Σχετικά άρθρα
ΟΛΕΑΝΝΑ |
Συντάχθηκε απο τον/την Μιχάλης Ταμπούκας |
Πέμπτη, 04 Απρίλιος 2013 18:57 |
Ολεάννα του Ντέιβιντ Μάμετ
Τα πάντα καθορίζονται στη στιγμή. Που είναι και το μόνο που υπάρχει. Εκεί εντοπίζεται και το άγνωστο σημείο που διαχωρίζει ή ισοπεδώνει τα δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθαι, τη διατύπωση και το ανείπωτο, την επίφαση και το χάος. Ο τίτλος του θεατρικού έργου του Ντέιβιντ Μάμετ «Ολεάννα», που ανέβηκε για πρώτη φορά το 1992, είναι παρμένος από ένα δημώδες άσμα που αναφέρεται σε ένα όραμα απόδρασης κατά το 19ο αιώνα, στην ουτοπία. Ο ιδιοφυής Μάμετ, ένας πολυσχιδής άνθρωπος του θεάτρου και του κινηματογράφου, στήνει επί σκηνής με μοναδική μαεστρία και ευαισθησία ένα κοφτερό και πολύπτυχο έργο, λιτό στη δομή του και επώδυνο στην υφή του, που μια κινηματογραφική διασκευή του μάλιστα σκηνοθέτησε και το 1994. Ένας καθηγητής και μια φοιτήτρια. Η συζήτησή τους για το αίτημα της αναβαθμολόγησής της, παίρνει απρόβλεπτη τροπή στις κατοπινές κατηγορίες που του προσάπτει. Πού ξεκινά και πού τελειώνει η επαφή; Και πώς; Ποια είναι η πραγματικότητα; Ποια η αλήθεια; Η Ελένη Σκότη αφουγκράστηκε καίρια τα ημιτόνια ετούτου του συνταρακτικού κοντσέρτου δωματίου για δύο, που αναδείχθηκαν γόνιμα στη σκηνοθετική της εμβρίθεια. Ο Δημήτρης Καταλειφός πλάθει τον Τζων με στέρεη τεχνογνωσία και παλλόμενο μέτρο στην ευθύτητα της ιδιοσυγκρασίας του. Εφησυχασμένος στη βεβαιότητα που του παρέχει η ασφάλεια(;) της θέσης του, με σχεδόν αδιανόητη την (συν)αίσθηση της διακύβευσης στη ρουτίνα της καθημερινότητάς του, εξετάζει σχεδόν με νωθρότητα το εκάστοτε δεδομένο, ακόμη και των φοιτητών του, (προσ)φέροντας έτοιμες απαντήσεις από δοκιμασμένες πεπατημένες διόδους (επι)κοινωνίας. Το μέτρο του διαμορφώνεται από την επιβίωση και κυρίως τη διασφάλιση της μετριότητάς του. Ένας, ας πούμε, μέσος άνθρωπος, που από την [αρχή της (δια)μόρφωσής του κατά] την παιδική του ηλικία, κάθε άλλο παρά έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο, εκτός από το μέλημα της αναγνώρισης των προσπαθειών του, οι οποίες εστιάζονται και αποσκοπούν σε μία ιεραρχική άνοδο στην εκπαιδευτική κοινότητα, γεγονός που ενδεχομένως θα αντισταθμίσει και τις ελλείψεις της πορείας του προς αυτή, Τα δε οφέλη αυτής της ανόδου, εκφράζονται στις εκφάνσεις των αντίστοιχων οικονομικών, με ό,τι αυτές συνεπάγονται στο μερίδιό του από το «Αμερικάνικο Όνειρο», όπως π.χ. ένα σπίτι και ό,τι περαιτέρω αντανακλά κάθε εφικτή αποστασιοποίηση από την παραμικρή υποψία επερχόμενης κρίσης στην όποια μορφή της. Και από την άλλη, η Κάρολ. Η Λουκία Μιχαλοπούλου ερμηνεύει κυριολεκτικά μια αριστουργηματική ακροβασία διακυμάνσεων και κραδασμών, σε μια μοναδική και ανεπανάληπτη υπόδυση που διεισδύει στο μεδούλι των αισθήσεων (δια)περνώντας μέσα από τη σπονδυλική στήλη των νευρικών απολήξεων. Για εκείνη, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ρισκάρει τα πάντα και (γι’ αυτό) ανατρέπει το έδαφος κάτω από τα πόδια, ακόμα και τα δικά της. Ή μάλλον, πρωτίστως και κυρίως εκεί, όπου ματώνουν τα χέρια της καθώς ψηλαφίζει για να ξεριζώσει τα (παράσιτα από τα) πετρώματα που αλλοιώνουν το χώμα και εγκλωβίζουν το βήμα της. Κάθε της κύτταρο εκτροχιάζεται ανά πάσα στιγμή στον αντικατοπτρισμό των συνεπειών μιας ψυχοπαθολογίας που βαυκαλίζεται στη ναρκισσιστική εθελοτυφλία της. Ακόμη κι αν κάποιος δεν την έχει δει σε προηγούμενες ερμηνείες της, όπως λ.χ. αυτές για τις οποίες τιμήθηκε και με το Βραβείο Μελίνα Μερκούρη το 2011, η εύφορη Κάρολ αρκεί για να συνειδητοποιήσει ότι η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι μια μαγική ηθοποιός, από τις μεγαλύτερες του ελληνικού θεάτρου, καθώς απογειώνει ηλεκτριστικά την εξαιρετική παράσταση της Ελένης Σκότη, αν μη τι άλλο μία από τις σημαντικότερες της χρονιάς.
Μετάφραση: Δάφνη Λαρούνη Λουκία Μιχαλοπούλου.
Θέατρο «Εμπορικόν» Δευτέρα & Τρίτη 21:00 Τιμές εισιτηρίων: ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ Θέατρο Εμπορικόν
|