ΜΑΥΡΟΔΑΦΝΗ (ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΔΑΝΑΗ) |
Παρασκευή, 22 Ιούλιος 2011 17:16 | |||
ΜΑΥΡΟΔΑΦΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΔΑΝΑΗ Δανάη, Θα αυτοκαταστραφείς. Έδιωξες από κοντά σου τον καλύτερο άνθρωπο. Για τι; Για ένα όνειρο. Λες κι ο άλλος θα σε προσέξει, θα σου δώσει αξία. Σε μισεί. Κανείς δε σ’ αγαπά. - Σκάσε, εσύ με καταστρέφεις. - Χρειάζεσαι βοήθεια. Θα καταλήξεις ως ελληνίδα Σάρα Κέιν. - Ίσως τότε αναγνωρίσουν την αξία μου. - Σταμάτα, δεν το θες αυτό. - Όχι γαμώτο μου! Θέλω να ζήσω! Αλλά δεν μπορώ να ζήσω μια ζωή που δε με θέλει… - Δε σε θέλει γιατί; - Δεν ξέρω γιατί. - Μήπως δεν τη θες εσύ; - Δεν ξέρω… μπορεί… - Γιατί; - Σαν εκείνον κάνεις! - Τι σου έκανε; - Με απάτησε. - Πώς το ξέρεις; - Το ξέρω. - Όχι. Εσύ τον απάτησες. ---------------------------------------------------------------- Τον απάτησες με τον ‘καλύτερό σου φίλο’. - Τα γόνατά μου… έχουν πάλι υγρό… - Γιατί κλαις; - Γιατί έχουν υγρό… το νιώθω… κουνιέται στους ρυθμούς του στυλό πάνω στο μπλοκ, πάνω στα πόδια μου… - Αυτό που γράφεις τώρα θα δημοσιευθεί. - Το ξέρω. - Θα σε κάνει διάσημη. - Το ξέρω… - Σαν τη Σάρα Κέιν. - ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΣΑΡΑ ΚΕΙΝ ---------------------------------------------------------
- Τι είναι οι παύλες; - Παύση. Για να πιω κρασί. - Μαυροδάφνη. - Έστω! - Νόμιζα ότι είναι οι σιωπές. - Δεν είμαι η Σάρα… -------------------------------------------------------------
- Μακριά το έχεις. - Ναι… - Πού πας; - Να αλλάξω σερβιέτα. -----------------------------------------------------------------
- Δανάη; - Τι; - Το ‘χεις μακριά. - Ας το ‘χω. - Τι ψάχνεις; - Διαγωνισμούς λογοτεχνίας. - Στις Σέρρες; - Ναι. - Γιατί; - Έτσι. - Αν θες να το διαβάσει, δως του το. - Ποιο πράγμα; - Το «Σέρρες». - Γιατί; - Θα καταλάβει. - Ξέρει. - Το ξέρω πως ξέρει… αλλά θα καταλάβει. ----------------------------------------------------
- Μεγάλη παύση. Το έφερες κοντά. - Ναι… - Είσαι άρρωστη. - Όχι… - Κι όμως… πρέπει να το αντιμετωπίσεις. - Δεν είμαι άρρωστη… εσύ με θες άρρωστη… - Ο Σαμπατακάκης; - Ο Σαμπατακάκης τι; - Σε αρρωσταίνει; - Όχι δα! - Αλλά; - Δεν αντέχω το μάθημα… - Γιατί δεν έκλαψες χθες; - Ξέρεις ότι δεν κλαίω εύκολα μπροστά σε άλλους… - Ναι… αλλά αυτό το κείμενο… - Copy- paste των συναισθημάτων μου. Ναι. ---------------------------------------------------------------
- ΑΥΤΟΝ γιατί δεν τον ερωτεύτηκες; - Έλα ντε… - Επειδή δεν έχει χρυσά μαλλιά… - Κοφ’ το! - Δανάη… το ποτό. - Περνάει. Το ξέρω. - Τι θα κάνεις; - Τίποτα. - Πιες. - Δε θέλω. Με αναγουλιάζει. - Και το γάλα το ίδιο. Πρέπει να πιεις. Αλλιώς δεν τη βγάζεις τη νύχτα. ------------------------------------------------------------------
- Δανάη… - ------ - Δε σε θέλει. - Το ξέρω… - Έτσι δε θα τον κερδίσεις. Με σάπιο συκώτι. - Είσαι ύπουλη. Το ξέρεις - Είμαστε έξυπνη. - Οξύμωρο δε νομίζεις; - Πράγματι. Φοβάσαι τη δέσμευση τόσο πολύ. Να που είσαι δεμένη μαζί μου… - Πότε θα φύγεις; - Ποτέ! - Χα χα χα χα χα… θα τρελαθώ! - Είσαι ήδη τρελή. -----------------------------------------------------
- Τώρα δεν ήπιες. - Αναγουλιάζω. - Πιες! -------------------------------------------------------
- Έχασες κάτι; ---------------------------------------------------------
- Το βρήκες, ε; - Χωρίς το στυλό μου δεν μπορώ. - Ναι, αλλά δεν είναι αυτό το στυλό σου. - Σκάσε. - Αυτό είναι διαφημιστικό. Μπλε. - Σταμάτα. - Το δικό σου είναι μαύρο… - Κουράστηκα πια! - Είσαι άρρωστη! - Όχι! - Κι όμως. - Και τι θες να κάνω δηλαδή; - Να του μιλήσεις. - Σε ποιον από τους δύο; - Και στους δύο. - Δε γίνεται. - Αγαπάς τον ένα κι είσαι ερωτευμένη με τον άλλο. - Και ο ‘τρίτος’; - Τώρα γίνεσαι απλά ευγενική… ο ‘τρίτος’ είναι μόνο ένας φαλός. --------------------------------------------------------
- Κωλώνεις, ε; - Ναι. - Γιατί δε λες το όνομά του; - Γιατί μόλις έμαθα ότι θα σε διαβάσει καθηγητής μου. - Ναι, αλλά όχι Ο καθηγητής σου. - Ναι. - Να το πω εγώ; - ΟΧΙ. - Καλά. Κι αυτός; Τι σου φταίει; Γιατί τον απάτησες; - Έτσι… ξέρω γω… - Το ξέρεις πως δεν είναι αυτό. Απλά μου έλειπε. - Το καυλί; - Όχι… το στυλό μου… - Ποιο το νόημα; Και τώρα μ’ άλλο γράφεις. - Σκας; - Ναι… ΟΚ…
-----------------------------------------------------------------
- Να φέρεις κι άλλη. - Θα φέρω σε λίγο… - Είσαι άρρωστη. - Το ξέρω… - Γιατί κλαις; - Που είμαι άρρωστη… - Αυτός ο άνθρωπος είναι ένας άγγελος. Θα μπορούσε να σε βοηθήσει. Εσύ το αρνήθηκες. - Το ξέρω… αλλά δεν μπορώ. Πρέπει να το περάσω κι αυτό. Το πρωί που θα σε γράψω στον υπολογιστή δε θα βγάζω τα γράμματα μου, το ξέρεις; - Ναι… τράβα φύσα τη μύτη σου… δε θα αναπνέεις σε λίγο… -------------------------------------------------------------
- Έφερες κι άλλη; - Ναι… μόνο έτσι τη βρίσκω… - Ήσουν μεγάλο ταλέντο. Το ξέρεις. Μην κλαις. Το ξέρεις πως λέω την αλήθεια. - Ναι. Αλλά εκείνος ο καργιόλης. Έφυγε από το σπίτι και μας κατέστρεψε όλους. - Μη μιλάς έτσι. Πατέρας σου είναι. - -------- - Θα ήσουν στην Καλών Τεχνών. - Το ξέρω. - Τώρα είσαι αλκοολική. Τίποτα. Νούλα. - Σταμάτα. Δεν είμαι σαν αυτή. - Όχι, είσαι χειρότερη. Είσαι νεκρή και ζεις. Πτώμα χωρίς συναισθήματα. Γιατί κλαις; Τον αγαπούσες; - Τον αγαπάω. Πατέρας μου είναι. - Ποιος είναι ο Τηλέμαχος; - Ο αδερφός μου. - Ποιον μισείς περισσότερο; - Τη μάνα μου. - Γιατί; - Ήταν εκεί. Και με τους δύο. Δεν έκανε τίποτα. - Εσύ τι έκανες; - ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ; ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ! - --------- - Δε μιλας, ε; - Είσαι άρρωστη. - Τι να κάνω; Η άλλη η μαλάκω με βλέπει σαν πορτοφόλι. Πάω και λέω πίπες για να περάσει η ώρα. Τι να πω; Μου λες; Δεν τολμάω να μιλήσω… - Θα σε καταστρέψει. - Αυτό; - Ο αλκοολισμός βρε ηλίθια! Θα σου σαπίσει το συκώτι! Έχεις και δύσκολη ομάδα αίματος. - Και στίγμα… και Ζιρμπέλ… - Και κατάθλιψη… - Λες; - Λέω. - Τις προάλλες… μας είπε μια κοινωνική κατάσταση… και πώς να τη σκηνοθετήσουμε… - Και; - Και το σκέφτηκα μετά από πέντε λεπτά. Θα έβαζα τον ηθοποιό να κάθεται στην πλατεία με το κοινό. - ( να διορθώσεις τα ορθογραφικά σου) - Και θα ξεκινούσε να μιλάει στον διπλανό του… και έτσι θα εξελισσόταν η πλοκή… - Ωραία ιδέα… να του την πεις. - Θα του την πω… Μακάρι να μας συμπαθούσε. - Όντως… --------------------------------------------------------------
- Τι να κάνω; - Είσαι πολύ δειλή για να κάνεις αυτό που πρέπει. - Ναι… - Πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη… σε εκείνον… σε αγαπούσε… - Ναι, το ξέρω… δε φταίει εκείνος… - (όχι, το καυλί) - Τι; - Τίποτα… - Πώς να του το εξηγήσω… περπατώ ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο… - Υποσχέσου μου κάτι. - Τι; - Μην πεθάνεις απόψε. Πρέπει να του πεις ότι τον αγαπάς. - Ποιανού; - Αυτού που είναι στις «Σέρρες». - Και αυτός που είναι εδώ; - Δεν ξέρω… χαμένος δεν πάει. Είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. - Και ο ‘τρίτος’; - Ποιος μωρέ; Ο μπέμπης; Άσε μας με το μαλακομπουκωμένο! Ο παλιοκομπλεξικός… ΟΚ, πηδηχτήκατε, σου ‘φυγε η καύλα, πάει, τέλειωσε. Τράβα κατούρα τώρα γιατί θα σκάσεις.
------------------------------------------------------
- Ειλικρινά, πιστεύεις ότι θα τον πετύχαινες online τώρα; - Όχι… - Ήλπιζες να σου ‘χε στείλει κάτι, όμως. - Πράγματι… - Δανάη, είναι απλά ένα ιδεώδες. - I know… - Τι ήταν αυτό; - Τίποτα! - Νευρική αντίδραση… Είσαι άρρωστη. - -------------
--------------------------------------------------------------
- Νωρίς είναι ακόμα. - Το ξέρω. - Έχω υγρό στα γόνατα. - Κι αυτό το ξέρω. - Όλα τα ξέρεις; - Ναι. - Μα, εσύ είσαι εγώ… κι εγώ δεν ξέρω τίποτα… - Μικρή ήθελες να γίνεις ζωγράφος. Να ξέρεις τέλειο μπαλέτο. Και να γίνεις τρομερή καλλιτέχνις. Τι κατάφερες; - ------ - Δε σε κοροϊδεύω. Κουβέντα κάνουμε. - Θα ‘θελα να ήμουν μπλεγμένη με ναρκωτικά… - Να που δεν είσαι. Πες μου, λοιπόν...
---------------------------------------
- Μπα, η πρώτη μας τάση προς έμετο; - ----- - Λοιπόν; - Σταμάτησα να ζωγραφίζω στα εφτά. Τότε έφυγε από το σπίτι… πριν κάνα χρόνο κατάλαβα ότι η ζωγραφική μου είναι αλληλένδετη μαζί του… έπειτα... για το μπαλέτο… δεν υπήρχαν λεφτά… - Μην κλαις. Δε φταις εσύ. - Φταίω. - Είναι το μεγαλύτερό μου απωθημένο… - Το ξέρω. - Η μεγαλύτερη μου αγάπη. - Το ξέρω. - Θα ‘χαμε μεγαλώσει αριστοκρατικά…
--------------------------------
- Δεν καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει… - Απολογείσαι. Αυτό είναι. - Γιατί να απολογηθώ; Δεν έκανα τίποτα. Δεν είμαι κακός άνθρωπος… δε φταίω εγώ που είμαι άρρωστη… - Συνειδητοποιείς τι έκανες; - Τι; - Μόλις μέτρησα οχτώ σελίδες. - Και; - Σε ένα βράδυ έγραψες τόσες σελίδες. - Είμαι αξύριστη… - Σταμάτα κι άκουσέ με. Ίσως δε χρειάζεται να το ξανακάνεις. - Ποιο; - Να με ξανακούσεις. - Γιατί;
- Εγώ θα πεθάνω. - Πότε; - Μόλις γιατρευτείς. - Αυτό δεν παίζει. - Δεν το ξέρεις. - Είμαι άρρωστη. - Το ξέρω. Εγώ σου το ‘πα. - Τι φταίει; - Τους συγγενείς δεν τους διαλέγουμε. Ούτε τους γονείς. - Οι γονείς μου φταίνε; - Οι συγκυρίες. - Δηλαδή; - Γεννήθηκες υπέρ- ευαίσθητη. Οι γονείς σου απαίδευτοι… αν και πολύ έξυπνοι… δεν ήξεραν πώς να σε χειριστούν… και κατέληξες εδώ που είσαι… - Ένα βήμα πριν την τρέλα μου. - Ναι. - Και ο αδελφός μου; - Άλλη κατηγορία ανθρώπου. - Δεν καταλαβαίνεις τι κακό μου έκανε; - Ναι, αλλά δε θα το εκφράσει. - Γιατί; - Είναι πιο δυνατός από σένα. - Χτυπάει το τηλέφωνο. - Ο Γιώργος είναι. - Ξέρω. - Μην απαντήσεις. - Όχι. - Ο Πάνος είναι. - Ειδικά αυτόν ασ’ τον. Δεν έχει θέση στη ζωή σου. - Ναι… - Ξέρεις γιατί; - Δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με μένα. - Ναι. Μπράβο. Καλό κορίτσι. - Είμαι. - Το καλύτερο. - Κρίμα είναι που πεθαίνω. - Πράγματι. - Ξαναχτυπάει. - Κάνε πως δεν ακούς. - ΟΚ. - Κρίμα είσαι που πεθαίνεις. Αλλά και τι να σε κάνω; - Τώρα είναι ο Γιώργος. - Ναι… γιατί κοίταξες; - Έτσι. - Καλώς. - ------ - ------ - Λοιπόν; - Λοιπόν, τι; - Δεν είναι… η ώρα σου ακόμα… - Αλλά; - Μ’ εκνευρίζει το τηλέφωνο. - Κι εμένα. - Τι να κάνω; - Θα το κλείσουν… άσε το ανοιχτό. Θα σταματήσει να χτυπάει. - ΟΚ. Και με τις «Σέρρες»; - Τίποτα. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
---------------------------------
- Μου έκλεισε το μάτι σήμερα. - Ναι, εκεί ήμουν, το είδα. - Γαμάτο, ε; - Ναι… θα δεις… ποτέ δεν ξέρεις… - Είμαι κουρασμένη… - Κοιμήσου… το ‘χεις ανάγκη… - Ναι, πράγματι… καληνύχτα… - Καληνύχτα Δανάη…
|