Μαρία Κόμη

Απόφοιτος της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, η Μαρία έχει επίσης ολοκληρώσει τις σπουδές της στην GRAFT’S- Aerobic & Dance instuctor και στα Τ.Ε.Φ.Α.Α του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θες/νίκης, αριστούχος με ειδικότητα την ενόργανη γυμναστική και τη ρυθμική γυμναστική. Παρακολούθησε Σεμινάριο Ψυχολογίας και Κινητικής Συμπεριφοράς στο Τ.Ε.Φ.Α.Α Τρικάλων, Σεμινάριο χορού-Physical Theatre με τον Tapa Sudana και Αυτοσχεδιασμό και Υποκριτική στη Θεατρική Ομάδα του Αριστοτέλειου Παν/μιου Θες/νίκης. Επιπλέον σπούδασε κλασσικό και σύγχρονο τραγούδι, Musical με τον συνθέτη Γιούρι Στούπελ και σύγχρονο και μοντέρνο χορό με τον Μέτση.

Έχει λάβει μέρος στις παραστάσεις: « Πλούτος – Πενίας θρίαμβος», σκηνοθεσία Δ. Χρονόπουλου, «Ο Βασιλιάς πεθαίνει» σκηνοθεσία Μ. Παπαδημητρίου, «Μουσική παράσταση αφιέρωμα στον Μ. Πλέσσα» υπό τη διοργάνωση του ΚΕ.Μ.Α.Ε.Δ του δήμου Βέροιας, «Δον Κιχώτης», ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, σκηνοθεσία Γ. Kαραχισαρίδη, μουσική παράσταση με τον Λάκη Παππά, «Ματωμένος Γάμος – Παραμύθι χωρίς όνομα», «Στάχτη στα μάτια», στο Από Μηχανής Θέατρο, σκηνοθεσία Ν. Χατζόπουλου, «70 χρόνια Ελληνική Ραδιοφωνία», θεατρικό αναλόγιο με μονόπρακτα του Τσέχωφ, σκηνοθεσία Μ. Παπαδημητρίου, «ΝευρΟδύσσεια», «Του Κουτρούλη ο γάμος» σκηνοθεσία Γ. Καλατζόπουλου, «Όταν ο Παπαδιαμάντης συνάντησε τον Βιζυηνό», σκηνοθεσία Γ. Αρμένη, «Ένα καράβι φορτηγό», μουσικοθεατρική παράσταση, σκηνοθεσία Μ. Παπαδημητρίου, «Το μοιρολόγι της φώκιας», δραματοποιημένη αφήγηση τριών διηγημάτων του Αλ. Παπαδιαμάντη, σκηνοθεσία Μ. Παπαδημητρίου, «Περσέας και Ανδρομέδα», σκηνοθεσία Κ. Ρουγγέρη και άλλα. Από τον Δεκέμβριο του 2007 είναι ιδρυτικό μέλος της Θεατρικής Ομάδας Πασπαρτού. Η Μαρία μιλάει στο «Επί Σκηνής» για τις πρώτες της εμπειρίες στο σανίδι, εκφράζει τις απόψεις της για ζωτικά ζητήματα του θεάτρου στη χώρα μας και μας αποκαλύπτει την νέα της δουλειά η οποία φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στο θέατρο;

Καταρχήν ως τριτοετής φοιτήτρια στη Δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κ. Κουν το 2004, είχα την τύχη να παίξω σε δυο παραστάσεις. «Ο ύμνος στους θεούς ας πάει» σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου, στο Υπόγειο με αφηγητή τον Γ. Φέρτη, μια παράσταση αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι και το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς «Μισός Αιώνας Αριστοφάνης» σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη, στην Επίδαυρο αλλά και σε περιοδεία ανά την Ελλάδα, μια συρραφή έργων του Αριστοφάνη που είχαν παιχτεί στο Θέατρο Τέχνης.

Μερικούς μήνες μετά τη σχολή, ήρθε η συνάντησή μου με τη Μάνια Παπαδημητρίου να με σκηνοθετεί στο «Μοιρολόγι της φώκιας» με τον Τάκη Χρυσικάκο... αγαπημένη δουλειά!

Ήταν οι τρεις πρώτες δουλειές που με διαμόρφωσαν θεατρικά.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο.

Σε κάθε στροφή με περιμένει και ένα γιατί... Αυτή την περίοδο με όσα συμβαίνουν στη χώρα, αισθάνομαι ότι το να παρακολουθείς θέατρο είναι μια πολιτική πράξη, πόσο μάλλον το να κάνεις. Νιώθω να αντιστέκομαι με τον τρόπο μου στην αδιαφορία για όσα μας «φοράνε».

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο.

Τα προβλήματα είναι πολλά. Σίγουρα το ζήτημα του βιοπορισμού δημιουργεί δυσκολίες στις εκάστοτε επιλογές, δεν είναι εύκολο να μη φοβάσαι σήμερα τα όχι σου! Επίσης είναι δύσκολο να μπορείς να διακρίνεις και να κρατήσεις την αξία, ειδικά όταν είσαι νέος. Νομίζω πως χρειάζεται πολλή αγάπη, πολύς κόπος και υπομονή. Είναι μαραθώνιος το επάγγελμά μας δεν είναι αγώνας για το πως θα φτάσεις πιο γρήγορα.

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου.

Να μπορώ να δουλεύω σε δουλειές που θα αισθάνομαι δημιουργική και θα εξελίσσομαι.. Σε δουλειές που θα έχουν ανυσματική πορεία κι επίσης θα έχουν πραγματικά κάτι να πουν.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν.

Ο Κουν και ο Brook στο Θέατρο, ο Χατζιδάκις και ο Θεοδωράκης στη μουσική, ο Γκάτσος, ο Λειβαδίτης, ο Αναγνωστάκης, ο Ελύτης στην ποίηση.

Τι πιστεύεις για τη θεατρική παιδεία στην Ελλάδα.

Υπάρχει μια γενικότερη έλλειψη παιδείας στην Ελλάδα και αυτό είναι που με στεναχωρεί πιο πολύ. Αυτό το χάος και η αδιαφορία στο χάος. Αισθάνομαι ότι οι ελάχιστοι πνευματικοί άνθρωποι που διαθέτουμε δεν φτάνουν ως τον κόσμο.

Τι πιστεύεις για τους πολιτιστικούς θεσμούς στην χώρα μας.

Πιστεύω ότι είμαστε η χώρα του απόλυτου περίπου. Πάντα δίπλα απ’ την αξία όχι η αξία. Σε μια περίοδο λοιπόν επιβεβλημένης οικονομικής κρίσης ο πολιτισμός είναι ο πρώτος που πλήττεται, οι επιχορηγήσεις και τα φεστιβάλ μια πίτα που όλο και μικραίνει, κι απ’ την οποία τρώνε λίγοι, συγκεκριμένοι και ανακυκλώσιμοι.

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου.

-Καταρχήν με την ασυνείδητη λογική, το ένστικτο. Έ! μετά μπαίνουν κι άλλα το επαγγελματικό πλαίσιο, το έργο, οι συντελεστές, το οικονομικό, ο χρόνος...

Ποιο θεωρείς δυνατό σου σημείο.

Δουλεύω ακούραστα και με συνέπεια.

Πως αντιμετωπίζεις το πρόβλημα του βιοπορισμού μέσα από το επάγγελμά που διάλεξες.

Ζω με αξιοπρέπεια, χωρίς να μιζεριάζω, δουλεύοντας αν χρειαστεί παράλληλα στον «Κόμη», την μπυραρία του θείου μου που είναι ένα ζωντανό καλλιτεχνικό στέκι με φίλους και γνωστούς. Μπορεί κάποιες φορές να κουράζομαι πολύ όμως γενικότερα νιώθω να το διασκεδάζω και επιπλέον προστατεύομαι από δεύτερες επιλογές.

Πιστεύεις ότι το θέατρο σε χρειάζεται όσο το χρειάζεσαι.

Σίγουρα το αγαπώ. Σίγουρα το χρειάζομαι, αλλά προσπαθώ να μην δημιουργήσω μαζί του μια σχέση αρρωστημένης εξάρτησης. Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός, είναι δώσε και πάρε. Όνειρό μου να δημιουργήσω με το χρόνο, μια ισότιμη σχέση μαζί του.

Ποια κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού.

Φαντασία, άποψη, πρωτοπορία, πνευματικότητα, θάρρος, ξεκάθαρο όραμα και τελικά αλήθεια που φτάνει ως το κοινό.

Περιέγραψε μου με δυο λόγια το προφίλ ενός σωστού σκηνοθέτη.

Πνευματικότητα και φαντασία, επαγγελματισμός και γνώση του έργου, αγάπη για τους ηθοποιούς και μεταδοτικότητα.

Τι κατά τη γνώμη σου είναι σωστό και τι λάθος στη σκηνή.

Σωστό: Αλήθεια, ομαδικό πνεύμα, γενναιοδωρία, να είσαι παρών κάθε στιγμή στη στιγμή.

Λάθος: Ψευτιά, έπαρση, ναρκισσισμός, ματαιοδοξία, το να παίζεις μόνος σου.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες.

Έχω βρεθεί από νωρίς σε ομάδα. Η ιστορία των θεατρικών ομάδων έχει αποδείξει πόσο εύκολα μπορούν οι ομάδες να γίνονται μονάδες. Πόσο η προσωπική ματαιοδοξία δεν ευνοεί τη συνύπαρξη, δεν κάνει το εγώ εμείς. Χαίρομαι που με τον Τάσο Αντωνίου είμαστε οι «ΠΑΣΠΑΡΤΟΥ». Βρεθήκαμε σε μια ξεχωριστή συγκυρία. Χαίρομαι που μας επιβεβαιώνεται η δύναμη της συλλογικότητας και η ανεκτίμητη αξία του «μαζί». Με τη Μάνια Παπαδημητρίου έχουμε κάνει δυο ενδιαφέρουσες δουλειές που μας έδωσαν πολλά. Πιστεύω πως υπάρχει χρόνος μπροστά να συνεχίσουμε να κάνουμε όμορφα πράγματα.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια.

Δεν κάνω σχέδια. Μου κάνουν λίγο «ψυχαναγκασμός», άσε που στο τέλος δεν μου βγαίνουν!

Μίλησέ μας τότε για την επόμενή σου δουλειά.

Βρίσκομαι στη δημιουργική φάση των προβών για μια μουσικοθεατρική παράσταση που σκηνοθετεί η Μάνια Παπαδημητρίου, για τον Νίκο Γκάτσο, με αφορμή τα 100 χρόνια απ΄τη γέννησή του. Η παράσταση βασίζεται στο βιβλίο της Αγαθής Δημητρούκα «Πληρώνεις τη ζωή, χρεώνεις τον θάνατο», σε διηγήσεις των Μ. Χατζιδάκι, Ο. Ελύττη, Α. Εμπειρίκου, Γ. Σεφέρη αλλά και σε πολλά τραγούδια του μεγάλου ποιητή... Στόχος μας να φωτιστεί το έργο και η προσωπικότητά του και να μας θυμίσει μια εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί... Μια Ελλάδα όπως θα ήθελε να είναι! Πιστεύω πως θα είναι μια ξεχωριστή συνεργασία όχι μόνο λόγω της θεματολογίας του έργου αλλά και λόγω της επιλογής των συντελεστών. Με τη Μάνια μας συνδέουν πολλές συνεργασίες αλλά και αγάπη και εκτίμηση. Το ίδιο και με τον Τάσο Αντωνίου με τον οποίο μας συνδέει κι η ίδια θεατρική ομάδα. Τα νέα πρόσωπα είναι ο Αγαπητός Μανδαλιός και χαίρομαι πολύ που επιτέλους συναντιόμαστε και στη σκηνή καθώς και η Εβελίνα Αραπίδη με την οποία νιώθω να μας ενώνει ο κοινός κώδικας της σχολής του Θεάτρου Τέχνης. Θα παρουσιαστεί στο @ROOF.

Πες μας τη γνώμη σου για το «Επί Σκηνής».

Είναι μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια. Είναι πολύ ενδιαφέρον ως προς την ύλη και ανανεώνεται διαρκώς. Καλή συνέχεια παιδιά!

Ευχαριστούμε. Κι εμείς σου ευχόμαστε ένα ακόμα δυναμικό βήμα στην πορεία σου...