Εμένα μ’ αρέσει ο ύπνος! Άλλωστε ο ύπνος κάνει καλό!

ΖΩΗ: Που κάνει καλό;

ΠΙΣΤΗ: Σε όλα!...ε τι να σου πώ;…αν δεν μπορείς να κοιμηθείς

μέτρα τα αστέρια!

ΖΩΗ: Κάποια στιγμή θα τελειώσουν κι αυτά!

ΠΙΣΤΗ: Τότε θα βρείς κάτι άλλο να μετράς.

ΖΩΗ: Και τι θα κάνω όταν τελειώσουν όλα και δεν έχω τίποτα να

μετρώ;

ΠΙΣΤΗ: Τότε θα είσαι πολύ κουρασμένη και θα κοιμηθείς θες δεν

θες.

ΖΩΗ: Αυτό είναι που φοβάμαι!

ΠΙΣΤΗ: Είσαι δυστυχισμένη τότε.

ΖΩΗ: Πώς;

ΠΙΣΤΗ: Δεν άκουσες;

ΖΩΗ: Τι είναι δυστυχία;

ΠΙΣΤΗ: Τι ηλίθια ερώτηση είναι αυτή;

ΖΩΗ: Τι είναι ευτυχία;

ΠΙΣΤΗ: Ευτυχία είναι να χεις την υγεία σου, την οικογένεια σου,

την δουλειά σου. Είναι κάτι αντικειμενικό και απλό.

ΖΩΗ: Χαχαχαχα! Κι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

ΠΙΣΤΗ: Αν θεωρεις την δική μου ευτυχία ψεύτικη….δώς μου εσυ

τον δικο σου λόγο για να ζεις…είδες δεν βρίσκεις…αν και έχεις άντρα, παιδί, σπίτι, υγεία, δουλειά….ή μήπως δεν έχεις;…έχεις;

ΖΩΗ: Ευτυχία είναι να χεις ένα λόγο για να μείνεις με την Ζωή και

να μην την απατήσεις για τον θάνατο.

ΠΙΣΤΗ: Ευτυχία είναι η διασκέδαση.Γι’ αυτό ακριβώς ήρθα

εδώ!…μην με κοιτάς έτσι!...με διασκεδάζει η αφέλεια σου, η τρέλα σου πώς να το πω!

ΖΩΗ: Τι σε διασκεδάζει ακριβώς; Δεν καταλαβαίνω, η διασκέδαση

είναι κάτι ευχάριστο αλλά ο τρόπος που το λες εσύ τώρα, το ύφος σου, οι μορφασμοί που παίρνει το πρόσωπο σου δεν μου δίνουν κάτι ευχάριστο.

ΠΙΣΤΗ: Κι όμως είναι!...αλλά όχι για σένα. Για μένα!... Έλα μην το

παίρνεις δα και τόσο στραβά.

ΖΩΗ: Για σένα όλα είναι εύκολα και απλά …εκτός βέβαια για τον

εαυτό σου. Έχεις τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση. Καταντάς αλαζονική.

ΠΙΣΤΗ: Αν με πίστευες λιγάκι θα ταν όλα πιο εύκολα. Όμως …κι

εσύ με επιβεβαιώνεις. Με θεωρείς τόσο απλοική τόσο κενή τόσο εύκολη που δεν μπορείς να με πιστέψεις. Βάζεις όλη σου την δύναμη για να μην παρασυρθείς και με πιστέψεις. Αλλά τι λέω…εσύ δεν πιστεύεις πουθενά, ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό.

ΖΩΗ: Δεν έχω ανάγκη την πίστη σου. Μπορώ να επιβιώσω και

χωρίς εσένα.

ΠΙΣΤΗ: Έτσι νομίζεις;

ΖΩΗ: Κάποιοι πεθαίνουν και κάποιοι συνεχίζουν να ζουν. Έτσι

είναι η Ζωή

ΠΙΣΤΗ: Από ότι κατάλαβα εγώ Ζωή είναι να μην κοιμάσαι.

ΖΩΗ: Δεν με πιστεύεις;

ΠΙΣΤΗ: Εσυ πρέπει να με πιστέψεις όχι εγώ.

ΖΩΗ: Αυτό είναι πολύ άδικο!

ΠΙΣΤΗ: Ποιος μιλάει;

ΖΩΗ: Εγώ αν αδιίκησα κάποιον δεν το έκανα συνειδητά όπως εσύ.

Δεν το κατάλαβα. Δεν το ήθελα.

ΠΙΣΤΗ: Δεν σε πιστεύω!

ΖΩΗ: Πρέπει να με πιστέψεις!

ΠΙΣΤΗ: Δεν έχω χρόνο.

ΖΩΗ: Πάντα βιαστική! Που έχεις να πας;

ΠΙΣΤΗ: Με έχουν καλέσει κι άλλοι.

ΖΩΗ: Δεν ήξερα ότι ήσουν τόσο δημοφιλής!

ΠΙΣΤΗ: Ζηλεύεις;

ΖΩΗ: Εσένα; Όχι βέβαια! Αυτό θα ήταν τρελό εκ μέρους μου.

ΠΙΣΤΗ: Τρελό;

ΖΩΗ: Ναι τρελό!

ΠΙΣΤΗ: Ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχεις κάνει;

ΖΩΗ: Πως σου ήρθε αυτό;

ΠΙΣΤΗ: Πες μου

ΖΩΗ: Να…

ΠΙΣΤΗ: Να απελπιστώ!

ΠΙΣΤΗ: Θεέ μου αυτό ακούγεται πραγματικά τρελό για σένα.

ΖΩΗ: Τι είναι τρέλα για σένα;

ΠΙΣΤΗ: Να σε ακούω…Για σένα;

ΖΩΗ: Να σε πιστεύω.

ΠΙΣΤΗ: Κι όμως Ζωή πρέπει να παραδεκτείς ότι έχουν υπάρξει

φορές που με έχεις πιστέψει.

ΖΩΗ: Όπως κι εσύ που με έχεις ακούσει.

ΠΙΣΤΗ: Άρα είμαστε και οι δύο τρελές.

ΖΩΗ: Όχι εγώ είμαι λογική.

ΠΙΣΤΗ: Και τι κατάλαβες; Κάποια στιγμή θα πεθάνεις. Ενώ εγώ

είμαι αθάνατη. Δεν πρόκειται να πεθάνω.

ΖΩΗ: Αλήθεια είσαι τρελή για να το πιστεύεις αυτό.

ΠΙΣΤΗ: Εγώ φεύγω

ΖΩΗ: Που πας;

ΠΙΣΤΗ: Σου είπα με περιμένουν.

ΖΩΗ: Και εγώ τι θα κάνω;

ΠΙΣΤΗ: Να κοιμηθείς! Ο ύπνος κάνει καλό. Ακόμα και στην

απελπισία. Όσες περισσότερες ώρες κοιμάσαι τόσο λιγότερα πράγματα θα ακούσεις, θα δεις, θα αισθανθείς. Η απελπισία είναι αποτέλεσμα των αισθήσεων μας. Αφού δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτές τότε ας τις ελλαττώσουμε

ΖΩΗ: Μα δεν σου συνέχισα το όνειρο.

ΠΙΣΤΗ: Δεν με ενδιαφέρει άλλωστε ήταν όνειρο, κάτι γι αυτούς που

κοιμούνται, εμένα δεν με αφορά (η Πίστη σηκώνεται και πηγαίνει προς την πόρτα για να φύγει. Όπως γυρνάει η Ζωή αρπάζει ένα πέτρινο αγαλματίδιο- αντικά που της είχε χαρίσει ο άντρας της. Η Πίστη πέφτει νεκρή κάτω)

ΖΩΗ: (Σέρνει την Πίστη στην Ντουλάπα και μαζέυει τα αίματα από

κάτω) Έπρεπε να κάτσει να ακούσει το όνειρο. Ίσως αν με άκουγε να μην είχε πεθάνει. Δεν ήταν πορεία. Ήταν κηδεία. Κατάφερα και πήγα στην αρχή και εκεί ήταν μια νεκροφόρα. Ήταν άδεια αλλά περίμενε ανοικτή. Και τόσος κόσμος. Εγώ αν πέθαινα δεν θα ερχόταν κανείς. Νομίζω ότι ακόμα είμαι εξαρτημένη. Όσο κι αν προσπαθώ η σκέψη εκεί πηγαίνει, το ίδιο μου το σώμα με οδηγεί εκεί. Στην εξάρτηση! Κι όσο δεν βρίσκω τρελαίνομαι. Το έχω ανάγκη. Ξέρω ότι μου κάνει κακό αλλά …..(προς το κοινό) Έχει κανείς από σας να μου δώσει μια αξία;…ένα ιδανικό;..Είμαι επιρρεπής το ξέρω. Θα έδινα ακόμα και την ζωή μου τώρα για να μου προσφέρει κάποιος από σας ένα ιδανικό, ένα ιδεώδες βρε παιδιά, μια αξία….(σηκώνεται και πάει πίσω και κάθεται στον καναπέ)…Ο ύπνος κάνει καλό σε όλα (ξαπλώνει και κοιμάται)

Β΄ΠΡΑΞΗ

(Μπαινει μέσα ο Ορφέας και κάθεται χαλαρός στην πολυθρόνα ενώ η Ζωή βρίσκεται στον καναπέ)

ΖΩΗ: (ξαφνιασμένη ανασηκώνεται)Τι θες εσυ εδώ;

ΟΡΦΕΑΣ: Για παρέα. Ήρθα να μιλήσουμε.

ΖΩΗ: Τι μπορούμε να πούμε εμείς οι δύο;

ΟΡΦΕΑΣ: Γιατί το λες έτσι;Δεν θα με κεράσεις κάτι;

ΖΩΗ: Πως μπήκες έτσι;…έχω αφήσει την πόρτα ανοικτή;

ΟΡΦΕΑΣ: Χαχαχαχα…μα δεν χρειάζεται μπορω να μπώ και μέσα

από τον τοίχο…από τότε που με σκότωσες μπορω να κάνω τα πάντα!

ΖΩΗ: Δεν σε σκότωσα εγώ!...αυτό είναι ψέμα…εσύ θέλησες να

πάρεις φόρα και να πέσεις από ψηλά

ΟΡΦΕΑΣ: Α ώστε ξέρεις;

ΖΩΗ: Το διάβασα στην εφημερίδα.

ΟΡΦΕΑΣ: Εσύ με οδήγησες εκεί

ΖΩΗ: Όχι αυτό είναι μεγάλο ψέμα, θα….θα σου κάνω μήνυση για

συκωφαντία…αυτό θα κάνω.

ΟΡΦΕΑΣ: Χαχαχα…μα δεν ήξερα ότι είχες τόσο χιούμορ…αν το

ήξερα ίσως να σε έβλεπα και διαφορετικά…..(την πλησιάζει και την αγγίζει)

ΖΩΗ: Μα τι κάνεις εκεί θα…θα σου κάνω μήνυση για σεξουαλική

παρενόχληση

ΟΡΦΕΑΣ: Χαχαχα….τελικά είσαι πολύ διασκεδαστική, να σαι καλά

με έκανες και γέλασα γιατι τελευταία …είχε πέσει κατακόρυφα η διάθεση μου από το 6 όροφο..χαχαχα….μα δεν τα λεω ωραία κι εγώ;

ΖΩΗ: Δεν καταλαβαίνω πως μπορώ και σε ακούω, μπορείς και με

ακούς; Αφου είσαι νεκρός το διάβασα στις εφημερίδες. .Δεν υπάρχεις.

ΟΡΦΕΑΣ: Αν κάποιος έχει πεθάνει αυτός είσαι….εσύ!

ΖΩΗ: Όχι! Όχι! (πάει μέσα και παίρνει ένα μαχαίρι και προσπαθεί

να κόψει το χέρι της αλλά την σταματάει ο Ορφέας)

ΟΡΦΕΑΣ: Είναι ανώφελο! Έχεις ήδη πεθάνει, δεν νιώθεις τίποτα.

Είσαι νεκρή.

ΖΩΗ: Όχι δεν είμαι… Είμαι ζωντάνη. Δεν έχω πεθάνει.

ΟΡΦΕΑΣ: Το ότι δεν εχεις πεθάνει δεν δείχνει ότι είσαι ζωντανή

ΖΩΗ: Μα σου λεω είμαι ζωντανή επειδή δεν έχω πεθάνει

ΟΡΦΕΑΣ: Ε εντάξει μην βιάζεσαι θα γίνει κι αυτό.

ΖΩΗ: Εσυ είσαι νεκρός!

ΟΡΦΕΑΣ: Δεν είμαι εγώ ο νεκρός, εγώ είμαι ο ζωντανός..εσυ είσαι

νεκρή

ΖΩΗ: Και τοτε πως μπορω να αποδείξω ότι είμαι ζωντανή;

ΟΡΦΕΑΣ: Να δες για παράδειγμα εγώ ακούγομαι!...λέω κάτι κι

εδω γύρω γυρνάνε γιατί με ακουνε (πηγαίνει προς το κοινό και μιλάει)με ακούς;..εσύ;…δες…ε εσύ εκεί πίσω;…

ΖΩΗ: Κι εμενα με ακουνε

ΟΡΦΕΑΣ: Δεν νομιζω…για δοκίμασε

ΖΩΗ: (πάει να φωνάξει αλλά δεν βγαίνει φωνή)

ΟΡΦΕΑΣ: Χαχαχαχα άδικος κόπος σου λεω εισαι νεκρή. Πάρτο

απόφαση!

ΖΩΗ: Δεν είμαι νεκρή σου λέω..εσύ είσαι ο νεκρός

ΟΡΦΕΑΣ: Ωραία ας υποθέσουμε όντως ότι εγώ είμαι νεκρός, αν

εγω είμαι ο νεκρός…δεν;

ΖΩΗ: Δεν τι;

ΟΡΦΕΑΣ: Δεν σε προβληματίζει που εγω ένας νεκρός μπορω να

σε ακούω και μπορείς και συ να με ακούς και να συζητάμε; Οι ζωντανοι είναι με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς

ΖΩΗ: Τότε πολύ απλά θα είσαι κι εσυ ζωντανός.

ΟΡΦΕΑΣ: Χαχαχαχαχα

ΖΩΗ: Γιατι γελάς;

ΟΡΦΕΑΣ: Κοιτα λιγο γύρω σου βλέπεις εδώ γύρω κανα

παράδεισο ή έστω καμια κόλαση;

ΖΩΗ: Δεν ξέρω εννοώ πως είναι ο παράδεισος και πως η κόλαση;

ΟΡΦΕΑΣ: Ο παράδεισος έχει άγγελους, συνεφάκια και δέντρα και

νερά και πουλάκια που κελαιδούν

ΖΩΗ: Και η κόλαση;

ΟΡΦΕΑΣ: Φωτιά, διαβολάκια και τσουκάλια

ΖΩΗ: Όχι εδώ γύρω δεν υπάρχει τίποτα από αυτά.

ΟΡΦΕΑΣ: Είδες δεν μπορείς να μου αποδείξεις ότι είσαι ζωντανή;

ΖΩΗ: Κι όμως μπορώ!

ΟΡΦΕΑΣ: Αποδειξέ το:

ΖΩΗ: Λοιπόν …μμ…έχω όνειρα!...ένας νεκρός δεν έχει

όνειρα…χθες το βράδυ είδα…

ΟΡΦΕΑΣ: Α μα αυτά δεν είναι όνειρα!...δυστύχως για σας,

καταλαβαίνω ότι δεν έχεις όνειρα και αφού δεν έχεις όνειρα νομίζω επιβεβαιόνομαι ότι δεν είσαι ζωντανή!

ΖΩΗ: Τώρα που το σκέφτομαι δεν με ενοχλεί που είμαι νεκρή.

ΟΡΦΕΑΣ: Μπα πως κι έτσι αυτή η αλλαγή; Εγώ είμαι ο νεκρός!

Δεν θα σε αφήσω να μου το πάρεις κι αυτό!

ΖΩΗ: Είμαι επιτέλους νεκρή!

ΟΡΦΕΑΣ: Τέλος πάντων άλλωστε δεν ήρθα γι αυτό, μια χαρά

περνάω, πολύ καλύτερα από τότε που ήμουν εργαζόμενος σας….ουπς…είπα εργαζόμενος και μου βγήκε ο πληθυντικός ευγενείας….τι σου κάνει τελικά αυτή η συνήθεια…έχουν δίκιο τελικά που λένε ότι πρώτα σου βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι….χαχαχα….μα δεν με βρίσκεις διασκεδαστικό;

ΖΩΗ: Καθόλου, δεν καταλαβαίνω πως βρίσκεις το κουράγιο να

γελάς με κάτι τόσο σημαντικό όσο η ζωή και ο θάνατος.

ΟΡΦΕΑΣ: Εσύ θα ξέρεις να μου απαντήσεις σε αυτό

καλύτερα!...εσύ παίζεις με τις ζωές των ανθρώπων…εγώ τουλάχιστον διακομωδώ την δική μου ζωή…ή μάλλον …τον δικό μου θάνατο!χαχαχα

ΖΩΗ: Μα πάψε επιτέλους ενοχλούμαι…μου είστε πολύ

ενοχλητικός και δεν μου έχετε πει ακόμα το λόγο της επίσκεψεως σας.

ΟΡΦΕΑΣ: Μπα! Έπρεπε να πεθάνω για να μου μιλήσεις στον

πληθυντικό…και έγω στον ενικό!...τελικά πολλά πράγματα αλλάζουν όταν πεθάνεις.

ΖΩΗ: Τι θέλεις εδώ;

ΟΡΦΕΑΣ: Καλά ντε δεν βιαζόμαστε, έχουμε μια ζωή μπροστά

μας..χαχαχα…για αρχή θα ήθελα ένα ποτό

ΖΩΗ: Τι θες;

ΟΡΦΕΑΣ: Ουισκυ με πάγο παρακαλώ

ΖΩΗ: Από μένα τώρα τι θες;

(Ο Ορφέας κάθεται αδιαφορώντας στην πολυθρόνα και περιμένει το ποτό του. Η Ζωή φτιάχνει στα γρήγορα ένα ποτό)

ΖΩΗ: Πάρτο!

ΟΡΦΕΑΣ: Παρακαλώ η ευγένεια σας με

σκοτώνει!....χαχαχα…Πάγος;

(Η Ζωή πηγαίνει μέσα να τον φέρει κι όσο είναι μέσα ο Ορφέας μιλάει)

ΟΡΦΕΑΣ: Είναι απίστευτο το πόσο διασκεδαστικός έχω γίνει από

τότε που πέθανα….βρήκα το χαμένο χιούμορ μου! Είχε πεθάνει κι αυτό. Έχουν δίκιο λοιπόν ότι πηγαίνοντας εκεί βρίσκεις διάφορα χαμένα.

(Η Ζωή ξαναμπαίνει με το ποτό)

ΖΩΗ: Τι στο διαόλο θες;

ΟΡΦΕΑΣ: Σσσουτ!...είσαι τρελή τι δουλειά έχει ο διάολος τώρα, οι

δύο μας είμαστε, δεν θέλω να μας ακούσει….απλά δεν τον πολυπάω, ένας ξερόλας είναι, νομίζει ότι τα ξέρει όλα και αν δεν τον συμπαθείς βγάζει μια εκδικητικότητα απίστευτη!

ΖΩΗ: Και ο θεός;

ΟΡΦΕΑΣ: Τα ίδια σκατά…ουπς συγνώμη συνήθως δεν

εκφράζομαι έτσι μπροστά σε μια κυρία….Τέλος πάντων με αυτούς θα ασχολιούμαστε τώρα…μήπως αυτοί ασχολιούνται με μας!

ΖΩΗ: Και με τι ασχολιούνται;

ΟΡΦΕΑΣ: Με τον εαυτό τους και μόνον.

ΖΩΗ: Δεν με νοιάζει, θέλω να μάθω γιατί εσύ είσαι εδώ;

ΟΡΦΕΑΣ: Μα πως δεν σε νοιάζει;…Εσένα;…Κι όλα αυτά τα

εικονίσματα των αγίων; Τι είναι; Οπτικό εφέ για να νομίζουν ότι είσαι καλός άνθρωπος και θα τους λυπηθείς;

ΖΩΗ: Μα τέλος πάντων ήρθες μες στο ίδιο μου το σπίτι για να με

προσβάλεις; Ξέρεις κάτι δεν υπάρχεις! Δεν σε ακούω απλά

συνεχίζω ότι έκανα. Πεινάω λιγάκι.

(Η Ζωή πηγαίνει μέσα για να φτιάξει φαγητό. Εν τω μεταξύ μπαίνει μέσα και η Περσεφόνη)

ΟΡΦΕΑΣ: Βάλε μια μερίδα και σε μένα…πεθαίνω της

πείνας!...χαχαχα…απίστευτο το πόσο διασκεδαστικός είναι ο θάνατος!...και πόσο άσχημη και πανούργα είναι η ζωή!...σε κάνει να πιστεύεις ότι όσο ζεις μπορείς να κάνεις τα πάντα, ενώ αν πεθάνεις δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Η ζωή ταυτίζεται με τα πάντα, τα όλα, το φώς, την λάμψη, το μεγαλείο και ο θάνατος από την άλλη με το τίποτα, το κενό, το σκοτάδι, το θαμπό, το μικρό!...και όλα αυτά στο όνομα της εκμετάλευσης, για να μας έχει υπό, δίνοντας μας ψύχουλα. Και μεις καθόμαστε και την πιστεύουμε! Κι όλα αυτά γιατί έχει ένα μυστήριο που μας γοητεύει!...μια αναμονή και μια προσμονή που μας τρελαίνει. Μέχρι να καταλάβουμε ότι πίσω από αυτό το μυστηριώδες βλέμμα της, πίσω από αυτήν την προσμονή κρύβεται ένα μεγάλο τίποτα. Τότε βλέπεις ότι όλα είναι ίδια και τίποτα δεν υπάρχει που να έχει αξία.

ΖΩΗ: (μπαίνει μέσα και αντικρύζοντας την Περσεφόνη της πέφτει

το πιάτο) Περσεφόνη;Πως μπήκες και εσύ μέσα; Δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ. Είσαι νεκρή. Εσύ το επέλεξες.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Ηρέμησε μαμά, αυτήν την φορά πραγματικά δεν

ήρθα για να τσακωθούμε.

ΖΩΗ: (Προς Ορφέα) Εσύ την έβαλες μέσα ε;

ΟΡΦΕΑΣ: Μην ανησυχείς εσένα αγαπάω. Άλλωστε όλοι οι καλοί

χωράμε. Ή μήπως δεν είμαστε όλοι καλοί;

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Άντρες! Ακόμα και νεκροί τα ίδια κλισέ.

ΖΩΗ: Άρα εσείς είστε οι νεκροί έτσι;

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Όπως το δει ο καθένας. Τι σημασία έχει το ίδιο δεν

είναι;

ΖΩΗ: Είναι;

ΟΡΦΕΑΣ: Γυναίκες! Ακόμα και νεκρές τα ίδια κλισέ. Η ίδια

ανάλυση. Δεν υπάρχει σωτηρία της ψυχής τελικά.

ΖΩΗ: (προς Ορφέα) Λοιπόν θα μου πεις γιατι ήρθες;

ΟΡΦΕΑΣ: Εσύ με κάλεσες…εσύ λοιπόν θα πρέπει να μου πεις,

όχι εγώ…αν και για να είμαι ειλικρινής περνάω μια χαρά. Δεν βιάζομαι! Με την ησυχία σου! Δυο γυναίκες ουτε στα πιο τρελά μου όνειρα!

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Ούτε όμως!

ΖΩΗ: Πως σε κάλεσα εγώ;

ΟΡΦΕΑΣ: Με σήματα καπνού, χαχαχα μήπως να σκεφτόσουν τον

θάνατο να βρεις το χιούμορ σου γιατι πάσχουμε λίγο ε;

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Παρέλειψες να κάνεις το καθήκον σου ως μάνα γι’

αυτό με ακούς.

ΟΡΦΕΑΣ: Κι σε μένα παρέλειψες να κάνεις το καθήκον σου ως

εργοδότρια.

ΖΩΗ: Αποκλείεται, δεν έφταιγα εγώ, μπορούμε να κάνουμε ένα

δικαστήριο να μας επιβεβαιώσει την αθωότητα μου.

ΟΡΦΕΑΣ: Μα με σένα έχεις να κάνεις όχι με μας

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Όταν αισθανόμαστε τύψεις για μια κακή πράξη, δεν

μας δυσαρεστεί ο πόνος που προκαλέσαμε στον άλλον, παρά η ταραχή που προξενήσαμε στον εαυτό μας

ΟΡΦΕΑΣ: Μα αν είσαι τόσο σίγουρη ότι είσαι αθώα, και εντάξει με

τον εαυτό σου να πας να δικαστείς.

ΖΩΗ: Δεν γίνεται είμαι νεκρή

(παύση)

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Πολύ φως έχει εδώ μέσα. Σαν να έχουμε γιορτή. Τι

αλλαγή είναι αυτή μαμά;

ΖΩΗ: Είναι σκοτάδι! (κλείνει όλα τα φώτα)

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Το σκοτάδι είναι για τους νεκρούς για μένα έχει

φως!

ΖΩΗ: Κι εσύ είσαι ζωντανή; Θέλω να φύγετε και οι δύο με

αρρωσταίνετε!

(γελάνε και οι δύο)

ΖΩΗ: Πάψτε! Πάψτε λέω!

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Μα δεν μιλάμε!

ΟΡΦΕΑΣ: Κι όμως μας ακους!

ΖΩΗ: Γιατί; Γιατί; Γιατί;

ΟΡΦΕΑΣ: Πόσα γιατι έχουν ειπωθεί άραγε από τότε που υπάρχει

Ζωή;

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Πόσα πράγματα έχουν ανακαλυφθεί από τόσα

γιατί; Γιατί τόσο ψέμα, γιατί τόση αδιαφορία…

ΖΩΗ: Δεν με νοιάζει!

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Α έτσι δεν σε νοιάζει ε; Και τότε πως εσυ

περιμένεις απάντηση;

ΟΡΦΕΑΣ: Ούτε εμας λοιπόν μας νοιάζει.

ΖΩΗ: Τι; Έρχεσαι μες στο ίδιο μου το σπίτι και λες ότι δεν σε

νοιάζει;

ΟΡΦΕΑΣ: Εσύ μας κάλεσες!

ΖΩΗ: Εγώ είμαι ζωντανή και έχω σημαντικά πράγματα να κάνω.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Όπως; Για πες μας κανα δυο.

ΖΩΗ: Έχω παιδί, άντρα, δουλειά

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Έχεις; Χαχαχαχ. Είχες! Το μόνο που έχεις είναι

επιθυμίες. Ούτε καν ανάγκες δεν έχεις.

ΖΩΗ: Και ποια η διαφορά; Και τα δύο μας οδηγούν στον θάνατο.

ΟΡΦΕΑΣ: Χαχαχα και να σκεφτείς ότι οι φήμες λένε «ανάγκη για

επιβίωση» και άλλα τέτοια.

ΖΩΗ: Νομίζω έχεις δίκιο. Εσύ είσαι ο ζωντάνος!. Εγώ είμαι νεκρή.

Έχω πεθάνει πολύ καιρό τώρα και ζω με τους πεθαμένους. Όλοι μας είμαστε νεκροί. Οι νεκροί δεν μιλάνε, δεν ακούγονται, δεν ονειρεύονται, δεν επιλέγουν….απλά ζούν όπως εγώ όπως όλοι μας.

ΟΡΦΕΑΣ: Φεύγω!

ΖΩΗ: Όχι σε παρακαλώ πάρε με μαζί σου! Θέλω επιτέλους να

ζήσω όπως εσύ!...να μιλάω και να με ακούνε, να ονειρεύομαι, να κάνω σχέδια και να γελάω..να γελάω, να γελώ….δεν θυμόμουν καν πως ήταν να γελάς προτού σε ακούσω να γελάς εδώ σήμερα…δεν ξέρω πως είναι αλλά ακούγεται ωραίο…μ’ αρέσει η όψη που παίρνει το πρόσωπο σου όταν γελάς….γίνεσαι όμορφος…θέλω κι εγώ να γίνω όμορφη.

ΟΡΦΕΑΣ: Πολύ θα το ήθελα αλλά δεν γίνεται να σε πάρω μαζί

μου…είσαι βλέπεις νεκρή…δεν γίνεται να μπεις στον κόσμο μου. Δεν επιτρέπεται!Άσε που…

ΖΩΗ: Τι;. πες μου θα κάνω ότι μου πεις.

ΟΡΦΕΑΣ: Αυτό είναι το πρόβλημα! Θα πρέπει εγώ να σου πω τι

να κάνεις;…πάντα έτσι ήσουν και θα είσαι.

ΖΩΗ: Τότε να βρούμε έναν τρόπο να ζωντανέψω!... γίνεται

αυτό;…δεν μπορεί θα υπάρχει ένας τρόπος να ζωντανέψω!

ΟΡΦΕΑΣ: Θα πρέπει να κάνεις τους άλλους να σε ακούσουν!

ΖΩΗ: Θα το κάνω!

ΟΡΦΕΑΣ: Δεν είναι εύκολο!

ΖΩΗ: Θα φωνάξω όσο πιο δυνατά μπορώ!

ΟΡΦΕΑΣ: Δεν αρκεί να φωνάζεις!

ΖΩΗ: Θα κάνω ότι χρειαστεί!...θα τους ταρακουνήσω με όποιον

τρόπο βρω.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Δείξε μας!

(Η Ζωή πάει να ταρακουνήσει το κοινό αλλά κάτι την κρατά)

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Άδικος κόπος σου λέω. Ορφέα; Πάμε;

ΖΩΗ: Όχι περιμένετε λίγο σας παρακαλώ, που θα πάτε;

ΟΡΦΕΑΣ: Σου εύχομαι λοιπόν καλή τύχη, έγω τώρα πρέπει να

φύγω!Λέω να πάω να δω ποιανου είναι η κηδεία κάτω. Έχει μαζευτεί πολύς κόσμος.

ΖΩΗ: Δεν φοβάσαι;

ΟΡΦΕΑΣ: Τι; Μήπως είναι η δικιά μου;

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Εγώ ξέρω ποιανου είναι.

ΟΡΦΕΑΣ: Ποιανού;

ΖΩΗ: (ταραγμένη) Πως ξέρεις εσύ; Όλα τα ξέρεις εσυ. Γι’ αυτό

έμπλεκες πάντα. Έχωνες την μύτη σου παντού. Μάθε λοιπόν ότι περιέργεια σκοτώνει την γάτα.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Ηρέμησε μαμά. Την ξέραμε παλιά, ήταν πολύ

γνωστή μετά γέρασε και ξέρεις, τα έχασε λίγο…Η ελπίδα πέθανε!

ΖΩΗ: Η Ελπίδα;Την συμπαθούμε;..την συμπαθούσαμε; Ποια είναι

αυτή; Που την γνώρισες εσύ;

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Για να την αφήσουμε να πεθάνει δεν νομίζω να την

συμπαθούσαμε και πολύ. Όσο για μένα όταν αδιαφωρούσες για μένα και με άφηνες μόνη, έβγαινα για να πάω βόλτα. Στο δίπλα σπίτι που ποτέ δεν παρατηρούσες εσύ γιατί ήταν ετοιμόροπο έμενε η Ελπίδα. Με έβλεπε πάντα στεναχωρεμένη και κάποια μέρα μου κλεισε το μάτι και μια άλλη μέρα με κέρασε ένα παγωτό. Τότε που μετά είχε υψηλό πυρετό. Από τότε δεν την ήθελα γιατι με απογοήτευσε. Νόμιζα ότι αυτή έφταιγε γι’ αυτό που έπαθα.

ΟΡΦΕΑΣ: Από τι πέθανε;

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Εμείς την σκοτώσαμε.

ΖΩΗ: Πως;

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Τι; Δεν θυμάσαι; Θυμήσου πως σκότωσες εμένα

ΟΡΦΕΑΣ: Κι εμένα!

ΖΩΗ: Δεν σας σκότωσα εγώ, δεν θέλατε άλλο να ζήσετε, να

προσπαθήσετε.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Σου φαίνεται ότι ένα άτομο που σπουδάζει με

επιτυχία για 10 χρόνια, με μεταπτυχιακά και δημοσιέυσεις δεν έχει όρεξη να συνεχίσει; Σου φαίνεται ένα άτομο που έχει δώσει όλο του το είναι στις σπουδές του και πηγαίνει κάθε μέρα για συνέντευξη για να βρει δουλειά επί δύο χρόνια ότι δεν προσπαθεί;

ΖΩΗ: Τότε τι άλλαξε γιατι με απαρνήθηκες και επέλεξες τον

θάνατο;

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Απλά σε βαρέθηκα και σένα και τα ψέματα σου.

Μεγάλωσα ελπίζοντας κι αυτό ήταν εν τέλει ψέμα. Η ελπίδα μου ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Δεν υπήρχε τίποτα. Υπάρχει κάτι χειρότερο από αυτό;

ΟΡΦΕΑΣ: Υπάρχει! Εγώ μεγάλωσα ξέροντας ότι όλα αυτά είναι

ψέματα. Δεν είχα ποτέ ελπίδα ή σκοπό γιατί ήξερα όχι ότι δεν θα τον πετύχω αλλά απλούστατα ότι δεν υπάρχει τίποτα. Ακόμα και τώρα που μιλάμε δεν υπάρχουμε. Είμαστε ένα όνειρο. Και μόλις ξυπνήσει αυτός που μας έβαλε και χωρίς μάλιστα την θέληση μας, τότε θα χαθούμε….Γιατί πέθανε λοιπόν η ελπίδα. Εγώ δεν την είχα γνωρίσει.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Έχασε το νόημα της γι’ αυτό πέθανε.

ΟΡΦΕΑΣ: Γυναίκα δεν ήταν; Να δούμε τώρα ποιον θα

ταλαιπωρήσει.

ΖΩΗ: Δεν εμπιστευόταν κανέναν.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Τι νόημα θα είχε;..Καλά έκανε!

ΟΡΦΕΑΣ: Ναι αλλά τώρα δεν την θέλει κανείς έτσι όπως τα

κατάφερε.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Άντρες! Μην δουν μια δυναμική γυναίκα αμέσως να

φύγουν μακρύα. Δεν την αντέχουν. Αισθάνονται μειονεκτικά γιατι δεν μπορούν να την κουμαντάρουν.

ΟΡΦΕΑΣ: Ναι καλά! Αφου είναι ξενέρωτη μωρέ. Τι να την κάνεις;

Κολλημένη! Βαρετή μέχρι αηδίας!

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Βέβαια ότι μας φαίνεται δύσκολο είναι βαρετό.

Φαντάσου να την ήξερες.

ΟΡΦΕΑΣ: Από όσο βλέπω δύσκολη είναι μόνο η Ζωή.

ΖΩΗ: Ορίστε;

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: χαχαχαχα τόσο δύσκολη που δεν καταλαβαίνει και

τίποτα. Μήπως γι αυτό την θέλεις;

ΖΩΗ: Ορφέα με θες;

ΟΡΦΕΑΣ: Δεν είμαι σίγουρος.

ΖΩΗ: Α όχι ε;

ΟΡΦΕΑΣ: Δεν είπα όχι, είπα απλά ότι είμαι μπερδεμένος.

ΖΩΗ: Η Περσεφόνη φταίει;

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Εγώ θα την πληρώσω πάλι;

ΟΡΦΕΑΣ: Μην γίνεσαι παράλογη!

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Είσαι άδικη!

ΖΩΗ: Όλοι με μένα τα έχετε ε; Τι είναι αυτό συνασπισμός εναντίον

μου;

ΟΡΦΕΑΣ: Με κουράζεις!

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Μην κουράζεσαι άλλωστε αργά η γρήγορα θα

γυρίσει σε αυτόν.

ΟΡΦΕΑΣ: Σε ποιον;

ΖΩΗ: Όχι δεν θα πάω σε αυτόν στο υπόσχομαι Ορφέα, απλά

πίστεψε με!

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Στον Θάνατο.

ΖΩΗ: Μην την πιστευεις! Ζηλεύει γιατι με θες τοσο πολύ.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Χαχαχα ναι σίγουρα. Αν ήξερε τι είσαι και τι θα

πάθει αν σε εμπιστευτεί θα μετάνοιωνε την ώρα και την στιγμή.

ΖΩΗ: Κάνεις λάθος, έχω να του προσφέρω πολλά!

ΟΡΦΕΑΣ: Πως το ξέρω;

ΖΩΗ: Τι εννοείς πως το ξέρεις;

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Ρώτα τους εραστές της, εδώ μπροστά σου είναι.

(Ο Ορφέας πηγαίνει προς το κοινό έχοντας τα χαμένα)

ΟΡΦΕΑΣ: Την αγαπάτε τη ζωή;εσύ;εσύ εκεί;

ΖΩΗ: Σταμάτα!... Τι σε νοιάζει τι θα πουν αυτοί;…Μην κοιτάς το

παρελθόν μου. Τώρα είναι αλλιώς με σένα είναι αλλιώς. Θα αλλάξω. Δεν θα σε αφήσω ποτέ ούτε θα σε απογοητεύσω. Έχω βαρεθεί, θέλω να ηρεμήσω.

ΟΡΦΕΑΣ: Ως πότε;

ΖΩΗ: Για πάντα.

ΟΡΦΕΑΣ: Κι ο θάνατος;

ΖΩΗ: Δεν θα τον αφήσω να μπει ανάμεσα μας.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: χαχαχαχα

ΖΩΗ: Κι αυτή; Ή οι άλλες;

ΟΡΦΕΑΣ: Δεν υπάρχουν άλλες. Δεν θα σε αφήσω για καμιά!

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Αφου ήδη το έκανε μια φορά, γιατί να μην το

ξανακάνει;

ΖΩΗ: Έχει δίκιο. Ήδη με παράτησες, με άφησες μια φορά. Πώς να

πιστέψω ότι δεν θα το ξαναέκανες ε;

ΟΡΦΕΑΣ: Με απογοήτευσες γι’ αυτό σε άφησα. Δεν το ήθελα.

Νόμιζα ότι δεν με θες γι’ αυτό το έκανα. Πίστεψε με δεν θα το ξανακάνω.

ΖΩΗ: Δεν ξέρω. Κι αν σε απογοητεύσω;

ΟΡΦΕΑΣ: Θα με απογοητεύσεις άλλη φορά;

ΖΩΗ: Όχι, αλλά αν εσύ το πάρεις έτσι;

ΟΡΦΕΑΣ: Δεν ξέρω. Ίσως δεν ταιριάζουμε τελικά. Θέλω να πω, σε

θέλω πολύ αλλά αν είναι συνέχεια να τσακωνόμαστε και να πληγώνει ένας τον άλλον, καλύτερα να είμαστε χώρια.

ΖΩΗ: Πως μπορείς αφου λες ότι με θες;Δεν με θες πραγματικά.

ΟΡΦΕΑΣ: Σε θέλω!...Αλλά αν εσένα σε κάνει καλύτερα να

πιστεύεις έτσι μπορείς να το πιστεύεις.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: (Προς το κοινό) Αλήθεια εσάς δεν σας φαίνεται

βαρετός όλος αυτός ο διάλογος; Κάθε φορά το ίδιο. Μην μου πείτε όμως ότι κι εσείς δεν είχατε έναν παρόμοι διάλογο. Ε; όχι;…ναι;

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: (προς Ορφέα) Τελικά είσαι νεκρός. Μόνο ένας

νεκρός είναι τόσο ηλίθιος που να θέλει τη Ζωή.

ΟΡΦΕΑΣ: Δεν σας καταλαβαίνω εσάς τις γυναίκες. Κάποτε

ήσασταν μάνα και κόρη. Τελικά νομίζω μόνο οι σχέσεις μεταξύ αντρών κρατούν.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: χαχαχαχα. Κι εσύ ήσουν φίλος με τον Θάνατο αλλά

από ότι βλέπω δεν το σκέφτηκες αυτό όταν αντάλλασες πριν λίγο όρκους αιώνιας αγάπης με την αγαπημένη του.

ΖΩΗ: Έχει δίκιο. Άλλωστε εμείς τουλάχιστον είμαστε ειλικρινείς

μεταξύ μας. Μας ενοχλεί κάτι το αναλύουμε. Έσεις τι κάνετε; Δεν το συζητάτε καν και έπειτα γυρνάτε σπίτι και έχετε νεύρα μαζί μας. Ή μήπως κάνω λάθος;

ΟΡΦΕΑΣ: Τι σχέση έχουν όλα αυτά τώρα με μας μου λες; Εσυ

είπες να μην γυρνάμε στο παρελθόν. Δεν θέλω να μπει κανείς ανάμεσα μας.

ΖΩΗ: Πώς να μπει αφού ούτε καν μιλάς για μένα. Δεν υπάρχω.

ΟΡΦΕΑΣ: Ουφ, μα γι αυτό το κάνω για να μας προστατέψω. Δεν

θέλω ρε παιδί να ξέρει κανείς για μας να μην λέει τίποτα. Θέλω να είμαι μόνο εγώ και εσύ.

ΖΩΗ: Ενώ ο Θάνατος μίλαγε συνέχεια για μένα, έχω ίσως

συνηθήσει αλλιώς τι να πω

ΟΡΦΕΑΣ: Δεν είπαμε να μην κάνουμε συγκρίσεις; Που είναι η Ζωή

που ήξερα; Ζωή…νιώθω ότι σε χάνω.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Το να είσαι ζωντανός δίνει δύναμη στην Ζωή, τώρα

που είσαι νεκρός χάνεται η δύναμη της.

ΟΡΦΕΑΣ: Μα εγώ δεν είμαι νεκρός!

ΖΩΗ: Κι εγώ είμαι ζωντανή!

ΟΡΦΕΑΣ: Ωχ ρε Ζωή σε βαρέθηκα πραγματικά. Δεν μπορώ να

είμαστε καλά μία μέρα και μετά από δυο μέρες πάλι χάλια. Δεν θέλω να παίζω τα παιχνίδια της διάθεσης σου. …Και δεν ξέρω τι φοβάμαι πιο πολύ;…την σκέψη ότι θα με αφήσεις εσυ μια μέρα απρόσμενα ή ότι εγώ θα σε βαρεθώ;

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Θα πάμε στην κηδεία;

ΟΡΦΕΑΣ: Ναι

ΖΩΗ: Την ήθελες ε;

ΟΡΦΕΑΣ: Τι λες τώρα; Είναι νεκρή.

ΖΩΗ: Και εσύ νεκρός είσαι. Γι’ αυτό με άφησες ε; Γι’ αυτήν λοιπόν

με άφησες. Κι εσύ. Κι εσύ!

ΟΡΦΕΑΣ: Την ήθελα ναι, θέλω να πω ότι μου άρεσαι αλλά δεν

έκανα κάτι μαζί της γιατί ήμουν ερωτευμένος μαζί σου. Ούτε καν την έχω γνωρίσει.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Εσύ μας έδιωξες Ζωή. Και εσύ την σκότωσες.

ΟΡΦΕΑΣ: Αλήθεια; Σε φοβάμαι! Φύγε δεν σε θέλω.

ΖΩΗ: Όχι δεν είμαι έτσι εγώ σου λέω.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Και πως είσαι; Μια γυναίκα που έρχονται για να

γελάσουν μαζί της όπως λέει και η φίλη σου η Πίστη;

ΖΩΗ: Όχι που να ξέρει αυτή πως είμαι εγώ, ούτε εσύ ξέρεις ούτε

κανείς σας δεν ξέρει τι είμαι. Όλοι έρχεστε κοντά μου για να πάρετε να πάρετε να πάρετε. Νιώθω σαν πηγάδι που στερεύει. Τι να κάνω όταν πια δεν μου έχετε αφήσει στάλα νερό μέσα. Τι να σας δώσω. Μόνο λάσπη θα βρείτε.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Μήπως μόνο αυτό είσαι; Γι’ αυτό όλοι αργά ή

γρήγορα φεύγουν από κοντά σου;

ΖΩΗ: Όχι δεν μπορεί να είμαι αυτό!Εγώ είμαι ωραία!Είμαι η Ζωή!

ΟΡΦΕΑΣ: Πάψε πια. Γίνεσαι γελοία. Μα πιο γελοίος γίνομαι εγώ

που ήρθα εδώ να σου πω πόσο ευτυχισμένος είμαι μακρυά σου να σου πω τι πραγματικά είσαι και αντι γι’ αυτό μου δωσες πάλι ελπίδα.

ΖΩΗ: Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Η ελπίδα πεθαίνει προτελευταία. Τελευταίοι

πεθαίνουμε εμείς.

ΖΩΗ: Άρα είμαστε όλοι ζωντανοί;

ΟΡΦΕΑΣ: Η κηδεία! Η ελπίδα μας περιμένει! Πάμε!

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Πάμε!

ΖΩΗ: Όχι σας παρακαλώ. Ελάτε πίσω. Μη! Αυτή πέθανε. Εσείς

είστε μαζί μου. Μπορώ να την ξαναφέρω πίσω αν θέλετε αρκεί να είστε κοντά μου.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Πως είσαι τόσο σίγουρη ότι σε θέλει;

ΖΩΗ: Δεν μπορεί να μην με θέλει.

ΟΡΦΕΑΣ: Γιατί; Γιατί είσαι ωραία; Μάθε λοιπόν ότι δεν είσαι. Στα

δικά μου μάτια είσαι μια γρία, με ρυτίδες και φτιάχνετε για να φαίνεται μικρή, αλλά εμένα πλέον δεν μπορείς να με ξεγελάσεις. Αν μπρούσες για μια φορά να πάρεις τα μάτια μου και να δεις πως σε βλέπυν θα αηδίαζες.

ΖΩΗ: Ψέματα λες! Είσαι πληγωμένος ακόμα γιατί σε άφησα να

φύγεις αλλά άκουσε με….

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Αιμορραγείς! Φύγε σε σιχαίνομαι. Βγάζεις αίμα, τα

μάτια σου με τρομάζουν. Φύγε μακρύα σου λέω.

ΖΩΗ: (πάει στον καθρέπτη και κοιτιέται) Δεν έχω τίποτα, ούτε

αίματα ούτε γεραμάτα. (Ο Ορφέας και η Περσεφόνη κάνουν να φύγουν ) Περιμένετε δεν έχετε διαβάσει τόσους που με υμνούν, περιμένετε να σας διαβάσω κάτι.(ψάχνοντας σπασμοδικά στην βιβλιοθήκη της)

ΟΡΦΕΑΣ: Είναι όλα ψέματα. Και το χειρότερο είναι ότι το χεις

πιστέψει και συ.

ΖΩΗ: Μια στιγμή! Αφου λέω ψέματα αφού είμαι ένα ψέμα πως

είστε σίγουροι για την κηδεία; Αφού απλά είδατε κόσμο κάτω. Η νεκροφόρα δεν φαίνεται. Την κρύβει ο κόσμος.

ΟΡΦΕΑΣ: Την είδες όμως εσύ στον όνειρο σου.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Αν ονειρευτείς νεκροφόρα, σημαίνει ανώμαλες

οικογενειακές καταστάσεις και αποτυχία στην διαχείριση των επιχειρήσεων σας. Προμηνύεται επίσης θάνατος ή αρρώστια και λύπη κάποιου κοντινού σας προσώπου. Αν δεις μια νεκροφόρα στο όνειρό σου σημαίνει ότι μπαίνεις σε μια νέα φάση. Πρέπει να προχωρήσεις και να αφήσεις πίσω όλα τα εκκρεμή ζητήματα. Να αρχήσεις να λαμβάνεις δράση και να κάνεις τις απαραίτητες αλλαγές, που θα σε οδηγήσουν σε αυτή τη νέα μεταβατική φάση.

ΖΩΗ: Πάψε και συ με τους ονειροκρίτες!

Αλλαγή!χαχαχα….Φαντάσου ότι για να εξελιχθεί ο εγκέφαλος του πίθηκα σε αυτόν που έχουμε εμείς πήρε 7.000.000 χρόνια. Τώρα πόσα θα μας πάρει;. Γιατι για να γίνει η αλλαγή πρέπει να εξελιχθεί πρώτα ο εγκέφαλος μας. Αν δεν εξελιχθεί πάντα στο ίδιο σημείο θα φτάνει με διαφορετικούς τρόπους. Νέους τρόπους μπορεί μόνο να ανακαλύψει αυτός ο εγκέφαλος, όχι νέα πράγματα, όχι νέες καταστάσεις. Υπάρχουν όρια δεν γίνεται να υπερβούν. Το ψάρι δεν ζει στην στεριά. Έπρεπε να βγάλει πρώτα πόδια και έπειτα φτερά για να πετάξει.

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Πρέπει να φύγουμε

ΟΡΦΕΑΣ: Έλα και συ μαζί μας.

ΖΩΗ: Δεν γίνεται, φοβάμαι

ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ: Εγώ φεύγω. Αντίο Ζωή…Σου εύχομαι καλή

…ζωή..χαχαχα (φεύγει)

ΟΡΦΕΑΣ: Κι εγώ φεύγω Ζωή. Κουράστηκα να περιμένω να

αλλάξεις. Μια ζωή η ίδια θα σαι! Γεια

(Η Ζωή κάθεται στον καναπέ και αποκοιμιέται)

ΖΩΗ: (σηκώνεται έντρομη από εφιάλτη, και πηγαίει προς το κοινό)

Αν ονειρευτείς νεκροφόρα, σημαίνει ανώμαλες οικογενειακές καταστάσεις και αποτυχία στην διαχείριση των επιχειρήσεων σας. Προμηνύεται επίσης θάνατος ή αρρώστια και λύπη κάποιου κοντινού σας προσώπου. Εγώ δεν είδα όμως νεκροφόρα. Είδα μια πομπή, μια κηδεία, μια πορεία, μια νεκροφόρα που περνούσε από κοντά μου. Αυτό σημαίνει πως θα χρειαστεί να νικήσω κάποιον δυνατό εχθρό. Θα νικήσω και έσενα που με βλέπεις δύσκολη αλλά και έσενα εκεί που με βλέπειες ωραία, ναι βέβαια και εσένα που με βλέπεις άδικη μα και σένα που με βλέπεις χαρούμενη και σένα που με βλέπεις μικρή και σένα που με βλέπεις άθλια και σένα που με βλέπεις μίζερη όλους σας θα σας νικήσω. Θα μαι πλέον ελεύθερη να είμαι εγώ θα μπορώ επιτέλους να κοιμάμαι. Με χρειάζονται αλλά και γω τους χρειάζομαι για να συνεχίσω. Πάω να τους βρω….Αλλά τι λέω, εγώ ξέρω καλά ότι δεν ήταν όνειρο ούτε η ελπίδα ήταν αυτή που πέθανε. Μακάρι να ήταν αυτή!

Δυστυχώς δεν πέθανε η ελπίδα αλλά η πίστη. Και την σκοτώσαμε όλοι μαζί γιατί μας απάτησε. Κι εγώ κι εσύ κι εσυ εκεί κι όλοι μας. Τουλάχιστον ξεπέρασα την εξάρτηση μου σε αξίες και ιδανικά που είχα. Είμαι η Ζωή και είμαι ακόμα εξαρτημένη!...χαχαχαχα

ΤΕΛΟΣ