Σχετικά άρθρα
BIRDY (2011) |
Συντάχθηκε απο τον/την Ζωή Μαμμή | |||||
Τετάρτη, 07 Δεκέμβριος 2011 10:00 | |||||
Birdy του Ουίλιαμ Γουόρτον «Το πιο σημαντικό είναι να κρατήσεις το όνειρο ζωντανό»
Πριν από λίγες μέρες, παρακολούθησα αυτή την παράσταση που παίζεται φέτος στο Altera Pars. Ανυποψίαστη αλλά και περίεργη συνάμα, παρασύρθηκα κυρίως από τον τίτλο της ο οποίος και μου κίνησε το ενδιαφέρον. Σύντομα είχα ενημερωθεί για την προϊστορία αυτού του έργου το οποίο στα Ελληνικά είχε μεταφραστεί ως «Ο άνθρωπος-πουλί». Πρόκειται για θεατροποίηση ενός πολυβραβευμένου μυθιστορήματος του Ουίλιαμ Γουόρτον στο οποίο είναι βασισμένη και η ομώνυμη ταινία, σε σκηνοθεσία Alan Parker (1984), με πρωταγωνιστές τους Matthew Modine και Nikolas Cage, η οποία απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών το 1985. Η αρχή της παράστασης που σε παρέσερνε σ’ ένα ονειρικό περιβάλλον με την ενίσχυση και της προβολής video wall, ήταν πολύ δυνατή και σ’ έμπαζε στο κλίμα αμέσως. Τα σκηνικά ήταν λειτουργικά και πολυεπίπεδα. Οι ταυτόχρονες δράσεις σου κρατούσαν το ενδιαφέρον αμείωτο. Ο συγχρονισμός του «τότε» και του «τώρα», της παιδικής ηλικίας και της ενηλικίωσης των δυο ηρώων, ενσαρκωμένων από τους τέσσερις πρωταγωνιστές, εκτυλίσσεται παράλληλα μπροστά στα μάτια των θεατών. Η μουσική δίνει την αίσθηση μιας ονειρικής μαγείας. Το όνειρο του πρωταγωνιστή να πετάξει, ξυπνάει μέσα μας τις αναμνήσεις δικών μας παρορμήσεων αφού συμβαίνει όλοι μας να έχουμε θελήσει κάποια στιγμή την φυγή. Είτε πρόκειται για την ασυνείδητη φυγή από τα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας είτε για την ανάγκη μας να ξεφύγουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας που σου δίνεται όταν πετάς, είναι μοναδική κι αυτό είναι που κάνει και το έργο τόσο οικείο και επίκαιρο. Το σκληρό μεγάλωμα του Άλ (πρωταγωνιστή του έργου), με ξυλοδαρμό από τον πατέρα του και κακομεταχείριση στην παιδική του ηλικία, τον έκανε πιο κυνικό, πιο ρεαλιστή. Από την άλλη το μεγάλωμα του « Birdy» με άλλη μορφή καταπίεσης από τους γονείς του, τον έκανε να παραμείνει ακόμα και όταν μεγάλωσε πια, ένα παιδί με άπιαστα όνειρα και με την επιθυμία να πετάξει ακόμα άσβεστη, αφήνοντας του βέβαια και κάποια ψυχολογικά προβλήματα. Είναι συγκινητική η φιλία αυτών των δύο αντρών ειδικά όταν ξεκινάει σε μια τόσο τρυφερή ηλικία, όπου μοιράζεσαι τα ίδια όνειρα και κάνεις τις ίδιες παιδικές τρέλες. Δύο φαινομενικά διαφορετικοί άνθρωποι που κατά έναν παράξενο τρόπο βρίσκουν έναν τρόπο επικοινωνίας, ένα κοινό κώδικα, προστατεύοντας κι αγαπώντας ο ένας τον άλλο ενεργώντας πάντα σαν αδερφές ψυχές. Η συνάντησή τους μετά από πολλά χρόνια απουσίας είναι καθηλωτική. Ο Άλ πηγαίνει να βρει τον φίλο του Birdy σε μια ψυχιατρική κλινική, όταν μαθαίνει ότι δεν είναι καλά. Τραυματισμένος κι εκείνος μετά τον πόλεμο αλλά με μεγάλη αγάπη και αφοσίωση, θα κάνει ένα μακρύ ταξίδι για να τον βοηθήσει να ξαναβρεί την μνήμη του. Η επαναφορά μνήμης θα γίνει μέσα από ένα σύντομο flash back που ξεδιπλώνεται στη σκηνή και μας γυρνάει πίσω στον χρόνο, με πολλές παιδικές αναμνήσεις, εικόνες και παιχνίδια.
Το έργο κρύβει πολλά μηνύματα που μπορεί να τα αποκρυπτογραφήσει ακόμα και ένας ανυποψίαστος θεατής, και σου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα τα οποία γίνονται όλο και πιο κρίσιμα καθώς συνδέονται πολύ αρμονικά με την συνοδεία της μουσικής. Η αίσθηση που σου αφήνει το έργο στο τέλος μοιάζει να είναι γλυκόπικρη. Μπορεί να νοιώθεις καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης έναν κόμπο στο στομάχι, αλλά έρχονται και οι εικόνες ανεμελιάς και τρυφερότητας να σου ζεστάνουν την ψυχή. Το μήνυμα που αφήνεται να εννοηθεί στο τέλος είναι τόσο απλό όσο και σημαντικό. Ας αφήσουμε όλοι την ψυχή μας ελεύθερη, ας ξαναγίνουμε παιδιά κι ας σπάσουμε τα δεσμά κάθε μορφής εξουσίας που μας κρατάνε δέσμιους στη γη με αλυσίδες σμιλευμένες από ανασφάλεια, φόβο κι ωμό ρεαλισμό. Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές Σκηνοθεσία: Πέτρος Νάκος Σκηνικά: AlteraPars Παίζουν: Λοχίας ΑΛ: Πέτρος Νάκος
|
|||||
Τελευταία Ενημέρωση στις Τετάρτη, 05 Νοέμβριος 2014 17:47 |