Σχετικά άρθρα
| DESPERADOS |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Πέμπτη, 23 Ιούνιος 2011 08:40 |
|
Desperados
Στο πρώτο, αν δεν κάνω λάθος, αυτό έργο του Γιώργου Ηλιόπουλου θίγεται το ζήτημα της κοινωνικής ένταξης μιας ομάδας φίλων οι οποίοι βρίσκονται στο μεταιχμιακό εκείνο σημείο όπου έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές τους, θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους ως επαγγελματίες αλλά και ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Οριακά ενήλικες με καθηλώσεις σε πρώιμα στάδια όπως όλοι οι συνομήλικοι τους έλληνες που εξακολουθούν να βρίσκονται εν μέρει υπό τον προστατευτικό, οικογενειακό κλοιό, οι νεαροί απόφοιτοι της Νομικής έχουν οργανώσει πάρτι αποφοίτησης, του οποίου η ολοκληρωτική αποτυχία τους εξαναγκάζει, αφού μένουν μόνοι, να έρθουν αντιμέτωποι με τα διλήμματα, τους φόβους τους, τα συναισθήματα που δεν έχουν εκφραστεί, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες τους, τις απογοητεύσεις τους και την επικείμενη διάψευση των εφηβικών ονείρων τους. Τρομαγμένοι από το τέλος της ξέγνοιαστης, σχεδόν ανήλικης φοιτητικής ζωής, στρέφουν το βλέμμα τους σ’ ένα μέλλον που απαιτεί απ’ αυτούς προσαρμογή, προνοητικότητα, συμβιβασμό και εφευρετικότητα αν δεν θέλουν να δουν τις ζωές τους να εξοκέλλουν και τις ευγενείς προθέσεις τους να γίνονται η βορά κάποιων εξυπνότερων κι ισχυρότερων απ’ αυτούς ή ίσως απλά κάποιων πιο ώριμων, πιο ανήθικων και πιο αδίστακτων.
Ανάμεσά τους ήδη επωάζεται το «αυγό του φιδιού» καθώς ένας απ’ αυτούς πρόκειται σύντομα να γίνει περιζήτητος σύζυγος κόρης εργοστασιάρχη και νομικός σύμβουλος στην εταιρία του πεθερού του, στρώνοντας έτσι μια σίγουρη καριέρα και θυσιάζοντας χωρίς ενδοιασμό ψυχή και σώμα για την επιτυχία. Ο άλλος συμφοιτητής πιστεύει πως το κάθε τι, ακόμα και τα χειρότερα, συνηθίζονται και πως το ανθρώπινο ον μαθαίνει να συμβιβάζεται. Ωστόσο, κατά βάθος μοιάζει απλά να παραιτείται από κάθε προσπάθεια αλλαγής των συνθηκών να αποδέχεται με ηττοπάθεια όλα όσα το «τυχαίο» κι οι περιστάσεις θα φέρουν στο δρόμο του. Η απογοητευμένη από την αποτυχία του πάρτι της, οικοδέσποινα έχει να διαλέξει ανάμεσα σε μια ριψοκίνδυνη, μοναχική πορεία και στο να εξασφαλιστεί στην οικογενειακή ασφάλεια του γραφείου του πατέρα της κι εν τέλει επιλέγει το δεύτερο. Ένα ακόμα μέλος της παρέας βρίσκεται στο κενό μην ξέροντας πώς να διευθετήσει την προσωπική του σχέση αλλά και την επαγγελματική του αποκατάσταση. Η πιο δυναμική παρουσία είναι μια κάπως εύσωμη κοπέλα είκοσι-δύο χρονών κι ακόμα παρθένα, με δυνατό μυαλό και λεκτική ευχέρεια αξιοσημείωτη, η οποία όμως έχει παγιδευτεί στην εικόνα της και παρά το γεγονός πως θα ήταν ικανή να πραγματοποιήσει ή έστω να φαντασιωθεί την ουτοπία μιας καριέρας στην υπηρεσία της δικαιοσύνης, δεν καταφέρνει καν να αντιληφθεί πως οι ερωτικές απορρίψεις που δέχεται έχουν να κάνουν με την δική της άρνηση να δεχτεί το σώμα της και να διεκδικήσει την απόλαυση και την ερωτική πληρότητα. Υπάρχει όμως κι εκείνος που στην κυριολεξία ζει σ’ έναν άλλο κόσμο και μόνο η υλική του υπόσταση κατοικεί στη γη. Κάποιος πλασμένος πιο πολύ για καλλιτέχνης παρά για νομικός. Με την ευέξαπτη φαντασία του και μέσα στο μεθύσι του αντιμετωπίζει επικίνδυνους εξωγήινους, στην πραγματικότητα δεν μπορεί ούτε να επικοινωνήσει με τους άλλους, ούτε να ολοκληρώσει τις σπουδές του, ούτε καν να εκφράσει την ερωτική του επιθυμία. Καθηλωμένος σ’ ένα όψιμο στοματικό στάδιο, συμπεριφέρεται υπονομευτικά απέναντι σε ότι επιθυμεί. Η πιο ενδιαφέρουσα ίσως προσωπικότητα της παρέας αφού είναι και ο μόνος που μπορεί να πραγματοποιήσει ακόμα και τα πιο τρελά όνειρά του, ο μόνος που εξακολουθεί να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται, ο μόνος που εξωλεκτικά κατανοεί τους άλλους πολύ καλύτερα απ’ όσο τον κατανοούν αυτοί και που είναι σε θέση να αμφισβητεί τα πάντα, ακόμα και την απτή πραγματικότητα γύρω του κι εν τέλει ο μόνος που θα βρει το θάρρος να διεκδικήσει και την παράνοιά του αλλά και την αγάπη του. Μπορεί να γίνει στο μέλλον βορά του εαυτού του αλλά αποκλείεται να γίνει βορά των συμβιβασμένων συνανθρώπων του εκτός κι αν υποστεί μετάλλαξη.
Η δραματουργία Η δραματουργία του Ηλιόπουλου είναι όπως πάντα μεστή, καλά δομημένη, με άμεσους, δυναμικούς διαλόγους, καταλυτικό χιούμορ, υποβόσκουσα, βαθιά τρυφερότητα και στέρεα δομή. Λύσεις, και πολύ σωστά, δεν δίνονται αλλά τα ερωτήματα που τίθενται είναι κρίσιμα κι οι απαντήσεις που έδωσε σ’ αυτά η γενιά του είναι πιθανώς αυτές που γέννησαν τα διλλήματα του «σήμερα» κι έστειλαν τους Έλληνες πολίτες εξοργισμένους, στο Σύνταγμα.
Η παράσταση Ο Βουρνάς έστησε μια ζωντανή παράσταση με έντονους ρυθμούς, ρεαλιστικό παίξιμο, δυναμικές σκηνικές μάχες και νοσταλγικές, ατμοσφαιρικές παρενθέσεις. Καθόρισε τις σχέσεις μέσα από λεκτικές αλλά και σωματικές αντιπαραθέσεις, αξιοποίησε το χιούμορ του κειμένου και επικέντρωσε στις εκτός δράσης, λεπτομέρειες προσφέροντάς μας ένα συμπαγές και καλά οργανωμένο θέαμα. Οι ηθοποιοί του, απέδωσαν με ευκρίνεια και υποκριτική ευχέρεια τους ρόλους τους ισορροπώντας θαυμάσια τις εντάσεις, τις σιωπές και τις ρωγμές, αποδίδοντας τις εσωτερικές δυναμικές των ρόλων τους, ακόμα και τις πιο δυσδιάκριτες αποχρώσεις τους. Θα ήθελα ακόμα περισσότερο ρεαλισμό στις κορυφώσεις, μια πιο δυναμική διαχείριση των συγκρούσεων δηλαδή και επιπλέον μια πιο ευφάνταστη σκηνογραφία και μια πιο έντονη μουσική και φωτιστική παρέμβαση. Κρίμα που οι παραστάσεις τελειώνουν απόψε κι ας ευχηθούμε να επαναληφθούν κάποια στιγμή στο μέλλον.
Μαρίνα Κονταρίνη Χριστίνα Κωστάκου Μάριος Μακρόπουλος Γιώργος Μπούμπας Χρήστος Τζιώτας Γιάννης Τσουρουνάκης Ώρα: 21:30 μμ Εξάρχεια
|
