Αθηνά Μουστάκα   

Επειδή πιστεύω ότι τα όνειρα εκδικούνται αποφάσισα να τα πραγματοποιήσω πριν με εκδικηθούν…

Απόφοιτος του Παντείου Πανεπιστημίου στο τμήμα επικοινωνίας και Μέσων Πολιτισμού αλλά και τριτοετής φοιτήτρια στην δραματική σχολή «Νεοελληνικό θέατρο του Γιώργου Αρμένη» η νεαρότατη ηθοποιός με εξέπληξε με τις υποκριτικές και κινησιολογικές της ικανότητες. Με σπουδές μπαλέτου, σεμινάρια και γνώση της νοηματικής γλώσσας, έχει ως τώρα συμμετάσχει στην παράσταση «Γέφυρες» στο BIOS με την θεατρική ομάδα «SUIGENERIS» της οποίας είναι μέλος και σε αναλόγιο στο ισπανικό έργο «Ξεκινήστε την επανάσταση με μένα» στο 4^ο Φόρουμ Σύγχρονης Δραματουργίας με αφορμή το σύγχρονο θέατρο στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Φέτος την είδα στην παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέττα για 2» σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη, δικής της και Κωνσταντίνου Μπιμπή στο θέατρο «104».

Μια πρόβα που είναι συγχρόνως και δημιουργική διαδικασία όσον αφορά το στήσιμο της παράστασης: Ποιες δυσκολίες αλλά και ποια πλεονεκτήματα παρουσιάζει;

Δυσκολία μιας πρόβας είναι να συλλάβεις τη ψυχή του κάθε έργου και να το μεταδώσεις στο θεατή. Αυτό επιτυγχάνεται καλύτερα αν καταφέρεις να ξεπεράσεις  τα στεγανά και τις ευκολίες σου. Να καταφέρεις να μην υποπέσεις πάλι στη μανιέρα σου και να βρεις άλλους δρόμους να δημιουργήσεις. Αν το πετύχεις είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα.

Ποιο ήταν το κυρίαρχο ερέθισμά σου για να ασχοληθείς με το θέατρο;

Και οι δύο γονείς μου ήταν φιλότεχνοι. Από μικρή ο πατέρας μου με έβαζε να βλέπω ταινίες μιούζικαλ και με πήγαινε στο θέατρο. Έτσι  οι προτιμήσεις μου άρχισαν να διαμορφώνονται σύμφωνα με τα πρότυπα μου. Για μένα πάντα η οποιαδήποτε μορφή τέχνης είτε ήταν μουσική, είτε ήταν χορός, είτε ζωγραφική ήταν μια έκφραση, μια διέξοδος, μια παρηγοριά. Μεγαλώνοντας  όμως η μητέρα μου θέλησε να με αποτρέψει από το να ακολουθήσω το επάγγελμα του ηθοποιού γιατί ήξερε τις δυσκολίες που υπάρχουν. Έτσι ασυνείδητα βγήκε από το μυαλό μου. Στράφηκα προς άλλα πράγματα. Πέρασα στο πανεπιστήμιο, το τελείωσα και έπιασα δουλειά σε μια εταιρία. Εκεί κατάλαβα ότι δεν μου ταίριαζε καθόλου  αυτός ο τρόπος ζωής. Κάθε μέρα σκεφτόμουν πως θα ήταν αν είχα επιλέξει να δώσω σε κάποια δραματική σχολή.  Δύο χρόνια αργότερα η εταιρία έκλεισε και έτσι αποφάσισα να τολμήσω να ξεκινήσω μαθήματα υποκριτικής σε μια δραματική σχολή.  Τελικά συνειδητοποίησα ότι όπως και τότε –μικρή- έτσι και τώρα είναι για μένα μια πνοή. Πέρα από αυτό όμως τυχαία είχα δει μια παράσταση του Κώστα (Γάκη) τον «Διχοτομημένο υποκόμη». Με είχε εκπλήξει τόσο ευχάριστα ώστε  όταν επέστρεψα στο σπίτι και η μητέρα μου με ρώτησε πως μου φάνηκε, της είπα πολύ αυθόρμητα ότι τέτοια ηθοποιός θα ήθελα να ήμουν. Αυτό λοιπόν ήταν ένα από τα ερεθίσματα μου να ασχοληθώ με την υποκριτική. Και επειδή πιστεύω ότι τα όνειρα εκδικούνται αποφάσισα να τα πραγματοποιήσω πριν αυτά με εκδικηθούν.

Όταν μια παράσταση έρχεται σε επαφή με το κοινό πολλά αλλάζουν. Πως το βίωσες εσύ και πως εξελίσσεται;

Είναι μεγάλο στοίχημα για έναν δημιουργό, ηθοποιό, σκηνοθέτη, να πετύχει το σκοπό του. Πολλές φορές άλλο θέλεις να πεις κι αλλιώς το εκλαμβάνει το κοινό.  Συνήθως μια παράσταση δεν τελειώνει στην πρεμιέρα. Το αντίθετο θα έλεγα, από εκεί ξεκινάει και παράσταση με τη παράσταση, ζυμώνεται. Έτσι αρκετές φορές χρειάζεται αφού γίνει η πρώτη επαφή με το κοινό να προσαρμοστούν, να αλλαχτούν κάποια πράγματα προκειμένου να φτάσεις στο τελικό στόχο. Αυτό συνέβη και με την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2». Χρειάστηκε να κόψουμε από την αρχική της μορφή ένα εικοσάλεπτο, να αντικαταστήσουμε κάποιες σκηνές με κάποιες άλλες προκειμένου να γίνει πιο κατανοητή και να αποκτήσει καλύτερο ρυθμό. O κάθε δημιουργός θα πρέπει να αφουγκράζεται το κοινό. Είναι μια συνεχόμενη διαδικασία προσέγγισης και κατανόησης του έργου προκειμένου να φτάσει στα μάτια του κοινού κάτι ολοκληρωμένο.

Γιατί «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»  μια ιστορία σίγουρα διαχρονική αλλά και πολυειδωμένη;

Αυτό ομολογουμένως δεν ήταν δική μου επιλογή αλλά του Κώστα (Γάκη). Εκείνος το είχε από καιρό στο μυαλό του, μέχρι που μας το πρότεινε. Το βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον και το έργο αλλά και το εγχείρημα «2». Ανεξάρτητα όμως απ’ αυτό, ήταν ένα από τα αγαπημένα μου έργα.

Με ποιο τρόπο το θέατρο επηρεάζει το κοινό και με ποιο τρόπο εξελίσσει τους δημιουργούς του;

Το κοινό επηρεάζεται δύσκολα. Εάν καταφέρεις να το συγκινήσεις και να ταυτιστεί μαζί σου, εάν καταφέρεις να  τέρψεις την ψυχή του, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία και την έρευνα που κάνει ο ηθοποιός για να το πετύχει, εξελίσσεται.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου δραματουργοί;

Με συγκινεί πολύ ο ποιητικός λόγος, οπότε σίγουρα ο Σαίξπηρ είναι ένας. Ο Γεώργιος Χορτάτης ο Βιτσέντζος Κορνάρος και φυσικά οι ποιητές του αρχαίου ελληνικού θεάτρου επίσης. Από τη σύγχρονη δραματουργία  μου αρέσουν πολύ ο Ευγένιος Ιονέσκο, ο Ερρίκος Ίψεν, ο Τέννεσι Ουίλιαμς, ο Δημήτρης Δημητριάδης.

Μίλησέ μου για τους δασκάλους που καθόρισαν ως τώρα τις αισθητικές κατευθύνσεις σου αλλά και την θέση σου απέναντι στην τέχνη του θεάτρου;

Σίγουρα ένας απ’ αυτούς  ήταν ο Κώστας (Γάκης).  Η γενναιοδωρία  του,  η δοτικότητά του, η φαντασία του,  η μουσική του,  η αφοσίωσή του στη τέχνη και  η διαύγειά του είναι μερικά από τα πράγματα που με έκαναν να εμπνευστώ και να αγαπήσω ακόμα πιο πολύ το θέατρο. Με δίδαξε αυτό που απαιτείται να είναι ένας ηθοποιός: Στρατιώτης.  Δεν χωράνε δικαιολογίες παρά μόνο διαθεσιμότητα. Σίγουρα είναι ο θεατρικός μου πατέρας καθότι ήταν από τους πρώτους δασκάλους που μου δίδαξαν το θέατρο οπότε με διαμόρφωσε και με επηρέασε σε μεγάλο βαθμό. 

Επίσης ο Δημήτρης Μαυρίκιος ήταν ένας από τους δασκάλους μου, που μου έδωσε πολλά εφόδια με τη σκηνοθετική του ματιά και πείρα.   

Ο Τάκης Τζαμαριάς ακόμα ήταν ένας από τους δασκάλους μου, από τους οποίους κέρδισα πολλά. Η επιμονή του στην έρευνα του κειμένου και στην ανάλυση της κάθε φράσης διεύρυνε πολύ το πνεύμα μου και την ικανότητα μου σαν ηθοποιού.

Ποια είναι τα συναισθήματα κι οι σκέψεις που σε διακατέχουν λίγο πριν βρεθείς αντιμέτωπη με το κοινό για να ξεκινήσει η παράσταση;

Πάντα σκέφτομαι ότι δεν θέλω να απογοητεύσω τους ανθρώπους που ήρθαν να περάσουν όμορφα οπότε δύο απ’ τα συναισθήματα που με διακατέχουν είναι το άγχος και η αμηχανία. Όσες φορές και να έχεις παίξει την παράσταση υπάρχει αυτό έστω και σε μικρότερο βαθμό. Παρόλα αυτά προσπαθώ να διοχετεύσω μέσα μου θετική  ενέργεια, κάνοντας όμορφες σκέψεις. Σε κάθε παράσταση κάνουμε με τον Κωνσταντίνο (Μπιμπή) ένα «αντίκρισμα», προκειμένου να φορτιζόμαστε συναισθηματικά.

Τι σημαίνει για σένα ένα φάντασμα;

Φάντασμα για μένα είναι ένα απωθημένο, κάτι που ήθελα να κάνω και δεν το έκανα, κάτι που επιθυμούσα να έχω και δεν το έχω, κάτι που είχα και το έχασα και τώρα με στοιχειώνει. Επίσης είναι μνήμες από την παιδική μου ηλικία στο σπίτι των παππούδων μου στου Ζωγράφου και στην Κύπρο.

Τι είναι για σένα ο έρωτας όταν γίνεται τόσο απόλυτος ώστε να αντιμάχεται ακόμα και τον θάνατο;

Είναι η ίδια ουσία της ζωής που παλεύει μαζί του.

Πως διαχειρίζεσαι σκηνικά το κωμικό εύρημα και πως το συγκινησιακό ξέσπασμα;

Προσπαθώ να παρασυρθώ στη δίνη και των δύο και να τα απολαύσω. Θεωρώ ότι αν το νιώσει ο ηθοποιός, θα το νιώσει κι ο θεατής.

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;

Δεν είμαι άνθρωπος που κάνει σχέδια, είμαι πιο πολύ του ενστίκτου οπότε το αφήνω λίγο στη τύχη του και όπου με πάει. Ιδανικά θα ήθελα να συνεργαστώ πάλι με τον Κώστα και τον Κωνσταντίνο που έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καλλιτεχνικής μου πορείας. Έχουμε δημιουργήσει την ομάδα μας και θα ήθελα να συνεχίσουμε να δουλεύουμε μαζί, ύστερα απ’ αυτή την πολύ όμορφη συνεργασία που είχαμε.