Μαρτίνα Δημοπούλου

Μου αρέσουν πολύ οι προκλήσεις, γιατί θεωρώ ότι όσο περισσότερες δέχεσαι, μόνο να ανέβεις επίπεδο μπορείς, και να φτάσεις πιο κοντά στο στόχο σου.

Έχοντας ερωτευτεί τις τέχνες από πολύ μικρή ηλικία, πήγε στη Ρώμη, μόλις τελείωσε το σχολείο, ολοκληρώνοντας τις σπουδές της τέσσερα χρόνια αργότερα στην Ιστορία της Τέχνης εστιάζοντας στον Κινηματογράφο. Παράλληλα συμμετείχε στην ίδρυση του διαδικτυακού περιοδικού Flow Magazine, γράφοντας για καιρό άρθρα για την Τέχνη και τον Κινηματογράφο. Στη Ρώμη, συμμετέχοντας σε φοιτητικές ταινίες μικρού μήκους, ανακάλυψε ότι τη μάγευε η όλη διαδικασία πίσω αλλά και μπροστά από την κάμερα.
Την επόμενη χρονιά, πήγε στο Royal Holloway, University of London, όπου και ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της πάνω στην Παραγωγή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα και ενώ έκανε την πρακτική της ως βοηθός παραγωγής στις ενημερωτικές και αθλητικές εκπομπές της ΕΡΤ, πέρασε στην Ανώτερη Ιδιωτική Σχολή Δραματικής Τέχνης ‘‘Βεάκη’’ και συνέχισε τα 2 επόμενα έτη στην Ανώτερη Ιδιωτική Σχολή Δραματικής Τέχνης ‘’Δήλος’’ από όπου αποφοίτησε.
Παράλληλα συμμετείχε σε διαφημιστικά και μικρού μήκους ταινίες, όπως την Ινδο-Ελληνική παραγωγή ‘’Might Be’’ της Βενετίας Ευριπιώτου και τραγουδούσε διασκευές pop rock τραγουδιών στα συγκροτήματα Flowin’ Act και Rock n’ Tales, ενώ εδώ και δύο μήνες κάνει εντατικά πρόβες με ένα καινούργιο σχήμα, με το οποίο γράφουν δικό τους υλικό και ευελπιστούν σε λίγους μήνες να το παρουσιάσουν στο κοινό. Φέτος κάνει τα πρώτα της βήματα στο θέατρο στην παράσταση «Τα Μάγια της Πεταλούδας – the Musical» με την ομάδα των αποφοίτων της σχολής «Δήλος».

Με βάση τις εμπειρίες σου από τις σπουδές σου και την επαγγελματική προϋπηρεσία στο εξωτερικό ποιες διαφορές μπορείς να διακρίνεις ανάμεσα στην καλλιτεχνική εκπαίδευση στην Ιταλία και Λονδίνο και στην Ελλάδα.

Η αλήθεια είναι ότι οι σπουδές μου και στις τρεις αυτές πόλεις είναι όντως πάνω στα καλλιτεχνικά αλλά από τελείως διαφορετικές σκοπιές. Ξεκίνησα από το θεωρητικό κομμάτι της τέχνης και συγκεκριμένα της εικαστικής και κινηματογραφικής τέχνης, συνέχισα στην Αγγλία με το πιο επιχειρηματικό κομμάτι της και τέλος αποφάσισα να καταπιαστώ πρακτικά με την τέχνη. Έχοντας δώσει ιδιαίτερη βάση στον κινηματογράφο στις προηγούμενες σπουδές μου δεν μπορώ να κάνω κάποια αντικειμενική σύγκριση επειδή στην Ελλάδα ασχολήθηκα κυρίως με το θέατρο. Αυτό που παρατήρησα όμως είναι πως στο εξωτερικό τα περισσότερα πτυχία υποκριτικής είναι από «ανώτατες» σχολές και όχι «ανώτερες» όπως στην Ελλάδα καθώς επίσης ότι στην Ρώμη και στο Λονδίνο οι φοιτητές έχουν πολύ πιο άμεση σχέση με τον κινηματογράφο. Στην Ελλάδα οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι παθιασμένοι με το θέατρο, ενώ στο εξωτερικό υπάρχει μεγαλύτερη εξοικείωση με την κάμερα.

Μίλησέ μου για την σχολή και την εκπαίδευσή σου.

Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Δεν είχα ιδέα πως λειτουργούσε το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα και επίσης δεν είχα καμία σχέση με το θέατρο. Με συνάρπαζε και συνεχίζει να με συναρπάζει περισσότερο η δουλειά μπροστά και πίσω από την κάμερα. Στις εισαγωγικές εξετάσεις ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκα σε σκηνή, μπροστά σε κόσμο που όχι μόνο θα με έβλεπε αλλά θα με ‘’έκρινε’’ κιόλας. Ξεκίνησα από τη σχολή ‘’Βεάκη’’ αλλά όταν τελείωσα το πρώτο έτος συνέχισα στη ‘’δήλος’’. Στην αρχή των σπουδών μου λοιπόν ήταν αρκετά ‘’περίεργο’’ να είμαι στη σκηνή και να με κοιτάνε από κάτω τα μάτια των συμφοιτητών μου οι οποίοι είχαν ήδη κάποια σχέση με το θέατρο. Ε, αυτό εγώ το πέρασα 2 φορές αλλάζοντας σχολή. Παρ’ όλα αυτά είναι ο τομέας τέτοιος που δεν έχει σημασία αν ξέρεις τον άλλον 1 χρόνο ή 1 μέρα. Απλά ανεβαίνεις στη σκηνή και δημιουργείται κάτι.

Πως ήταν η εμπειρία σου από τα «Μάγια της πεταλούδας», στις πρόβες και στην παράσταση;

Όχι πολύ διαφορετική από όταν δουλεύαμε το έργο στη σχολή. Ο Χρίστος Θεοδώρου που μας έκανε τη μουσική διδασκαλία και η Νικολέτα Ξεναρίου που δίδασκε κίνηση μας άφηναν αρκετά ελεύθερους στις πρόβες και σπάνια μπορούσες να διακρίνεις την ατμόσφαιρα μαθήματος. Υπήρχε από την αρχή το κλίμα πρόβας. Οπότε, όταν αρχίσαμε να κάνουμε πρόβες στο θέατρο το μόνο που ήταν διαφορετικό στην ουσία ήταν ο χώρος και κάποιες μικροαλλαγές στο έργο. Η παράσταση τώρα… Είναι η πρώτη μου εμφάνιση στο θέατρο και δεν είναι τελικά τρομακτική όπως την περίμενα. Την απολαμβάνω κάθε φορά το ίδιο και επειδή είμαστε όλοι στη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, από τη στιγμή που ξεκινάει απλά τρέχει και μέχρι να το καταλάβεις έχεις βρεθεί στην υπόκλιση.

Τι πιστεύεις για το θέατρο στην Ελλάδα σήμερα;

Υπάρχουν πολλές σκηνές και χώροι που φιλοξενούν θεατρικές ομάδες και πιστεύω πως είναι σχετικά εύκολο να προβάλλεις τη δουλειά σου στο θέατρο. Βέβαια ήμουν από τους τυχερούς που τελειώνοντας τη σχολή βρήκαν και ομάδα και θέατρο οπότε δεν ξέρω να σας πω τι δυσκολίες υπάρχουν. Το θετικό είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλές παραστάσεις και επιλογές για το κοινό. Η οικονομική κρίση ευτυχώς δεν επηρέασε την ποιότητα του θεάτρου, αλλά επηρεάζει δυστυχώς την προσέλευση του κοινού.

Τι πιστεύεις για τον τρόπο με τον οποίο ο Λόρκα διαχειρίζεται τους ανέλπιδους έρωτες;

Πιστεύω πως ο Λόρκα είχε την τάση να διαχειρίζεται με έναν ιδιαίτερο ρομαντισμό τον έρωτα γενικότερα και έχω παρατηρήσει πως υπήρχε πάντα μια πικρία στις δημιουργίες του. Οι ανέλπιδοι έρωτες φέρουν από τη φύση τους μια πικρία. Νομίζω λοιπόν πως ο Λόρκα βρήκε τον τρόπο εκφράζεται απόλυτα μέσα από αυτούς και για αυτό τους βλέπουμε πολύ συχνά στα έργα του. Μέσα από το ρομαντισμό του δίνει στους ανέλπιδους έρωτες την τραγικότητα που τους αντιστοιχεί και τους οδηγεί εκεί που αναπόφευκτα φαίνεται να οδηγούνται.

Ποια είναι τα αγαπημένα χρώματα του Λόρκα, ποια σύμβολα χρησιμοποιεί συχνά και ποια είναι η σχέση ανάμεσα στα έργα «Τα μάγια της πεταλούδας» και «Ματωμένος γάμος»;

Πιστεύω πως ο Λόρκα παίζει κυρίως με τρία χρώματα στα έργα του, το μαύρο και το κόκκινο που τα χρησιμοποιεί και για το θάνατο και για τον έρωτα, τα οποία σχεδόν πάντα ταυτίζει, και με το πράσινο που το επιλέγει συχνά σαν φόντο, τόσο συχνά που από χρώμα της ζωής, συνδεδεμένο άμεσα με τη φύση, μετατρέπεται σε θλιβερό χρώμα, και κατά συνέπεια, ενώνει τη φύση με τη θλίψη και το θάνατο. Τα σύμβολα που χρησιμοποιεί επίσης είναι, όπως και τα χρώματα, αρκετά συγκεκριμένα. Φαίνεται να επικεντρώνεται, συνολικά στο έργο του, κυρίως στα στοιχεία της φύσης συμβολίζοντας τον έρωτα, το θάνατο ή τη μοίρα για παράδειγμα. Τέλος, πιστεύω πως τα δυο αυτά έργα έχουν πολλά κοινά, όχι μόνο στον τρόπο που χρησιμοποιεί τα σύμβολα και τα χρώματα, αλλά και σε άλλους τομείς. Ειδικότερα, στον τρόπο που χειρίζεται το θέμα του θανάτου, βλέπουμε και στα δυο αυτά έργα πως ο θάνατος παρουσιάζεται με λυρισμό, όμορφος και γλυκός, όπως και τα θύματά του, ενώ είναι και η λύση που φέρνει τη λύτρωση από τον έρωτα. Ο έρωτας και ο θάνατος ταυτίζονται. Ακόμα και η έννοια της μοίρας στα έργα του συσχετίζεται άμεσα με το θάνατο. Οι πρωταγωνιστές επαναστατούν για να ακολουθήσουν τελικά τη μοίρα τους και να οδηγηθούν στο θάνατο. Θέματα όπως ο ανέλπιδος έρωτας, που αναφέρατε, η ελευθερία που αποζητούν η Νύφη και η Πεταλούδα, η καταπίεση των γυναικών είναι κοινά και στα δύο έργα όπως και η δίψα των νέων για τον έρωτα και η επιθυμία για ζωή.

Ποια αρετή θεωρείς την σημαντικότερη και ποια αμαρτία την χειρότερη;

Στα Μάγια της Πεταλούδας ο Λόρκα λέει πως «όλα στη φύση όμοια είναι». Το να το αναγνωρίζεις και να το αποδέχεσαι αυτό είναι η σημαντικότερη αρετή όπως και να το είσαι καλοπροαίρετος. Το χειρότερο που μπορεί να κάνει κάποιος άνθρωπος στον εαυτό του και αυτό να έχει αντίκτυπο στους γύρω του, είναι να χάσει το δρόμο του και το στόχο του, να φανατιστεί, να μισήσει, να παθιαστεί τόσο με κάποια ιδέα που να μην μπορεί να δει καθαρά και να οδηγηθεί έτσι σε πράξεις που με καθαρό μυαλό θα μετάνιωνε γι’ αυτές.

Ποια είναι η σχέση σου με το σώμα όσον αφορά την σκηνική εμπειρία σου;

Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη δυσκολία που έπρεπε να αντιμετωπίσω από την αρχή των σπουδών μου στην υποκριτική ήταν η σχέση μου με το σώμα μου και την κίνησή μου στη σκηνή, είτε υποδύομαι κάποιο ρόλο είτε είμαι εγώ. Μπορώ να πω με σχετική βεβαιότητα ότι έχω ξεπεράσει πολλές από τις φοβίες μου και πλέον νιώθω άνετη στη σκηνή και αυτό φαίνεται στο σώμα μου. Παρ’ όλα αυτά ο δρόμος μου είναι σίγουρα μακρύς. Μου αρέσουν πολύ οι προκλήσεις, γιατί θεωρώ ότι όσο περισσότερες δέχεσαι, μόνο να ανέβεις επίπεδο μπορείς, και να φτάσεις πιο κοντά στο στόχο σου.

Τι είναι αυτό που σε απογειώνει;

Αυτό που ήθελα από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτό που με έκανε πραγματικά χαρούμενη, ήταν να τραγουδάω. Νομίζω πως είναι το πιο απλό πράγμα που μπορεί να μου αλλάξει τα συναισθήματα και να με κάνει να χαμογελάσω.

Ποια είναι τα όνειρά σου και ποιες οι ελπίδες σου;

Όνειρό μου είναι να κάνω αυτό που αγαπώ και να μπορώ να ζω από αυτό, δηλαδή από τη μουσική και τον κινηματογράφο. Ξεκινώντας τώρα να κάνω τα πρώτα μου βήματα, ελπίζω να μη χρειαστεί ποτέ να κάνω κάτι που δε θέλω.