Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης

Όταν συνάντησε την «Ντίβα» του

Ο ηθοποιός και συγγραφέας δημιούργησε φέτος μια δραματουργία για μια γυναίκα που τα είχε όλα και τα έχασε όλα. Όταν θα επιχειρήσει να τα πάρει πίσω θα είναι πια αργά και θα της έχει απομείνει μόνο το να έρθει αντιμέτωπη με τον εαυτό της και τα λάθη της. Η Ντόρα Αυλωνίτου ενσαρκώνει την Ντίβα και σκηνοθετεί ο Κώστας Ζέκος ο οποίος υπογράφει και τη μουσική επιμέλεια. Ο Κωνσταντίνος που στην παράσταση αυτή παίζει και τον ρόλο του μαθητή της ηρωίδας εναλλάξ με τον Βαγγέλη Δουκουτσέλη, μας μιλάει για το έργο του, για την νοσταλγία και για την αγάπη του στο γράψιμο.

Μιλήστε μου για την δραματουργία σας και για τους λόγους που επιλέξατε αυτή την θεματολογία.

Η DIVA είναι η ζωή μιας γυναίκας που τα έχασε όλα. Θυμάται μόνο τις χρυσές εποχές που έζησε μεγάλες δόξες και προσπαθεί να κάνει ένα δυνατό come back πράγμα ακατόρθωτο αφού την έχουν όλοι ξεγραμμένη εκτός από τον μαθητή της που την αγαπάει ακόμα. Επιλέξαμε αυτόν το μονόλογο γιατί γράφτηκε πρόσφατα και είναι πολύ σύγχρονος. Το θέμα του θα το καταλάβει ο κόσμος όταν δει την παράσταση.

Δώστε μου ένα πορτρέτο της γυναίκας που έζησε σαν ντίβα και πεθαίνει μακριά από αυτό που αγάπησε;

Η Βερόνικα Καμπούρη είχε τα πάντα. Και φωνή και άντρα που την αγαπούσε και ευκαιρίες. Η ματαιοδοξία της όμως μαζί με την ξεροκεφαλιά και την υπεροψία της την έφτασαν σε αυτή την κατάντια.

Τι πιστεύετε για τους ανθρώπους της τέχνης που είχαν κάποτε ακμάσει και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν την παρακμή τους

Πιστεύω ότι γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τι ακριβώς τους συμβαίνει. Πως ήτανε η ζωή τους, η καλλιτεχνική τους πορεία και πως φτάσανε στο χειρότερο σημείο. Σε μεγάλο βαθμό ευθύνονται οι ίδιοι οπότε δεν μιλάνε. Ζουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και της σκηνής, ξέρουν ότι το τηλέφωνο δεν θα χτυπήσει για καμιά επαγγελματική πρόταση, είναι παραιτημένοι απ’ όλους κι από όλα.

Τι είναι για σας η νοσταλγία;

Οι όμορφες εικόνες από το παρελθόν. Αυτά που όταν τα θυμάσαι χαμογελάς και φουσκώνεις από περηφάνια. Οι στιγμές που έζησες και θα έδινες τα πάντα για να τις ξαναζήσεις έστω για μια φορά.

Πως οι επικοινωνούν οι νέες γενιές με την τρίτη ηλικία;

Με κατανόηση και σεβασμό. Δυστυχώς δεν πρόλαβα ούτε γιαγιάδες ούτε παππούδες. Είναι όμως σαν μικρά παιδιά. Δεν ζητάνε και πολλά πράγματα εκτός από παρέα. Βάρβαρη η άτιμη η μοναξιά. Εδώ δεν τη παλεύουμε εμείς που είμαστε συνέχεια έξω, αυτοί θα τη παλεύουν;

Ποια είναι η γνώμη σας για την κατάσταση στη χώρα μας σήμερα;

Η κατάσταση στη χώρα μας. Χμμμ… καλή ερώτηση. Οι Έλληνες κάθονται στα σπίτια τους. Βολεμένοι. Δυστυχώς δεν έχουν καταλάβει που οδεύουμε. Φοβάμαι πως όταν θα χάσουμε τα σπίτια μας όλοι και θα ζούμε σε χαρτόκουτες θα είναι πολύ αργά…  

Ποια είναι τα μελλοντικά όνειρά σας και τι δυσκολίες υπάρχουν στο να πραγματοποιηθούν;

Γράφω για να ζω και να υπάρχω. Τώρα έχω τη Diva μου και μετά άφθονο γράψιμο για το καινούριο μου βιβλίο. Ένα πράγμα τη φορά, όλα μαζί δεν γίνονται. Δυσκολίες υπάρχουνε παντού. Μια μετακόμιση κάνεις και φτύνεις αίμα. Πόσο μάλλον να γράψεις ένα καλό βιβλίο, να βρεις έναν αξιόπιστο εκδότη και να πάει στα βιβλιοπωλεία…

Ποιο είναι το σημείο όπου ο άνθρωπος κι η τέχνη του συναντιόνται και έχουν την κρίσιμη αναμέτρηση;

Να αφήσει τη ζωή απ’ έξω, να τη χρησιμοποιήσει μόνο για να εμπνευστεί και στη συνέχεια να κάνει τέχνη. Να δει σοβαρά τι έχει να πει και τι απασχολεί τον κόσμο σήμερα. Είμαστε τυχεροί γιατί ζούμε σε δικό μας κόσμο και πολλά πράγματα δεν μας επηρεάζουν σε αντίθεση με την τέχνη που δεν μπορούμε χωρίς αυτή.

Σ’ ευχαριστώ βαθύτατα και σου εύχομαι ότι καλύτερο…