Αδαμαντία

του Παναγιώτη Μέντη

Η Αδαμαντία είναι μια συνηθισμένη γυναίκα. Έχει βέβαια τις ιδιομορφίες της όπως κάθε συνηθισμένη γυναίκα, ιδιομορφίες για τις οποίες ούτε η ίδια δείχνει να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα. Είναι επίσης μια γυναίκα που πρέπει να μεγαλώσει τις δύο κόρες της και τον γιο της ενώ ο άντρας της βρίσκεται «αλλού» μια και η ίδια αποφάσισε για αδιευκρίνιστους σχεδόν λόγους να τον εγκαταλείψει. Είναι επίσης μια συνηθισμένη γυναίκα που ζει στο περιθώριο κάποιων ελασσόνων ιστορικών γεγονότων τα οποία δεν σταματούν ποτέ να ορίζουν το πλαίσιο της πορείας των συνηθισμένων ανθρώπων, επηρεάζοντας ως ένα βαθμό τη ζωή τους αλλά χωρίς πάντα να την συγκλονίζουν. Τι ακριβώς είναι η Αδαμαντία και τι εμπεριέχει ως πρόσωπο και προσωπικότητα ώστε να έχει ενδιαφέρον να την κάνει κάποιος τον κεντρικό και στην ουσία τον μοναδικό χαρακτήρα μιας δραματουργίας; Οπωσδήποτε δεν είναι η Κλυταιμνήστρα, ούτε ως αρχέτυπο ούτε καν ως ένα παρεμφερές σύγχρονο πρότυπο. Δεν είναι όμως και μια γυναίκα που θα μπορούσε μέσα από τα θετικά και τα αρνητικά του βίου της να σταθεί ως πρότυπο, ως αντιπρότυπο ή έστω ως μια νοσταλγική υπόμνηση ενός κόσμου που έχει χαθεί. Το μόνο ενδιαφέρον της Αδαμαντίας είναι το γεγονός πως δραματουργικά τουλάχιστον είναι το απόλυτο τίποτα, το πρόσωπο με το οποίο δεν αξίζει να ασχοληθεί ούτε η γειτόνισσα με τα μπικουτί και την φανουρόπιτα, ούτε η έφηβη με τις αισθητικές ανησυχίες (τι θα ψωνίσω, τι θα φορέσω, που θα βγω, τι θ’ αρπάξει ο κώλος μου) ούτε καν το αειθαλές γραΐδιο που εποπτεύει αδιακρίτως κι επισταμένα, τα της επικράτειάς του… Νομίζω πως για την Αδαμαντία δεν θα ενδιαφερόταν στην πραγματικότητα ούτε η ίδια η Αδαμαντία. Τώρα τα της αλληλογραφίας της, τα των μετακινήσεων της από την μία πόλη στην άλλη, τα θεματάκια της καθημερινότητάς της, έχουν γίνει στη ζωή αυτής της γυναίκας με τέτοιο τρόπο ώστε μόνο βαθιά χασμουρητά μπορούν να σου προκαλέσουν. Δραματουργικά δεν δίνει καν το έναυσμα ώστε να την αντιπαθήσεις ή να την συμπαθήσεις. Σκηνοθετικά, η παρουσία των προσώπων της ζωής της κι η αίσθηση αναπόλησης, ο ύπνος και τα όνειρα που ζωντανεύουν το παρελθόν, το ταξίδι από εποχή σε εποχή, οι φωνές που συμπληρώνουν τις φράσεις της, τα θραύσματα των τραγουδιών, δεν λειτούργησαν ως ευρήματα με τέτοιο τρόπο ώστε να προσδώσουν περαιτέρω ενδιαφέρον στην σκηνική «δυναμική» της ηρωίδας.

Σε ένα μόνο ευτύχισε η έρμη Αδαμαντία. Στο να εισχωρήσει στην ύπαρξή της και να της δώσει κάποια υπόσταση ενσαρκώνοντάς την, μια σπουδαία, γεμάτη συναισθήματα και πάθος, ερμηνευτικά και ψυχικά ακέραια, εφευρετική, πλούσια σε ενέργεια και ταλέντο, «άλλη» γυναίκα. Η Μάνια Παπαδημητρίου. Και μόνον για την δική της ερμηνευτική οπτική και διάσταση αξίζει τον κόπο να δει κανείς αυτήν την παράσταση. Αν και βέβαια θα ήταν πολύ πιο σοφό να την άφηναν να συνεχίσει τον, αυτοσχεδιαστικής προέλευσης, μονόλογο της έναρξης όπου αναφέρεται στην δική της περιπέτεια και στην σχέση της με τον μαγικό κόσμο του Κάρολου Κουν και του θεάτρου Τέχνης, κάτι που θα προσέδιδε σ’ αυτήν την παράσταση και μια, ιστορικής ποιότητας, αξία και ζωτικής σημασίας, ενδιαφέρον. Η Μάνια Παπαδημητρίου μπορεί πλέον, με έχει πείσει γι’ αυτό, να ερμηνεύσει συναρπαστικά ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο.

Αυτά για την «Αδαμαντία» και την μετέωρη προσωπική της περιπέτεια, τις συμβάσεις και τους συμβιβασμούς της. Την κάθε Αδαμαντία. Που στις θυελλώδεις και σκοτεινές μέρες μας το μόνο ακραίο που μπορεί να καταφέρει είναι να μας αφήσει παγερά αδιάφορους… Ενδιαφέρουσας αισθητικής οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το δελτίο τύπου γεννώντας προσδοκίες για μια πολύ πιο «αξιοσημείωτη» συνάντηση…

Σκηνοθεσία: Κωστής Καπελώνης

Σκηνικά: Μανώλης Ζαχαριουδάκης

Κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου

Μουσική: Σταύρος Σιόλας

Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Στρατηγοπούλου

Φωτισμοί: Κωστής Καπελώνης

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαναστασάτου

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

Ερμηνεύει η Μάνια Παπαδημητρίου

Θέατρο Τέχνης-Κάρολος Κουν

Υπόγειο

Πεσμαζόγλου 5

Τηλέφωνο ταμείου: 2103228706

Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15

Ως 26 Απριλίου

15€ | 10€ (μειωμένο - φοιτητικό) | 5€ (άνεργοι, ΑΜΕΑ) | προπώληση: www.viva.gr