Κωνσταντίνος Μπίμπης

Το θέατρο για μένα είναι ένα ιερό παιχνίδι. Είναι μια θρησκευτική μυσταγωγία η οποία διεξάγεται από παλιάτσους που στέκονται με τις ψυχές τους ορθάνοιχτες μπροστά στο κοινό και το προσκαλούν σ' ένα τρελό παιχνίδι.

Τελειόφοιτος  στο τμήμα της Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών στον τομέα της Νεοελληνικής Φιλολογίας και πτυχιούχος της  δραματικής σχολής του «Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν» συμμετείχε επίσης για τέσσερα συνεχή χρόνια στο σεμινάριο υποκριτικής βασισμένο στο «Σύστημα» του Stanislavski και τη «Μέθοδο» του Actors Studio με τον Ανδρέα Μανωλικάκη,  προέδρο του τμήματος μεταπτυχιακών σπουδών του Actors Studio MFA (Master of Fine Arts) στο Pace University της Νέας Υόρκης και στο σεμινάριο υποκριτικής και αυτοσχεδιασμού με τον Βασίλη Ανδρέου πάνω στις ψυχοσωματικές δράσεις και στην τεχνική του μονολόγου. Συμμετείχε στις παραστάσεις: «Σήμα Κινδύνου» του Αντώνη Σαμαράκη σε σκηνοθεσία Άγγελου Αντωνόπουλου στο «Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν», στην εμπνευσμένη από τα έργα του EdgarAllanPoeperformance «Όταν έρχεται η νύχτα» σε σκηνοθεσία MarleneKaminsky, στο «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, στην μουσικοθεατρική παράσταση «See you soon.. at the end» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Φωτιάδη και μουσική επιμέλεια Πλάτωνος Ανδριτσάκη, στη παιδική μουσικοθεατρική παράσταση « Μια χώρα Μουσική» σε σκηνοθεσία Μαρίας Γιαννούλη, στις «Γέφυρες» σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη και του θεατρικού πυρήνα «Sui Generis», στο «Υuppi Du» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Φωτιάδη. Σκηνοθέτησε μαζί με τους Κώστα Γάκη και Αθηνά Μουστάκα την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2» στην οποία τον απόλαυσα κι ως ηθοποιό.

Για ποιους λόγους θέλεις να κάνεις θέατρο;

Ο βασικός λόγος που ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο είναι μια ανυπόταχτη ανάγκη για έκφραση που την είχα από πάντα. Έκτοτε γεννήθηκαν όπως ήταν φυσικό κι άλλες ανάγκες κι άλλες σκέψεις για τους λόγους που ασχολούμαι με το θέατρο αλλά ακόμα πασχίζουν να πάρουν μια ειλικρινή και συνειδητή μορφή μέσα μου.

Τι πιστεύεις ότι ωθεί με τόση ένταση τον Ρωμαίο προς την Ιουλιέτα και τι είναι αυτό που ακατανίκητα τον οδηγεί στο «Μαζί ή νεκρός»;

Τον οδηγεί ο πανίσχυρος, ανελέητος, ακραίος έρωτας του για την Ιουλιέτα. Ο ουσιαστικός, ο βαθύς έρωτας εξυψώνει τη θνητή φύση του ανθρώπου ενώ ταυτόχρονα απελευθερώνει βίαια, όλα του τα ένστικτα .Ο έρωτας φλερτάρει από τη φύση του με το θάνατο. Τίποτα δε μοιάζει αρκετά δυνατό για να σταθεί εμπόδιο στους χείμαρρους ζωής που ξεπηδούν απ’ τα μάτια δυο ερωτευμένων ούτε καν ο θάνατος.

Πως νομίζεις και αντιλαμβάνεσαι πως ανταποκρίνεται το κοινό σε μια τέτοια ιστορία και ποιοι θα ήταν κατά τη γνώμη σου οι αντίστοιχοι ήρωες του «σήμερα»;

Η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας ειναι μια ιστορία διαχρονική και οικουμενική καθώς έχει δομηθεί με αρχέτυπα. Τα κλασικά έργα όπως οι τραγωδίες αλλά και ολα τα έργα της «παράδοσης» εμπεριέχουν κάτι εξαιρετικά βαθύ σε σχέση με την ανθρώπινη ύπαρξη. Θεωρώ ότι το κοινό παρακολουθώντας αυτά τα έργα συνδέεται μ’ αυτά σ’ ένα επίπεδο όχι διανοητικό μα οργανικό και κυρίως ψυχικό. Όλοι οι χαρακτήρες του έργου είναι γνώριμοι άνθρωποι που όλοι συναντάμε στο δικό μας οικογενειακό περιβάλλον και στων φίλων μας αλλά και στο δρόμο, στο μετρό…

Τι είδους γοητεία ασκούν πάνω σου τα φαντάσματα;
Είμαι απ' αυτούς τους ανθρώπους που τους γοητεύει πολύ το παρελθόν. Διαβάζω βιβλία φαντασμάτων, ακούω μουσική φαντασμάτων, συγκλονίστηκα το καλοκαίρι στο Λούβρο απ' την ζωγραφική και την γλυπτική φαντασμάτων. Με γοητεύουν ωστόσο και τα άλλα φαντάσματα, τα προσωπικά μου φαντάσματα, οι άνθρωποι που έχασα είτε λόγω θανάτου είτε λόγω ζωής, κάποιες βαθιά χαραγμένες αναμνήσεις, κάποιες άλλες πολύ καλά κρυμμένες, οι πληγές κι οι χαρές του παρελθόντος. Αυτά τα τελευταία φαντάσματα μάλιστα τα επισκέπτομαι και μ’ επισκέπτονται κάθε φορά που καταπιάνομαι μ' ένα κείμενο.

Τι πιστεύεις για τους σύγχρονους κώδικες επικοινωνίας;
Με τον τρόπο που έχουν δομηθεί οι σύγχρονες κοινωνίες η «επικοινωνία» με την ευρεία έννοια έχει δεχτεί ένα πολύ σοβαρό πλήγμα. Ο άνθρωπος πρέπει πια να αγωνιστεί για να επικοινωνήσει με τον συνάνθρωπο του. Ο τρόπος που λειτουργεί ο παγκόσμιος πολιτικός και οικονομικός μηχανισμός τις τελευταίες δεκαετίες έχει προκαλέσει σύγχυση στην ανθρώπινη ύπαρξη, οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους, είναι ανασφαλείς και καχύποπτοι και λειτουργούν κυρίως ως μονάδες. Το θέατρο οφείλει στους καιρούς μας, κατά τη γνώμη μου, παρατηρώντας αυτή τη σύγχυση που επικρατεί, να έχει ως βασικό του στόχο να επικοινωνήσει με το σύνολο του κοινού και να μην αναλώνεται σε επιδείξεις κενής αισθητικής αρτιότητάς και σε θεάματα που αφορούν μια θεατρική ελίτ που ούτως η άλλως στην Ελλάδα δεν υπάρχει και δεν δύναται να στηρίξει ουσιαστικά τέτοιου είδους θεάματα.

Τι σημαίνει το θέατρο για σένα;
Το θέατρο για μένα είναι ένα ιερό παιχνίδι. Είναι μια θρησκευτική μυσταγωγία η οποία διεξάγεται από παλιάτσους που στέκονται με τις ψυχές τους ορθάνοιχτες μπροστά στο κοινό και το προσκαλούν σ' ένα τρελό παιχνίδι. Όσο συνεχίζω να είμαι μέρος αυτού του παιχνιδιού θα αισθάνομαι ευγνώμων.

Τι πιστεύεις για την οικονομική κρίση που ίσως να μην είναι και μόνο οικονομική;

Τα παγκόσμια συμφέροντα από τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα όλο και πιο ξεδιάντροπα καθοδηγούν και πατρονάρουν τις κυβερνήσεις των κρατών. Μετά την μανία του άκρατου καταναλωτισμού και την «αβρόχοις ποσί» επιδίωξη της ευμάρειας, το χαρτί που αποφάσισαν ή αναγκάστηκαν να παίξουν ήταν η εξαθλίωση. Ο άγριος καπιταλισμός είναι αυτό που βιώνουμε τώρα, έτσι όπως διαμορφώθηκε μετά το άνοιγμα των αγορών, όταν το χρηματιστήριο άρχισε να αποκαλύπτει τα σαθρά του θεμέλια και να καταρρέει σε σημεία. Ωστόσο οι ρίζες του συστήματος καθ' αυτού, πατάνε γερά και με αδιάκοπους άλλοτε υπόγειους και άλλοτε εξόφθαλμους χειρισμούς, τα καταφέρνει πάλι σιγά σιγά να ορθοποδήσει πάνω στις πλάτες του ανθρώπου που οδηγείται στην απόγνωση, στη μιζέρια, στην αυτολύπηση. Κατά τη γνώμη μου ο άνθρωπος δεν πρέπει να λιποψυχά παρ' όλες τις πιέσεις που αισθάνεται, πρέπει να βρίσκει μέσα του τη δύναμη και να αντιστέκεται σθεναρά σε οτιδήποτε τον υποδουλώνει και τον εγκλωβίζει, ξεκινώντας βέβαια από τα βάθη της ψυχής του.

Πως βίωσες την συνεργασία σου με την Αθηνά Μουστάκα και με τον Κώστα Γάκη;

Ο Κώστας είναι ο πρώτος άνθρωπος που συνεργάστηκα αφότου αποφοίτησα απ’ το Θέατρο Τέχνης. Με γοήτευσαν αμέσως οι κώδικες που χρησιμοποιεί, η αισθητική του αλλά και η φιλοσοφία με την οποία αντιμετωπίζει το θέατρο και την τέχνη του ηθοποιού. Έκτοτε δουλεύουμε συνέχεια μαζί και αισθάνομαι πως δεν έχω σταματήσει να μαθαίνω και να εξελίσσομαι. Με δίδαξε πολλά πράγματα κι ακόμη κάθε πρόβα μαζί του, και όταν σκηνοθετούσαμε μαζί το έργο στον Θ.Ο.Κ. αλλά κι όταν με σκηνοθετεί, είναι αποκαλυπτική και δημιουργική. Ο Κώστας με έφερε σε επαφή  με την Αθηνά με σκοπό τη δημιουργία αυτής της παράστασης και ριχτήκαμε αμέσως στη δουλειά με τρέλα και πάθος. Γνωριστήκαμε μέσα από αυτή τη δουλειά, συνεργαστήκαμε υπέροχα και δημιουργήθηκε μια βαθιά καλλιτεχνική και ανθρώπινη αγάπη μεταξύ μας. Είναι δυο εξαιρετικοί καλλιτέχνες με τους οποίους πλέον αισθάνομαι ομάδα και ευελπιστώ να δουλεύουμε πολύ καιρό μαζί και σκληρά για τα «πιστεύω» και την τέχνη μας.

Σε τι βαθμό νομίζεις ότι ο αυτοσχεδιασμός ενισχύει ποιοτικά αλλά και αισθητικά μια παράσταση;
Ο αυτοσχεδιασμός είναι κατ' αρχάς μια απολύτως απαραίτητη διαδικασία κατά τη διάρκεια των προβών. Πρέπει να υπάρχει ελευθερία, συνεχόμενη έρευνα και νέες προτάσεις πάνω στο κείμενο πριν τα πράγματα αρχίσουν να παίρνουν την τελική τους μορφή και να γίνονται πιο συγκεκριμένα. Όταν πια τα πλαίσια καθοριστούν, αποφασιστούν κι η παράσταση ανέβει, ο άκρατος αυτοσχεδιασμός μπορεί πολύ εύκολα να φέρει την καταστροφή ενώ μετρημένες αυτοσχεδιαστικές στιγμές μπορούν να κάνουν το θέαμα ν' ανθίσει και εκπλήσσουν δημιουργικά τον ηθοποιό και το κοινό.

Ποιοι υπήρξαν για σένα οι σπουδαίοι σου δάσκαλοι;

Θεωρώ τον μεγαλύτερο δάσκαλο μου τον Ανδρέα Μανωλικάκη. Παρακολούθησα για πρώτη φορά το καλοκαιρινό του σεμινάριο πριν μπω στη δραματική σχολή «Θεάτρου Τέχνης» κι ενθουσιάστηκα από την μέθοδο που είχε να προτείνει. Το έχω παρακολουθήσει συνολικά τέσσερις φορές και κάθε φορά είχε κάτι να προσθέσει σε σχέση με την κατανόηση αυτής της αξιοθαύμαστης τεχνικής. Με έχει εφοδιάζει με τις βάσεις μιας συγκεκριμένης μεθόδου και τα εργαλεία που χρειάζομαι για να βρίσκω τα πατήματα μου σ’ όλες τις εκφάνσεις της υποκριτικής τέχνης και σ’ όλες τις συνθήκες σκηνοθεσίας, αισθητικής, κειμένου κλπ.. Κατα τη διάρκεια της φοίτησης μου στο «Θέατρο Τέχνης» είχα τη τύχει να μαθητεύσω κοντά σε εξαίρετους ανθρώπους και καλλιτέχνες όπως η Κάτια Γέρου, η Μάνια Παπαδημητρίου, η Πέπη Οικονομοπούλου, η Μαριάννα Κάλμπαρη κ.α. Τα τελευταία 2 χρόνια όπως είπα και παραπάνω, ο Κώστας Γάκης αποτελεί τον βασικό μου δάσκαλο και συνεχίζει να διευρύνει το πεδίο της τεχνικής και της γνώσης μου.

Πως βιώνεις τη σχέση σου με το κοινό όσον αφορά και την αρνητική και την θετική της πλευρά;

Θεωρώ πως η σχέση μου με το κοινό είναι μια δυναμική σχέση την οποία εξ' ορισμού αντιλαμβάνομαι ως μια σχέση που δεν μπορεί να έχει αρνητική πλευρά. Είναι μια δυναμική σχέση, μια συνεχόμενη αγωνιώδης διεκδίκηση για ουσιαστική επικοινωνία και σύνδεση. Μια προσπάθεια έκθεσης και ανταλλαγής συναισθημάτων και ανθρωπιάς. Άλλοτε νιώθω πανίσχυρος ήρωας μπροστά στο κοινό άλλοτε νιώθω ένας ανεπαρκής θλιβερός κλόουν. Και τα δυο είναι ανθρώπινα και καθαρά και -νομίζω- εξελίσσουν την τέχνη του θεάτρου όταν επικοινωνούνται κι απευθύνονται με ταπεινότητα και θάρρος σ’ ολόκληρο το κοινό.

Ποια είναι η γνώμη σου για τις θεατρικές ομάδες και ποια για τους πολιτιστικούς φορείς στη χώρα μας;

Βρισκόμαστε σε μια χώρα με υπεράριθμες δραματικές σχολές, υπεράριθμους χώρους που φιλοξενούν παραστάσεις και υπεράριθμες πρεμιέρες κάθε χρόνο χωρίς να έχουμε το ανάλογο κοινό για να υποστηριχθούν όλα αυτά και να είναι βιώσιμα. Σαν έθνος έχουμε σ’ όλα μας μια υπερβολή. Μέσα στη ραγδαία αύξηση του αριθμού των θεατρικών ομάδων τα τελευταία χρόνια υπάρχουν λαμπρά δείγματα καλόγουστου και ζωντανού θεάτρου αλλά και πολλά δείγματα ομάδων χωρίς ουσιαστικό όραμα και πρόταση, που αποτελούνται από νέα παιδιά τα οποία θέλουν να διδάξουν πριν διδαχθούν.

Όσον αφορά στους πολιτιστικούς φορείς αυτής της χώρας μπορεί κανείς να πει πάρα πολλά. Τόσα χρόνια ο παρασκηνιακός τρόπος που λειτουργούν όλα τα πράγματα που έχουν να κάνουν με τον κρατικό μηχανισμό και το δημόσιο χρήμα αυτής της χώρας, έχει οδηγήσει στη δημιουργία πελατειακών σχέσεων και σε μια γενικότερη λογική διαφθοράς και ηλιθιότητας που καθόλου δεν έχουν να κάνουν με την τέχνη. Η οικονομική κρίση επέφερε χάος σε αρκετούς από αυτούς τους φορείς με αποτέλεσμα τρομερές συνέπειες στο επάγγελμα του ηθοποιού. Ωστόσο ευελπιστώ πως όταν αυτοί οι φορείς ανασυνταχθούν, θα έχουν ως ζωτικής σημασίας στόχο, τη στήριξη και την προώθηση νέων καλλιτεχνών με αποκλειστικό κριτήριο την ουσία της καλλιτεχνικής τους πρότασης.