Σχετικά άρθρα
ΦΑΝΗ ΓΕΜΤΟΥ |
![]() |
![]() |
Συντάχθηκε απο τον/την Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης | |||
Τρίτη, 20 Ιούλιος 2010 19:17 | |||
Φανή Γέμτου Ονειρεύομαι ρόλους αλλά κυρίως ονειρεύομαι συναντήσεις…
Γεννημένη στην Αθήνα, αριστούχος της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, απόφοιτος του Θεατρολογικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών και του μεταπτυχιακού τμήματος Μουσικού Θεάτρου του Central School of Speech and Drama του Λονδίνου. Επίσης παρακολούθησε σεμινάρια με την Aleta Chappelle, τον Eugenio Barba και τους ηθοποιούς του Odin Teatret και τη Lilo Bauer. Έπαιξε στις θεατρικές παραστάσεις: «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπυ, «Ορέστης» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή, «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη - Μίμη Κουγιουμτζή, «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου, «Το Παιχνίδι του Έρωτα και της Τύχης» του Μαριβώ σε σκηνοθεσία Εύης Γαβρηιλίδη, «Πέρσες» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη, «Η Διαθήκη» του Μάριου Ποντίκα, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου, «Οι Αγαπητικοί της Βοσκοπούλας» σε κείμενα Λάκη Λαζόπουλου, Κώστα Τσιάνου, Μιχάλη Ρέππα-Θανάση Παπαθανασίου, Άννας Χατζησοφιά και σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου, «Πεντανόστιμη» της Λένας Διβάνη, σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη, «Ερωτική Διαδοχή» της ιδίας, σε σκηνοθεσία Β. Κόκκα, «Δείπνο ηλιθίων» του Φ. Βέμπερ σε σκηνοθεσία Κώστα Σπυρόπουλου, «Φάουστ» του Γκαίτε, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαντζόπουλου, «Οθέλλος» του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη. «Τα Λάθη μιας Νύχτας» του Ο. Γκόλντσμιθ, σε σκηνοθεσία Α. Μυλωνά, «Έντα Γκάμπλερ» του Χένρικ Ίψεν, «Death Valley Junction» του Α. Όστερμαϊερ, «Τα Πουλιά» της Τζ. Λώρενς, σε σκηνοθεσία Χρήστου Λύγκα. «Varietes» του Καρλ Βάλεντιν, σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Εσπίριτου και «Το Παιχνίδι της Καρδιάς και του Μυαλού», μια μουσική θεατρική παράσταση για παιδιά την οποίο έγραψε και σκηνοθέτησε η ίδια. Η Φανή ξέρει πολύ καλά γιατί βρίσκεται στο σανίδι, το ήξερε από παιδί και είναι διατεθειμένη να αγωνιστεί και να θυσιάσει πολλά γι’ αυτήν την «πληγωμένη υπόθεση» που λέγεται θέατρο. Της ευχόμαστε ευτυχισμένες συναντήσεις και δημιουργικές εξερευνήσεις μέσα από δρόμους ελευθερίας και έμπνευσης. Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο; Από ανάγκη. Νιώθω άμεση, επιτακτική ανάγκη να υπάρξω ολόκληρη μέσα σε ένα κόσμο που ποθώ να γνωρίσω σε βάθος. Από μικρή είχα αυτή την ανάγκη να διαστείλω τη στιγμή και να βουτήξω. Αυτό νομίζω με οδήγησε στη θεατρική έκφραση και στη θεατρική θεωρεία, αυτό με κάνει να θέλω να γράφω, αυτό με κάνει να δημιουργώ μέσα από τη μουσική, τη φωνή και τον ήχο. Όλες αυτές οι καλλιτεχνικές εκφάνσεις με βοηθούν να ανακαλύπτω το μέγεθος της ζωής και του εαυτού μου κι αυτό είναι κάτι που νομίζω ότι επιζητούσα από τα πολύ μικρά μου χρόνια. Από μικρή, άλλωστε, ήξερα ότι θα γίνω ηθοποιός. Δεν είχα διλήμματα. Μίλησε μου για το ρόλο σου και την παράσταση στην οποία συμμετέχεις τώρα Αυτό το καλοκαίρι συμμετέχω στην παράσταση του Θεσσαλικού θεάτρου «Οι Αγαπητικοί της Βοσκοπούλας» σε κείμενα των Λάκη Λαζόπουλου, Κώστα Τσιάνου, Άννας Χατζησοφιά και Μιχάλη Ρέππα- Θανάση Παπαθανασίου. Η σκηνοθεσία είναι του Κώστας Τσιάνου. Πρόκειται για μια επιθεώρηση παλιάς κοπής, με νούμερα και το ομώνυμο «σκετσονούμερο» του δευτέρου μέρους που καυτηριάζουν το σήμερα, με χαρούμενες χορογραφίες του Φωκά Ευαγγελινού και πολύ ευφάνταστα σκηνικά και κοστούμια του Άγγελου Μέντη. Δεν έχω ξανακάνει επιθεώρηση και πιστεύω ότι περισσότερο από ποτέ ο κόσμος σήμερα την έχει ανάγκη να εκτονωθεί. Εγώ καλούμαι να κάνω διάφορους ρόλους, όπως άλλωστε γίνεται σε κάθε επιθεώρηση. Πρόκειται για μια κουραστική παράσταση λόγω των αλλεπάλληλων αλλαγών στους ρόλους και τα κοστούμια, που όμως έχει την δυναμική του ξεφαντώματος. Θυμίζει- από ό, τι μας λένε- επιθεώρηση περασμένων χρόνων. Θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό να βρίσκεσαι δίπλα σε ένα τόσο σπουδαίο άνθρωπο του θεάτρου, όπως είναι ο Κώστας Τσιάνος, και να σου διδάσκει κωμωδία. Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο; Νομίζω πάνω από όλα είναι η φύση του επαγγέλματος. Η «εποχιακή» του μορφή. Το γεγονός ότι ξεκινάς με όνειρα και πρέπει να δώσεις μάχη για να μπορέσεις να επιβιώσεις, γιατί με όνειρα μόνο, σίγουρα δεν τρέφεσαι. Κι επίσης στο επάγγελμα μας, πρέπει να πείσεις κάποιους για να υπάρξεις κι αυτό συχνά είναι και θέμα τύχης. Επίσης είναι σημαντικό να βρεθείς σε κύκλο ανθρώπων που έχουν το ίδιο ή παρόμοιο όραμα με σένα, γιατί αλλιώς πολύ εύκολα μπορεί το όνειρό σου να γίνει μαράζωμα κι αδυναμία έκφρασης. Πάντως, πιστεύω ότι ο επιμένων νικά και νικά πρώτα απ’ όλα για τον ίδιο του τον εαυτό και για τους στόχους που κατέκτησε, όποια κι αν είναι η ανταπόκριση. Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου; Θα ήθελα να βρεθώ με ανθρώπους που να μας συνδέει αυτή η δίψα για γνώση και έκφραση, θα ήθελα να πειραματιστώ πάνω στα όρια μου και στις θεατρικές φόρμες, να παντρέψω το τραγούδι με την υποκριτική όσον το δυνατόν πιο ουσιαστικά –πράγμα που σκοπεύω να προσπαθώ κάθε τόσο με δικές μου δουλειές-, να καταπιαστώ με σημαντικά κείμενα και να υπάρξω σε συνεργασίες που να με πηγαίνουν μπροστά ως άνθρωπο κι ως ηθοποιό. Ονειρεύομαι ρόλους, αλλά πιο πολύ από όλα, ονειρεύομαι συναντήσεις. Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν; Ο Μίμης Κουγιούμτζης ήτανε για μένα σημαντικός δάσκαλος. Στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης με έβαλε στη διαδικασία να συγκρουστώ με τις άμυνες μου, να «σπάσω» και να ανακαλύψω χωρίς φόβο κάποιες εσωτερικές διαδρομές μου. Του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, όπως και για το ότι μου εμπιστεύτηκε στο τρίτο έτος τη σχολής τη Χάνυ από το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ». Σπουδαία επιρροή είχε επάνω μου, επίσης, ο Eugenio Barba κι όλη του η ομάδα, καθώς παρακολούθησα τα σεμινάρια τους στη Δανία. Εκείνες οι μέρες μου προσέφεραν μεγάλη ανάταση κι αισθάνθηκα απέραντο θαυμασμό για αυτή την ομάδα ανθρώπων που αντιμετώπιζαν το θέατρο επιστημονικά, με μια διάθεση να ανακαλύψουν νέες μορφές τέχνης κι έκφρασης, ενώ ταυτόχρονα τους έβλεπες τόσο αληθινά σεμνούς κι ουσιαστικούς, που δεν σου έμενε παρά να τους παρακολουθείς με ορθάνοιχτα μάτια. Για μένα ήταν ένα μάθημα ζωής. Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας; Το πρόβλημα στη χώρα μας δεν είναι η θεατρική παιδεία. Το πρόβλημα στη χώρα μας είναι η παιδεία. Όταν στον 21ο αιώνα το μεγαλύτερο μέρος του «πολιτισμένου» λαού εξηγεί τα φυσικά φαινόμενα ως μεταφυσικά τερτίπια, δίνει στους πλανήτες θεϊκές ιδιότητες και ψηφίζει για να τον κυβερνήσουν, κλέφτες, γιατί να μη θεωρήσει ότι ο καλός ηθοποιός είναι αυτός που έμαθε να λέει λίγο πιο άμεσα τα λόγια του ή ότι το θέατρο είναι ακόμα μια κοσμική συνάντηση που αναβαθμίζει το κοινωνικό του status; Και γιατί μια χώρα με τέτοια νοοτροπία να επενδύσει λεφτά στις τέχνες, οι οποίες λειτουργούν ως συνώνυμο της διασκέδασης- στην καλύτερη περίπτωση- και τίποτε άλλο....; Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι παρηκμασμένες αξίες και η αδράνεια του πνευματικού μας κόσμου που τον έχουν αποκοιμίσει οι τσαρλατάνοι, οδηγεί μια ολόκληρη κοινωνία σε σήψη, όχι μόνο το θέατρο. Είμαι ευτυχής που τουλάχιστον στον δικό μας τομέα υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν, γιατί αυτό το επάγγελμα επιλέγεται πολύ συχνά από ανάγκη κι όχι από φιλοδοξία για γρήγορο πλουτισμό. Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου; Οι άνθρωποι είναι που παίζουν ρόλο στην επιλογή μου και κατόπιν αυτό που μου προτείνεται. Τα χρήματα δεν έπαιξαν ποτέ σημαντικό ρόλο στις κατευθύνσεις των επιλογών μου. Φυσικά θέλω να αμείβομαι για τη δουλειά που προσφέρω... Απλώς το θέατρο είναι μια «πληγωμένη υπόθεση» που χρειάζεται στήριξη και λογικές απαιτήσεις, θεωρώ, όσον αφορά στο οικονομικό ζήτημα. Εξαρτάται, βέβαια, πάντα. Ποιά κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού; Ηρεμία στη διαπραγμάτευση, οξύνοια, ευαισθησία, ατέρμονη ανάγκη για γνώση και γερό στομάχι. Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες; Ήμουνα ιδρυτικό μέλος μιας ομάδας στο παρελθόν. Πιστεύω ότι είναι ευχής έργον να συναντηθούν κάποιοι άνθρωποι με κοινό όραμα και να δημιουργήσουν έναν «κοινό τόπο» δημιουργίας και πειραματισμού. Για μένα εκείνα τα χρόνια της ομάδας με δυνάμωσαν πάρα πολύ ως ηθοποιό κι ως άνθρωπο. Τα αναπολώ συχνά. Θα πω όμως κάτι που είπε ο Eugenio Barba, όταν τον ρώτησαν ποιά είναι η συνταγή που κάνει τη δική τους ομάδα να κρατάει γερά μέσα στα χρόνια. Είπε, λοιπόν, πως η συνταγή είναι η ελευθερία. Η ελευθερία που πρέπει να νιώθει το κάθε μέλος της ομάδας για να εξελίξει τον εαυτό του. Γιατί μόνο μέσα από ατομικές πορείες άνθισης και εξέλιξης των ιδιαιτέρων στοιχείων που κουβαλάει ο καθένας μπορεί να συντεθεί ένα θεατρικό μωσαϊκό που να αποπνέει υγεία και μέγεθος κι όχι κακεντρέχεια κι ασφυξία. Σοφά λόγια, όχι θεάτρου. Σοφά λόγια ζωής. Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια; Θα συμμετάσχω σε μια θεατρική παράσταση σε σκηνοθεσία Πέτρου Αλατζά στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση και σκέφτομαι την οργάνωση μιας δικής μου μουσικής δουλειάς στο άμεσο μέλλον. Επίσης σκοπεύω να ασχοληθώ πολύ δυναμικά φέτος με έναν καινούργιο Πολυχώρο Καλλιτεχνικών και Δημιουργικών Δραστηριοτήτων για Παιδιά και Μεγάλους που δημιουργήσαμε με τον γαμπρό μου και την αδερφή μου στο Χαλάνδρι. Είμαι πολύ περήφανη για τον «Τεχνότοπο» και σκοπεύω να αφιερώσω αρκετή ενέργεια φέτος για να πάει καλά και να προχωρήσει.
|