Σχετικά άρθρα
ΑΡΗΣ ΛΑΣΚΟΣ |
Συντάχθηκε απο τον/την Μάριος Παϊτάρης | |||
Δευτέρα, 11 Φεβρουάριος 2013 17:47 | |||
Άρης Λάσκος Μόνο το θέατρο ομάδας έχει πια μέλλον στην Ελλάδα Ο Άρης Λάσκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987 και αποφοίτησε με άριστα από την Δραματική Σχολή του Εθνικού, το 2011. Έλαβε μέρος σε masterclass του διευθυντή σπουδών της «Ακαδημίας Θεατρικής Τέχνης» της Αγίας Πετρούπολης Sergei Tcherkasski στην Αθήνα και του διεθνούς φήμης acting coach Bernard Hiller σε Αθήνα και Los Angeles. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής με τον Νίκο Καραθάνο και τον Θωμά Μοσχόπουλο καθώς και μαθήματα στο «Θέατρο των Αλλαγών». Συμμετείχε στις παραστάσεις: «Τα Άγρια Αγόρια ΙΙ» , «La Commune Grecque» και τα δύο σε σκηνοθεσία του Σάκη Παπακωνσταντίνου, «Ο Γάμος» σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου, «Εγώ Ελπίζω να την βολέψω» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου, «Ιλιάδος Προ-Σχήματα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη, «Το ημερολόγιο ενός απατεώνα» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Από τον Οκτώβριο του 2012 είναι ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας «Ubuntu». Έχει κάνει επίσης μαθήματα κλασικής κιθάρας και ελληνικών παραδοσιακών χορών. Ο νεαρός ηθοποιός μιλάει στο «Επί Σκηνής» για την ομάδα του, για τους επαγγελματικούς του στόχους αλλά για την θεατρική παιδεία στην Ελλάδα.
Μίλησε μου για την τωρινή σου θεατρική δουλειά. Είναι η παράσταση «Νιου Γουόρλντ» που παίζεται Δευτερότριτα στο θέατρο του Νέου Κόσμου και θα πάμε μέχρι 19 Μαρτίου. Είναι μια παράσταση που ξεκίνησε σαν ιδέα λόγω του περσινού φεστιβάλ «Επινοώντας την παράσταση». Παρουσιάστηκε πρώτη φορά τον Μάιο, είχαμε πολύ καλό feedback και από κόσμο που την είδε αλλά και από το θέατρο και την επιτροπή. Είναι μια χιουμοριστική παράσταση που μιλάει για τα τρέχοντα ζητήματα, αλλά προβεβλημένα στο μέλλον. Δηλαδή πώς θα είναι ο κόσμος το 2031, αν όλα συνεχίσουν να είναι όπως είναι τώρα, δηλαδή αν συνεχίσουμε να φλερτάρουμε μέσω facebook αν συνεχίσουμε να ακολουθούμε τυφλά οποιαδήποτε μόδα. Το κυρίως σχόλιο είναι ότι ο άνθρωπος μέσα στην ανάγκη που έχει να επικοινωνήσει, ετεροπροσδιορίζεται πάρα πολύ, σε σημείο που δεν ελέγχει αν τα πράγματα είναι καλά ή κακά. Ας πούμε σχολιάζουμε την μανία με την γιόγκα, που αυτή καθεαυτή δεν είναι κάτι κακό αλλά ξαφνικά συμβαίνει να το ακολουθούμε όλοι παρόλο που μπορεί να μην ταιριάζει στον καθένα, αυτός ο τρόπος. Επίσης σχολιάζουμε το θέμα με την ωμοφαγία και να τρως μόνο υγιεινά, με την διαίτα Άτκινς κτλ, δηλαδή πιο πολύ στον τρόπο ζωής έχουμε εστιάσει. Η αφορμή και η έμπνευση είναι από το «1984» του Όργουελ. Το γράφει το -48 και αντιστρέφει τα νούμερα και για αυτό εμείς από 13 το κάνουμε 31. Τότε ας πούμε ο Όργουελ έγραφε για την Σοβιετική Ένωση και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Επίσης στην παράσταση μιλάνε για το θέμα του υποκατάστατου στο πρόβλημα, αντί να λύσεις το στρες παίρνεις μπαλάκια του στρες. Αντί να λύσεις το πρόβλημα στην επικοινωνία, στις ανθρώπινες σχέσεις, επιλέγεις συνειδητά την εφήμερη σχέση. Όλα αυτά δοσμένα με χιούμορ.
Μίλησε μου για την μέχρι τώρα πορεία σου στο θέατρο. Τελείωσα το Εθνικό το καλοκαίρι του 2011. Η πρώτη μου δουλειά ήταν στο ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας, έμεινα για 7 μήνες εκεί, έπαιξα σε δύο έργα, το ένα με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, ο οποίος ήταν δάσκαλος μου πριν μπω στην σχολή από το «Θέατρο των Αλλαγών» ακόμα, το «Εγώ ελπίζω να την βολέψω» και η δεύτερη συνεργασία με τον Κώστα Τσιάνο. Μετά δούλεψα στο Φεστιβάλ Αθηνών, μετά επαναλάβαμε τα «Άγρια Αγόρια ΙΙ» του Σάκη Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και τώρα το «Νιου Γουόρλντ». Έχω δει το θέατρο από όλες τις μεριές, και δουλειά σε μεγάλη παραγωγή αλλά και δουλειά ομάδας και συμμετοχή σε φεστιβάλ και σε δική μας παραγωγή όπως είναι η τωρινή δουλειά με την ομάδα «Ubuntu». Έχω δουλέψει πολλά χρόνια ταξιθεσία στο «Φεστιβάλ Αθηνών» και στην «Ελληνική Θεαμάτων» οπότε έχω δει και το backstage. Η πορεία μου μέχρι τώρα είχε πολλά διαφορετικά πράγματα και πολύ ενδιαφέρον.
Ποιά στοιχεία πιστεύεις ότι πρέπει να έχει ένας νέος ηθοποιός προκειμένου να ξεχωρίσει; Γενικά πιστεύω ότι πρέπει να το λέει η καρδούλα του να το κάνει αυτό το πράγμα, ειδικά στους καιρούς που ζούμε. Πέρα από την θέληση πρέπει να έχει μέσα του ένα διαρκές «ναι». Είτε δουλεύει σε μια παράσταση που όλα θα περνάνε από τα χέρια του είτε δουλεύει σε μια μεγάλη παραγωγή, να είναι διαθέσιμος να τρέξει για την παράσταση που κάνει.
Τι είναι για σένα καλός σκηνοθέτης; Είναι αυτός που ξέρει τι θέλει να πει με την παράσταση του. Καλός σκηνοθέτης είναι ο έξυπνος σκηνοθέτης δηλαδή αυτός που δεν είναι κολλημένος στην άποψη που έχει χτίσει στο μυαλό του για την παράσταση αλλά μπορεί να αντιληφθεί τις ιδιαιτερότητες του κάθε ηθοποιού ή ομάδας με την οποία συνεργάζεται. Μπορεί να πει ο σκηνοθέτης στον ηθοποιό να κάνει ένα συγκεκριμένο πράγμα αλλά ο ηθοποιός να το παρουσιάσει κάπως αλλιώς μέσα από το δικό του πρίσμα. Γενικά να έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο γίνονται τα πράγματα. Δηλαδή όταν βλέπω μια παράσταση να λέω ότι η συγκεκριμένη παράσταση μόνο έτσι μπορούσε να γίνει. Τι είδους παραστάσεις σου αρέσουν; Υπάρχουν κάποιοι σκηνοθέτες και ομάδες που τους παρακολουθώ πιστά. Για πολλά χρόνια παρακολουθούσα ανελλιπώς τις δουλειές του Θωμά Μοσχόπουλου και εξακολουθώ ακόμα. Επίσης μου αρέσει πολύ ο Βασίλης Μαυρογεωργίου. Τώρα τελευταία έχω «ανακαλύψει» τον Νίκο Μαστοράκη όπως μου αρέσει πολύ και η Κατερίνα Ευαγγελάτου. Επίσης μου αρέσει η Κιτσοπούλου για το αυστηρά προσωπικό της στυλ, έχει θέση στα πράγματα, αισθητική και πολιτική, πιστεύω ότι όντως το θέατρο για εκείνη μπορεί να είναι μόνο έτσι. Αγαπημένα είδη δεν έχω, μου αρέσει να βλέπω τα πάντα. Σε έργα μου αρέσει ο Μπρεχτ που τον μελετάω τώρα τελευταία, ο Τσέχωφ επίσης. Τον Μαυρογεωργίου για παράδειγμα τον θεωρώ μεγάλο συγγραφέα στο είδος του.
Κάνεις θεατρικά όνειρα; Ονειρεύεσαι έργα ή ρόλους; Με ενδιαφέρουν περισσότερο οι συνεργασίες από ότι συγκεκριμένοι ρόλοι ή έργα. Γενικότερα θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω Σαίξπηρ, μου αρέσουν πολύ οι υπηρέτες στα έργα του, επίσης θα ήθελα να παίξω σε αρχαίο δράμα με οποιοδήποτε τρόπο και μέθοδο.
Αν δεν ήσουν ηθοποιός, υπάρχει κάποιο επάγγελμα με το οποίο θα ένιωθες εξίσου δημιουργικός; Όχι για να σου πω την αλήθεια. Είμαι τελειόφοιτος της Νομικής αλλά δεν νομίζω ότι αυτή την θέληση και την αφοσίωση που δείχνω σε αυτό το επάγγελμα , δεν θα την έδειχνα αν ήμουν σε κάποιο άλλο. Θα μπορούσα να υπηρετήσω το θέατρο από οποιαδήποτε σκοπιά, με ενδιαφέρει κάποια στιγμή αργότερα η σκηνοθεσία, επίσης γράφω δικά μου κείμενα αλλά όχι συγγραφή ολόκληρου θεατρικού για την ώρα, το θεωρώ κάτι πάρα πολύ δύσκολο.
Ποιο θεωρείς ότι είναι υποκριτικά το δυνατό σου σημείο; Όταν ξεκίνησα στο «Αλλαγών» είχα μια άνεση στον αυτοσχεδιασμό, μια αντανακλαστικότητα στα πράγματα, όταν πέρασα στην σχολή άρχισα να γίνομαι πιο πολύ του συστήματος, πιο εγκεφαλικός, με πιο πολύ οργάνωση. Στα πρώτα χρόνια στην σχολή μέτραγα ακόμα τα πράγματα, μπορεί να πίστευα κάτι άλλο για τον εαυτό μου το οποίο μπορεί να μην ίσχυε. Ένιωθα ότι στην σχολή έχανα τον αυθορμητισμό μου σε σχέση με το πώς ένιωθα στο «Αλλαγών» και στο τρίτο έτος πια μου είπε ο καθηγητής μου στον κινηματογράφο, Πέτρος Σεβαστίκογλου ότι μπορεί να χρειαζόταν να χάσω τον αυθορμητισμό μου για να βρω άλλο τρόπο. Και τώρα να πρέπει να το συγκεράσω όλο αυτό. Τι θεωρείς σωστό και τι λάθος πάνω στην σκηνή; Δεν μου αρέσει το παίξιμο με την έννοια του καμώνομαι κάτι, να είναι δηλαδή κάτι κλειστό κάτι χωρίς επικοινωνία, γενικότερα δεν μπορώ το θέατρο της «μονάδας». Μου αρέσει η επικοινωνία πάνω στην σκηνή, η ευελιξία και τα καλά αντανακλαστικά. Για παράδειγμα όταν κάποιος ηθοποιός βλέπει ότι το κοινό σε μια κωμωδία γελάει με τις ατάκες του να μην το τραβάει, να μην προσθέτει ατάκες για να θηρεύσει ακόμα περισσότερο το γέλιο του κοινού, να μην ξεπουλιέται δηλαδή το όλο πράγμα. Επίσης μου αρέσει όταν αντιλαμβάνεται ο ηθοποιός ότι πέφτει ο ρυθμός της παράστασης, να τον αλλάζει. Γενικά εκτιμώ την καλή αντίληψη. Μου αρέσουν οι ηθοποιοί που έχουν το έργο πάνω από όλα.
Ποιοι είναι οι επαγγελματικοί σου στόχοι; Μου αρέσει πολύ η σκηνοθεσία, θέλω να το κάνω επισταμένα, να έκανα ένα μεταπτυχιακό στην σκηνοθεσία στο εξωτερικό και μετά να ασχοληθώ. Δεν θέλω να γίνω ακόμα ένας ηθοποιός που μεταπήδησε σε σκηνοθέτη. Υπάρχει πολύ μεγάλη φαντασία στους Έλληνες σκηνοθέτες αλλά υπάρχει πρόβλημα στην επικοινωνία, στο πώς δηλαδή θα γίνει αυτό, στους τρόπους και στα κλειδιά που πρέπει να δώσεις στον ηθοποιό.
Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία στην Ελλάδα; Θεωρώ ότι έχουμε υπερπληθώρα σχολών και δεν είναι όλες καλές. Έχω δει πτυχιακές εξετάσεις φίλων από διάφορες σχολές και δεν ήταν δυστυχώς καλές, σε σημείο που εκμεταλλεύονται νομίζω τα παιδιά, γιατί οι ιδιωτικές δραματικές σχολές στην Αθήνα είναι πολύ ακριβές. Εξαιρώντας το Εθνικό και το Ωδείο Αθηνών, νομίζω ότι από τις ιδιωτικές ζήτημα είναι να γίνεται καλή δουλειά στις τρεις από τις δεκατέσσερις που είναι συνολικά οι ιδιωτικές δραματικές σχολές στην Αθήνα. Κάνουν δουλειά επιπέδου σουπερ μάρκετ, διαφημίζουν ένα επιτελείο καθηγητών που απαρτίζεται από 25 άτομα και στο τέλος κάνουν μάθημα μόνο οι 3 κτλ. Επίσης πρέπει να διευθετηθεί με κάποιον τρόπο το θέμα με τις εισαγωγικές του Υπουργείου Πολιτισμού, το τι ζητείται στις εξετάσεις, πώς περνάει κάποιος από τις εξετάσεις. Ήμουν μπροστά σε περιστατικό όπου ζητήθηκε σε υποψήφιο στον αυτοσχεδιασμό να κάνει ότι πνίγεται ανάποδα και αναρωτιέσαι που έχει διδαχτεί η επιτροπή αυτό το θέατρο και το ζητάει. Τι πιστεύεις για το μέλλον του θεάτρου σε σχέση με την περίοδο που διανύουμε; Το μέλλον δεν το βλέπω ευοίωνο, πιστεύω ότι θα μείνουν στη δουλειά όσοι αντέξουν σ’ αυτές τις συνθήκες. Πιστεύω επίσης ότι μπορεί να χάσουμε σε επίπεδο παραγωγής, δηλαδή διάθεσης χρημάτων σε μια δουλειά αλλά θα κερδίσουμε σε επίπεδο ουσίας. Θα κάνουμε πράγματα πιο εύστοχα και ουσιαστικά που θα προκύπτουν από τις πραγματικές ανάγκες που έχουμε και τα πράγματα που θέλουμε πραγματικά να πούμε μέσα από το θέατρο.
Τι πιστεύεις για το μέλλον των θεατρικών ομάδων; Είναι κάτι το αναγκαίο. Δεν είναι εύκολο να μπεις σε ομάδα σκηνοθετών αν και το θεωρώ πολύ ωραίο αυτό που έκανε ο Μοσχόπουλος που ίδρυσε ομάδα. Δεν γίνεται διαφορετικά γιατί δεν υπάρχει η έννοια του μεγάλου σκηνοθέτη με τις τρεις-τέσσερις παραγωγές τον χρόνο. Δεν γίνονται τόσες ακροάσεις πια οπότε η ομάδα είναι ένας δρόμος, μια λύση. Πιστεύω ότι έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στο θέατρο, χωρίς συμβάσεις, οικονομικά έχουν πέσει πολύ τα πράγματα. Μόνο το θέατρο ομάδας έχει μέλλον πια στην Ελλάδα. Το θεωρώ πολύ συγκινητικό που βρέθηκα πάλι με τους συμμαθητές μου και κάνουμε θέατρο μαζί.
Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια; Πέρα από το «Νιου Γουόρλντ» κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου», θέλουμε να επαναλάβουμε τα «Άγρια Αγόρια» γιατί νιώθουμε ότι ο κύκλος δεν έχει κλείσει ακόμα γι’ αυτή την παράσταση. Είμαι παράλληλα με μια ομάδα του Βασίλη Μαυρογεωργίου όπου ασχολούμαστε με δύο έργα του Σαίξπηρ, τον «Ιούλιο Καίσαρα» και τον «Αντώνιο και Κλεοπάτρα» όπου θα παρουσιαστούν σκηνικά από κοινού, πιο ελεύθερα και πιο πειραματικά. Θα είναι μια παράσταση με αφορμή το έργο, αυτή η δουλειά και θα γίνει κατά τον Μάιο.
|