Θοδωρής Βουρνάς

«Η ζωή μου στη τέχνη»

Η ξεκαρδιστική κωμωδία του Άγγλου συγγραφέα Andrew Cowie που παίζεται κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 9:15 μμ, στο Θέατρο Αργώ, γράφτηκε το 1998, έχει τρία πρόσωπα -ένα σκηνοθέτη και δύο ηθοποιούς- και «ενορχηστρώνεται» από το συγγραφέα, σαν ένα έργο μέσα στο έργο. Ο Γκράχαμ είναι ο σκηνοθέτης και ανεβάζει τον «Δον Χουάν» του Μπάιρον, ο Στίβεν είναι ο πρωταγωνιστής του, η Ρεβέκκα είναι η ηθοποιός που υποδύεται τη Δόνα Τζούλια. Σύντομα η επαγγελματική τους ζωή θα μπλέξει με την προσωπική και οι σχέσεις τους θα δοκιμαστούν.

Ο νεαρός Θοδωρής που κινείται εξ ίσου στον χώρο του κινηματογράφου και του θεάτρου έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις: Βραδινή Έξοδος των Βαγγέλη Τάτση και Θανάση Σταυρόπουλου, Desperados του Γιώργου Ηλιόπουλου, Μακριά μου της Εβίτας Παπατσώρη, Αν ζούσα τώρα του Νίκου Λακόπουλου και Human Voices, διασκευή μονολόγων του Ζαν Κοκτώ και στον Κινηματογράφο, τις ταινίες μικρού μήκους: Εθελοντές, σενάριο Αλέξιου Κωτσόρη, Στην άλλη όχθη, σενάριο Κατερίνας Βαϊμάκη, Η μεγάλη κομπίνα, σενάριο Κώστα Μουρσελά, Ποιος δεν μετανιώνει, σενάριο Ελένης Ηλιοπούλου, 2010.

Μιλήστε μου για την αλληλοδιάδραση ανάμεσα στον θεατρικό και κινηματογραφικό χώρο.

Στην ως τώρα αυτοκριτική μου αισθάνομαι ότι είμαι ένας κινηματογραφικός σκηνοθέτης στο θέατρο και ένας θεατρικός σκηνοθέτης στο κινηματογράφο. Στις μικρού μήκους μου ταινίες άλλωστε συμπεριλαμβάνονται και δυο, βασισμένες σε θεατρικό κείμενο.

«Η ζωή μου στην τέχνη»: Γιατί επιλέξατε αυτό το έργο και τι συγγένειες βλέπετε ανάμεσα στις καταστάσεις που θίγει με την πραγματικότητα που βιώνουμε στον ελληνικό θεατρικό χώρο;
Το έργο αναφέρεται στην απόπειρα ενός σκηνοθέτη και δυο ηθοποιών να ανεβάσουν μια χαμηλού κόστους διασκευή του Δον Ζουάν. Τόσο οι καταστάσεις όσο και οι χαρακτήρες των ρόλων είναι αρκετά οικείοι με περιστατικά και ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Το είδα σαν ένα σχόλιο πάνω στη σοβαροφάνεια και την έλλειψη επικοινωνίας που πολλές φορές δημιουργεί η συνθήκη του «κάνω θέατρο» απλά για να λέω ότι «κάνω θέατρο».

Τι πιστεύετε για την θέση και τις συνθήκες μέσα από τις οποίες αντιμετωπίζεται ένας ομοφυλόφιλος-η στη χώρα μας σήμερα;

Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή που το κοινώς αποδεκτό στη μέση λογική είναι ότι ένας ομοφυλόφιλος δεν πρέπει να έχει κάποια διαφορετική αντιμετώπιση από οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο. Αν υφίσταστε το αντίθετο είναι πλέον προϊόν προκατάληψης και νοσηρού τρόπου σκέψης.

Πως δουλεύετε με τους ηθοποιούς σας;

Στην αρχή έχω την ανάγκη να συζητήσουμε και να συμφωνήσουμε στους χαρακτήρες και τη δραματουργία του έργου. Στη συνέχεια να περάσουμε σ’ ένα πρώτο στήσιμο ώστε να αποκτήσω μια γενική αίσθηση της εικόνας που θα βγει. Από εκεί και πέρα είναι μια σχέση πάρε-δώσε με τους ηθοποιούς και τις ιδέες που έχουμε ώστε να το εξελίξουμε.

Τι πιστεύετε πως πρέπει να γνωρίζει ένας σκηνοθέτης για να μπορέσει να αξιοποιήσει το δύσκολο είδος της κωμωδίας;

Πρέπει να έχει σαν στόχο να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού ώστε το γέλιο να προκληθεί από την πλοκή του έργου ή την εξέλιξη των χαρακτήρων και να μην βασιστεί μόνο στην ατάκα.

Ποια είναι η γνώμη σας για την κρίση;

Είναι μια πραγματικότητα στην οποία προσπαθώ να προσαρμοστώ, να υπάρξω και παραδόξως να δημιουργήσω. Ελπίζω να σταματήσει να χαρακτηρίζει όλες τις πτυχές τις ζωής μας.

Ποια είναι τα μελλοντικά όνειρά σας;

Να συνεχίσω να κάνω πράγματα σε αυτό το χώρο και κάθε φορά οι συνθήκες να είναι καλύτερες από την προηγούμενη.

Τι γνώμη έχετε για το «Επί Σκηνής»;

Ξεκίνησα να το παρακολουθώ με αφορμή το φεστιβάλ «off –off Athens» πριν 4 χρόνια. Από τότε το επισκέπτομαι συχνά για να διαβάσω τις κριτικές και τις συνεντεύξεις. Ελπίζω να προχωρήσετε με το ίδιο ενδιαφέρον.