Κίμων Φιορέτος

Γεννήθηκε το 1978 στο Λούντ Σουηδίας και είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν (2001), ενώ διδάσκει στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης από το 2011. Οι πιο πρόσφατες παραστάσεις που τον έχουμε δει να παίζει είναι: Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης (Αλμαδόβαρ), Αχ αυτά τα φαντάσματα (Εντουάρντο Ντε Φιλίππο), 24 ώρες Μερσιέ & Καμιέ (Σ .Μπέκετ), Το Κουρδιστό Πορτοκάλι (Ά. Μπέρτζες). Φέτος παίζει μαζί με την Βάσω Καβαλιεράτου στην κωμωδία των Γιώργου Χατζηπαύλου κι Αστερόπης Λαζαρίδου, «72 ώρες» σε σκηνοθεσία Γιάννη Σαρακατσάνη στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» μέχρι και τη Μ. Τρίτη 26/4.

Μίλησέ μου για το έργο και τον ρόλο σου

Το έργο είναι μια γρήγορη κωμωδία, γραμμένη από τις ταλαντούχες πένες των Γιώργου Χατζηπαύλου και Αστερόπης Λαζαρίδου. Μπαίνει πολύ γρήγορα στο θέμα που ουσιαστικά είναι ο διαφορετικός τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς μεταξύ γυναικών και αντρών με αφορμή ένα προφυλακτικό που σπάει την πιο ακατάλληλη στιγμή.

Ο Μάνος είναι 38 χρόνων άρα αγοράκι, είναι άνεργος διαφημιστής άρα δυο φορές ισόβια και είναι ένας πολυ ευαίσθητος σύντροφος που θέλει να δώσει λύση στο πρόβλημα αλλά δεν έχει καμία ουσιαστική ικανότητα να το κάνει. Με λίγα λόγια είναι η κατάλληλη συνταγή για μια κωμωδία

Τι απήχηση έχει σήμερα μια κωμωδία στο κοινό;

Εξαρτάται καθαρά από την κωμωδία και την ανάγκη του κοινού αλλά αν είναι καλογραμμένη τότε η απήχηση είναι μεγάλη. Όλοι μας έχουμε ανάγκη από την εκτόνωση και την κάθαρση που προσφέρει μια κωμωδία

Τι σκέφτεται ένας νέος άνθρωπος στην προοπτική της αλλαγής που θα του φέρει ο ερχομός ενός παιδιού;

Δεν μπορώ να μιλήσω γενικά γιατί έχω φίλους που είναι «έτοιμοι» να γίνουν μπαμπάδες. Εμένα προσωπικά πάντως μου προκαλεί απόλυτο τρόμο και πανικό .

Πως αναθεωρεί κανείς την ζωή του όταν πρέπει να πάρει μια απόφαση ζωής;

Ό,τι και να σκεφτεί κανείς και όσο και να φιλοσοφήσει μια κατάσταση ώστε να προετοιμαστεί κατάλληλα νομίζω ότι η πραγματικότητα πάντα θα σε ξαφνιάζει. Άλλες φορές ευχάριστα, άλλες φορές δυσάρεστα. Εμένα με βοηθάει να έχω στο μυαλό μου, όσο μπορώ, τη συμβουλή του Επίκτητου* προσπαθώντας να ξεχωρίσω κάθε φορά ποιες καταστάσεις ανήκουν στα «εφ' ἡμῖν» και ποιες στα « οὐκ ἐφ' ἡμῖν» .

Τι χάνει και τι κερδίζει ένας καλλιτέχνης αντιμετωπίζοντας το χάος της κρίσης;

Ό,τι και οι υπόλοιποι. Δεν διαφέρουμε σε τίποτα. Τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουμε. Ίσως για κάποια περιστατικά οι καλλιτέχνες να είμαστε κάπως πιο προετοιμασμένοι όσον αφορά την ταλαιπωρία. Κι αυτό γιατί εμείς ουσιαστικά πάντα σε κρίση ήμασταν. Το τι κερδίζει κανείς από μια τέτοια κατάσταση νομίζω είναι προσωπικό παιχνίδι του καθενός. Εκεί που εγώ βλέπω μόνο χάος εσύ μπορεί να βλέπεις την απόλυτη έμπνευση και τάξη.

Ποια είναι η δική σου θέση απέναντι στο προσφυγικό;

Όταν σου χτυπάει καποιος την πόρτα και είναι σακατεμενος και τρομαγμένος και τον κυνηγάνε δεν κανεις ερωτήσεις , ούτε του λες «περίμενε», τον κρύβεις τον ζεσταίνεις, τον καθησυχάζεις, τον ταΐζεις και μετά ψάχνετε για λύση μαζί .

Πως βλέπεις την πορεία του θεάτρου στις μέρες μας;

Εάν με ρωτάς καλλιτεχνικά- ποιοτικά γίνονται πάρα πού ωραία πράγματα. Καινούργιος κόσμος, νέα παιδιά, καινούργιες ιδέες… Εάν με ρωτάς πολιτικά-οικονομικά , οι «γνωστοί» άνθρωποι στα ίδια πόστα και όπως πάντα για τον ηθοποιό ελάχιστα χρήματα.

Τι θα άλλαζες στον εαυτό σου αν είχες την δυνατότητα;

Την αναβλητικότητα μου.

Ποια θεωρείς την πιο ισχυρή πρόκληση για σένα;

Την αναβλητικότητα μου.

Πως ανταποκρίνεται το κοινό στην παράσταση;

Αισθάνομαι ότι περνάνε καλά. Πιστεύω ότι χάρη στην ματιά του σκηνοθέτη μας, του Γιάννη Σαρακατσανη που είχε την ευαισθησία να συνδυάσει την κωμωδία και την αληθινή σχέση αυτού του ζευγαριού, δημιουργείται μια σχέση «ενσυναίσθησης» μεταξύ κοινού και των δυο ηρώων.

*Τῶν ὄντων τὰ μέν ἐστιν ἐφ' ἡμῖν, τὰ δὲ οὐκ ἐφ' ἡμῖν. ἐφ' ἡμῖν μὲν ὑπόληψις, ὁρμή, ὄρεξις, ἔκκλισις καὶ ἑνὶ λόγῳ ὅσα ἡμέτερα ἔργα· οὐκ ἐφ' ἡμῖν δὲ τὸ σῶμα, ἡ κτῆσις, δόξαι, ἀρχαὶ καὶ ἑνὶ λόγῳ ὅσα οὐχ ἡμέτερα ἔργα. καὶ τὰ μὲν ἐφ' ἡμῖν ἐστι φύσει ἐλεύθερα, ἀκώλυτα, ἀπαραπόδιστα, τὰ δὲ οὐκ ἐφ' ἡμῖν ἀσθενῆ, δοῦλα, κωλυτά, ἀλλότρια.

Από όσα υπάρχουν στον κόσμο, άλλα τα εξουσιάζουμε και άλλα όχι. Εξουσιάζουμε μεν την γνώμη μας, την ψυχική μας ορμή, τις ορέξεις μας τις παρεκκλίσεις μας, με μία λέξη δηλαδή, όλα όσα εξαρτώνται από τις δικές μας ενέργειες. Δεν εξουσιάζουμε την σωματική μας κατασκευή, τα υλικά αγαθά, την δόξα, τ’ αξιώματα, με μία λέξη, όλα όσα δεν εξαρτώνται από τις δικές  μας ενέργειες.

Και τα μεν εκείνα που εξουσιάζουμε, είναι από την φύση τους ελεύθερα, αναπότρεπτα και ανεμπόδιστα, εκείνα δε, που δεν εξουσιάζουμε, είναι από την φύση τους ανίσχυρα, υποδουλωμένα, υποκείμενα σε εμπόδια και ξένα ως προς εμάς.